Μεγαλώνουν τα Στρατάκια, μα δεν γερνούν καθόλου.

Λακ(κ)ουβάκια / Γιώργος και Νίκος Στρατάκης, τ' αγαπημένα Στρατάκια.

Χαρώ τα, όμορφα που 'ν' τα σύμφωνα, η λαλιά, τα ελληνικά στα στόματά τους.

[Η πέμπτη ανάρτηση τραγουδιών τους εδώ (και 1, 2, 3, 4).]

Πέντε χρόνια και τέσσερις μήνες νωρίτερα.

"Μετά την πανδημία του κορωνοϊού τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο..." Λέγεται κατά κόρον.
Προτιμώ τη διαπίστωση: η πανδημία ήρθε σαν μια υπενθύμιση του τι σημαίνει αληθινή ζωή.
Κι επιπλέον, ότι ο (αρχαίος) τρόμος της πανδημίας, η ίδια η πανδημία, όση συμφορά κι αν αφήσει πίσω της, αφότου περάσει, θα απωθηθεί στη συλλογική λήθη. Είναι ζωτική και ενστικτώδης η ανάγκη να ξεχνούμε τον πόνο.   
Ίσαμε τότε -τι καλύτερο- πειθαρχούμε στις οδηγίες των ειδικών. 
Ο θάνατος ας περιμένει ακόμη λίγο.
Αργά ή γρήγορα θ' αντηχήσει η άγρια προτροπή -μέσ' απ' τους κήπους των νεκρών, τους θαλάμους των αρρώστων, μέσ' απ' τους έρημους δρόμους- Πίσω στη ζωή με πολλή, όσο γίνεται περισσότερη ορμή!

Τέσσερα εξαιρετικά βιβλία.

Wallace Stegner Το τραγούδι της σάλπιγγας (και άλλα διηγήματα) / Thomas Hardy Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ (η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα) / Joseph Roth Φράουλες / Stefan Zweig Μενόρα (το θαμμένο κηροπήγιο). 

Τέσσερα εξαιρετικά βιβλία, για διαφορετικούς λόγους το καθένα -ας πούμε για τέσσερις απ' τις μύριες επόψεις απ' όπου μπορεί να εποπτεύσει κανείς την (αληθινή, άρα την καλή) λογοτεχνία. Δυστυχώς η πολλή και εντατική εργασία μου του καιρού (μαζί και οι αναπόφευκτοι περισπασμοί λόγω της επιδημίας) δεν μου επιτρέπουν τέσσερις ξεχωριστές εκτεταμένες αναρτήσεις. Θα περιοριστώ στα αξιοσημείωτα ένα-δυο στοιχεία τους, πιο σωστά αυτά που η συγκυρία των προσωπικών μου αναζητήσεων υπογράμμισε, και σε ορισμένα ενδεικτικά αποσπάσματά τους.

Μία πόλη, παλιά, πολύ παλιά... / Το Σκοτεινό Νησί / απόσπασμα.

(...) «Μία πόλη, παλιά, πολύ παλιά… -να πούμε απόγευμα; Απομεσήμερο ή πιο αργά; Αργά το απομεσήμερο καλύτερα», προτείνω. «Έβρεξε πριν από λίγο. Μερικές στάλες μόνο. Άνθρωποι στους δρόμους. Ψωνίζουν». Ξάνοιγα την εικόνα παραστατικά και με την υπόλοιπη έκφρασή μου (τη μιμόγλωσσα και τον επιτονισμό), σαν σε οθόνη σινεμασκόπ. Πάντα μού άρεσε να αφηγούμαι, τα λόγια μου να γραπώνουν τους ακροατές μου, να μετεωριζόμαστε μαζί στις κοιλάδες και τις λαγκαδιές και τα λαγούμια του μυαλού μου.