Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

Στη Νάπολη -τρίτη φορά.


Η πρώτη ήτανε πριν από τέσσερα χρόνια, ένα ταξίδι μάλιστα που ξεκίναγε το βράδυ της πιο θλιβερής μέρας στη νεοελληνική ιστορία, της 5ης Ιουλίου του 2015, κουβαλούσα μαζί μου τόση πολλή απογοήτευση, εύλογα εγγράφονταν όλα στη μνήμη με βαθιές χαρακιές.
Η δεύτερη, την επόμενη χρονιά, 2016, στα μέσα του καλοκαιριού και πάλι (και εδώ).
Το αντιλαμβάνομαι περισσότερο διαισθητικά, η Νάπολη –μαζί με τη Σικελία- φαίνεται να αποτελούσαν τις κύριες αναφορές σ’ αυτούς που διαμόρφωσαν τον ιταλίζοντα χαρακτήρα των Δωδεκανήσων, κυρίως των πόλεων της Ρόδου και της Κω. Αρκεί από μόνο του αυτό βέβαια για τα αισθήματα της οικειότητας με την πόλη, (όπως και με το Παλέρμο, να θυμίσω τα ταξίδια μου πέρσι και πρόπερσι). Επιπλέον, για έναν πολίτη του ευρωπαϊκού νότου, η Νάπολη μπορεί να θεωρηθεί σημείο ισορροπίας: είναι και Ευρώπη και Μεσόγειος, και Βορράς και Νότος, και αναπτυγμένη και αναπτυσσόμενη, και επίσης, που δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρον, μοιάζει σε πρώτη τουλάχιστον ματιά η πλέον αυθεντική μεγαλούπολη της Ιταλίας. Τη Νάπολη σαν να την κατοικούν βέροι Ναπολιτάνοι, όχι, όπως συχνά μού φαίνονται οι κάτοικοι άλλων ιταλικών πόλεων, επαγγελματίες ηθοποιοί υποδυόμενοι τους ντόπιους για τις σκηνικές ανάγκες των απαράμιλλων πράγματι πόλεών τους –ή μήπως υποπίπτω στις κλασικές λάθος, αβασάνιστες γενικεύσεις των ταξιδιωτών…

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 17) Ξανά εισαγωγικές.



Εξεταζόμουν με το παλιό τότε σύστημα εισαγωγής –σ’ εμάς, αν θυμάμαι καλά, είχε δοθεί ένα ποσοστό 30% στο σύνολο των εισακτέων-, με αρχαίο κείμενο καθ’ υπαγόρευση, όλη την ελληνική αρχαία, μεσαιωνική και νεότερη ιστορία δίχως σχολικό εγχειρίδιο–ορισμένη εξεταστέα ύλη, με λατινικό άγνωστο -μας το υπαγόρευαν κι αυτό. Τα εξεταστικά κέντρα για τις εισαγωγικές με το παλιό σύστημα ήτανε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μόνο, και καθώς τα χαρτιά μου τώρα τα είχα υποβάλει στα Γιάννενα, θα εξεταζόμουν σε γυμνάσιο στα Σεπόλια, στην Αθήνα. Με συνόδευε ο συγκάτοικός μου Δημήτρης Μποσνάκης, ο οποίος άριστος και πολύ συνεπής φοιτητής, για να μου συμπαρασταθεί, θα έστελνε μαθήματά του στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου.
Τόσο σημαδιακά όλα. Θυμάμαι και το ΚΤΕΛ κατεβαίνοντας Αθήνα, κάποιες στροφές πριν απ’ το Αντίρριο, τις σκέψεις με το βλέμμα στις πλαγιές, στο φεριμπότ ύστερα. Ψάξαμε για φτηνό κατάλυμα, αρχικά σ’ ένα ξενοδοχείο, το λέγανε μάλλον Ρέα, διαγωνίως απέναντι από τον Σταθμό Λαρίσης, βρήκαμε μέχρι καπότες χρησιμοποιημένες κάτω απ’ τα κρεβάτια, φύγαμε από κει, μείναμε τελικά σ’ ένα μικρότερο, καθαρότερο, περίπου στην ίδια απόσταση απ’ τον σταθμό. Ψωνίζαμε από σουπερμάρκετ για φαγητό, κοιμόμουν ελάχιστα, λόγω της ολιγόμηνης προετοιμασίας μου είχα πολλά κενά και ανάλογο άγχος.

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019

Οι ιβίσκοι: μια εορταστική θερινή αναλαμπή.


Κι αίφνης όλα αναλάμπουν -εύλογο.
Καμιά φορά οι συνειρμοί είναι εύγλωττοι. Από τη μια το ἄστυ, η πόλη, η δυναμική οικονομία των εμπόρων, των βιοτεχνών - βιομηχάνων, οι ανοικτοί ορίζοντες, η διακριτή ατομικότητα, από την άλλη, οι στατικές κλειστές κοινωνίες, η γραφειοκρατία, η ισοπέδωση, ο φθόνος και η επιθετικότητα. Από χτες, 7 Ιουλίου του 2019, ίσως οδεύουμε ξανά προς ένα απ' τα λίγα ξέφωτα του νεοελληνικού όποιου ιστορικού βίου. Μακάρι.

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019