Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 15) Η φοιτητική παρέα.



Μεσολάβησε το καλοκαίρι, από Κω βρέθηκα στη Ρόδο ίσως μόνο για ταξίδι αναψυχής. Δεν θυμάμαι πότε ούτε για πόσες μέρες ακριβώς. Όμως η μνήμη μου είναι γεμάτη απ’ τις πιο δυνατές δικές μου παραστάσεις της χαράς της ζωής. Δεν χωράνε εδώ, ήτανε η φρέσκια και σφοδρή των ούτε είκοσι χρόνων προσδοκία μου να συναντηθώ με τους άλλους, είναι σαν όποτε ο χρόνος βιώνεται διεσταλμένος, και είναι νομίζω η ίδια η ποίηση της ζωής. Απ’ αυτήν γραπώνονται οι λέξεις, ξεκολλάνε απ’ τις σελίδες, βυθίζονται στο ασυνείδητο, γυρνάνε στο τέλος λογοτεχνία. Έφευγα απ’ τη Ρόδο -έχω τις εικόνες από εκείνο το πλοίο- παραδόξως με πολλή ορμή να επιστρέψω στα περίκλειστα απ’ τα βουνά χειμερινά Γιάννενα. Να ζήσω τη δεύτερη ακαδημαϊκή μου χρονιά, 1980-1981.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Εκδήλωση: "Ο Αντώνης Νικολής και τα κλειδιά για Το γυμναστήριο".

Διοργανωτής: Εκδόσεις Ποταμός
βιβλιοπωλείο Επί Λέξει
Ακαδημίας 32 & Λυκαβηττού
την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019 στις 7 μ.μ. - 10 μ.μ.
 








Ο Αντώνης Νικολής συζητάει με τους δημοσιογράφους Μαίρη Αδαμοπούλου και Κώστα Μοστράτο για την ανέλιξη του ύφους στο έργο του - τον μύθο, την επινόηση του αφηγητή, την οικονομία στην αφήγηση.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

Ένα σημείωμα της Κατερίνας Σχινά για το Γυμναστήριο.


Ένα σημείωμα της Κατερίνας Σχινά για το Γυμναστήριο, αξιόλογο, προ διμήνου, που κακώς αμέλησα να καταχωρίσω εδώ.

«Αντώνης Νικολής, Το γυμναστήριο,
Ποταμός, σελ. 104
 
Δυο ώριμες, ακαθόριστης ηλικίας ετεροθαλείς αδελφές μετρούν τον άδειο χρόνο τους, τις ψυχοβόρες επιθυμίες τους, τις επίμονες ενοχές τους σ’ ένα μικροαστικό διαμέρισμα, από την μπαλκονόπορτα του οποίου η μια παρακολουθεί τους νεαρούς αθλητές στο απέναντι γυμναστήριο. Οι δυο γυναίκες μιλούν ακατάπαυστα, δίνοντας σχήμα στους φόβους και τους πόθους τους, ανήμπορες να συνδιαλλαγούν πραγματικά με όσα τις στοιχειώνουν, θέλοντας και μαζί τρέμοντας να αρθρώσουν το ανείπωτο, θέλοντας και μαζί τρέμοντας μήπως και το δουν να αναδύεται, τρομερό, μέσα από τις αφηγήσεις τους. Ανεσταλμένη σεξουαλικότητα, στρεβλωμένος ερωτισμός, άνυδρος βίος, ενδεχομένως κάποιο έγκλημα (μα είναι, όντως, πραγματικό;), ένα παρελθόν που εισβάλλει στο παρόν και το παραμορφώνει, τραύματα ανεπούλωτα, σε μια αφήγηση έξοχα δουλεμένη. Κ.Σ.»

[the booksjournal, 93, Δεκέμβριος 2018, Βιβλία για τα Χριστούγεννα, Επιλογή με εκδόσεις που αξίζει να διαβάσετε, σελ. 83]

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

Η ανάσα. Η ειρωνεία.

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για Βαρουφάκη: «Για περίπου μιάμιση ώρα μάς έλεγε ότι ήμασταν ηλίθιοι - και είμαι σίγουρος ότι είχε δίκιο. Γιατί να εντυπωσιαστεί από τους ανθρώπους που ήθελαν να τον βοηθήσουν».

(Ηχητικά ντοκουμέντα BBC: Το σκληρό πόκερ για το Grexit στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Athens Voice, Λένα Χουρμούζη, 7/2/2019)

Δυσκολεύομαι να φανταστώ πυκνότερη και δραστικότερη διατύπωση ειρωνείας. Από χείλη Νεοέλληνα πολιτικού ή άλλου δημόσιου προσώπου μάλλον αποκλείω κάτι ανάλογο. Ίσως καν από λογοτέχνη. Χρειάζεται να σπρώξει κανείς το κεφάλι μέσ' από σωρούς, στιβάδες πολλές (από ηθικολογίες, αισθηματολογίες, ιδεολογίες), προκειμένου να ξεμυτίσει στον καθαρό αέρα, να ανασάνει. Να δει με αμεροληψία τον εαυτό του ανάμεσα στους άλλους, στον κόσμο. Τη θέση του ή την απόστασή του απ' τον κόσμο.