Διά χειρός του δεκαεξάχρονου Λάμπρου.

Πορτρέτο από τον αδελφό μου Λάμπρο. Ήμουν 23, φοιτητής στη φιλοσοφική πια, εκείνος 16, στην πρώτη λυκείου, κάπου τότε που του αποκαλύφθηκε η ευχέρεια να σκιτσάρει, να ζωγραφίζει. Είχε έρθει επίσκεψη στο σπίτι ο παππούς Αντώνης, καθόταν στο ντιβάνι της κουζίνας, δίπλα στο τραπέζι ο Λαμπρίκος μ' ένα μολύβι κι ένα χαρτί τον απέδωσε τέλεια. Αποκάλυψη κυριολεκτικά: δεν είχε ξανακάνει κάτι ανάλογο. Αρπάζει ο Θανάσης το χαρτί, όλος έξαψη μου το φέρνει, "Κοίτα ταλέντο ο Λάμπρος!". Ένα λαμπρό ταλέντο που το διοχέτευσε στις σπουδές και στη σταδιοδρομία του του αρχιτέκτονα.

 Οι τρεις μας, και κατά ηλικία -ο Θανάσης στο μέσον-, μάλλον τη χρονιά του σκίτσου.

  Με τον Λάμπρο, στην Πάτμο, αρχές της δεκαετίας του '90.

Πέντε χρόνια και τέσσερις μήνες νωρίτερα.

"Μετά την πανδημία του κορωνοϊού τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο..." Λέγεται κατά κόρον.
Προτιμώ τη διαπίστωση: η πανδημία ήρθε σαν μια υπενθύμιση του τι σημαίνει αληθινή ζωή.
Κι επιπλέον, ότι ο (αρχαίος) τρόμος της πανδημίας, η ίδια η πανδημία, όση συμφορά κι αν αφήσει πίσω της, αφότου περάσει, θα απωθηθεί στη συλλογική λήθη. Είναι ζωτική και ενστικτώδης η ανάγκη να ξεχνούμε τον πόνο.   
Ίσαμε τότε -τι καλύτερο- πειθαρχούμε στις οδηγίες των ειδικών. 
Ο θάνατος ας περιμένει ακόμη λίγο.
Αργά ή γρήγορα θ' αντηχήσει η άγρια προτροπή -μέσ' απ' τους κήπους των νεκρών, τους θαλάμους των αρρώστων, μέσ' απ' τους έρημους δρόμους- Πίσω στη ζωή με πολλή, όσο γίνεται περισσότερη ορμή!

Ακόμα ένα σπάνιο δώρο.

Διά χειρός του πολύ καλού ζωγράφου Γιάννη Δημητράκη και πάλι. Το "γεια, χαρά" του (στο χρονολόγιο του προφίλ μου στο fb), με την ευκαιρία της ονομαστικής μου γιορτής.

Ένα πολύ τιμητικό δώρο.

Ο Χρήστος Παπανίκος, ο πολύ καλός γελοιογράφος, ο ευαίσθητος σκιτσογράφος, μαζί με τις ευχές του χτες στο inbox, μου έστειλε ένα πολύ τιμητικό δώρο: σχεδιασμένο από το πενάκι του, το σκίτσο - πορτρέτο μου. Δε γνωριζόμαστε, παρακολουθώ βέβαια και θαυμάζω τη δουλειά του, αλλά και γι' αυτούς τους λόγους, ακόμη περισσότερο, καταχωρίζω τη χειρονομία του στις πιο ευγενικές που δέχτηκα ποτέ.

[Ο Χρήστος Παπανίκος, από την εικόνα προφίλ του στο facebook.]

(Από το χρονολόγιο του Χ.Π., fb, 20/8/2017: "Βαρκελώνη 17/8/2017".)

Διά χειρός Γιάννη Δημητράκη.

Με τον πολύ καλό ζωγράφο Γιάννη Δημητράκη υπήρξαμε συστρατιώτες το μακρινό 1988. Έχω στο γραφείο μου σχέδιό του από τότε. Είδε την αναρτημένη χτες φωτογραφία μου, εδώ και στο fb, και αντέδρασε με τη γενναιοδωρία της τέχνης του.