Τα έχω πει πολλές φορές αυτά.
Φέτος η Νάπολη κάπως θα μου θύμιζε τις μουσικές νυκτερινές εξορμήσεις στην παλιά ταξιδιωτική εμμονή μου, τη Λισαβόνα. Εκεί το φάντο, το πορτογαλικό φολκλόρ, η βραζιλιάνικη ποικίλη μουσική σκηνή, η καποβερντιανή και της Αγκόλας, των πορτογαλόφωνων (lusófonos) χωρών εν γένει -τόσες πολλές μουσικές τελικά-, εδώ, στη Νάπολη, θα ανακάλυπτα μια απ' τις γωνιές όπου αναβιώνει η μουσική της παράδοση. Πρόκειται για τις παραστάσεις του συγκροτήματος Napulitanata σε μια μικρή αίθουσα απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Τους έτυχα σε δύο βραδιές, στη μία, αφιερωμένη στον σπουδαίο Sergio Bruni, στη δεύτερη, στο ναπολιτάνικο φολκλόρ. Η ομάδα, όπως τους είδα το πρώτο βράδυ, ήτανε στο τραγούδι η Manuela Renno, ο Pasquale Pirolli, ο Alessandro Colmaier, αισθαντικοί, ταλαντούχοι και οι τρεις -ο τελευταίος επιπλέον έπαιζε και το tammorra, το ναπολιτάνικο τύμπανο-, ο Pasquale Girillo πιάνο, και ο Mimmo Matania ακορντεόν.
Ένα μικρό δείγμα:
Και ο μεγάλος Sergio Bruni στο Torna a Surriento:
(tammorra)
