Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020

Το προνόμιο του μαρτυρίου.

«Καθώς ο ανθύπατος Άρριος Αντωνίνος πραγματοποιούσε τη συνήθη του περιοδεία στη ρωμαϊκή επαρχία της Ασίας, οι χριστιανοί της περιοχής εμφανίστηκαν σύσσωμοι μπροστά του (έτσι βεβαιώνει ο πληροφοριοδότης μας), απαιτώντας το προνόμιο του μαρτυρίου. Ο έκπληκτος διοικητής έστειλε ορισμένους για εκτέλεση, αλλά απομάκρυνε τους υπόλοιπους με περιφρόνηση. "Αν θέλετε άθλιοι να πεθάνετε", τους είπε, "χρησιμοποιήστε σχοινιά ή κανέναν γκρεμό". Βρισκόμαστε γύρω στο 185, στα χρόνια του Κόμμοδου, που οι χριστιανοί δεν διώκονταν από τις αρχές.»

[Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Ι. Κυρτάτα Η ΟΔΟΣ και τα βήματα των πρώτων χριστιανών, Εκδόσεις του εικοστού πρώτου, Αθήνα 2020, σελ. 145. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν ως "βιβλιογραφία" για το ιστορικό μυθιστόρημα που γράφω σελίδες του εμβριθούς ιστορικού και πανεπιστημιακού δασκάλου αλλά και γλαφυρότατου αφηγητή Δημήτρη Κυρτάτα -εκτός από την Οδό και τα βιβλία: Ιερείς και προφήτες (εκδ. Καρδαμίτσα), Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και οι επτά εκκλησίες της Ασίας (εκδ. Αλεξάνδρεια) και άλλα.]

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Το πνεύμα, η ειρωνεία, το χιούμορ.


Όταν πλεονάζουν οι αισθηματολογίες, οι ηθικολογίες, οι ιδεολογίες, τότε εύλογα περισσεύουν το πνεύμα, η ειρωνεία, το χιούμορ.

Μικρό σχόλιο για την απομάκρυνση του Στέφανου Κασιμάτη από την Καθημερινή. 

Για τον Σ.Κ. ένα σημείωμα στο μπλογκ εδώ πριν από δέκα χρόνια, και αργότερα, το 2016, σε υστερόγραφο άρθρου μου στην Athens Voice.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020

Ένα νησί, ένα θωρηκτό, μία πόλη.


Εντόπισα σε σελίδα του fb σχετική με τα Δωδεκάνησα (Γεωργαλλίδης Σταύρος, Η Ρόδος του χτες), σε εκτενές κείμενο για το τέλος της τουρκοκρατίας, την κατάκτηση των νησιών μας απ' τους Ιταλούς το 1912, ειδικά τη φράση "Την ίδια ημέρα το θωρηκτό «R.N. Napoli» καταλαμβάνει τη νήσο Kω". Γκούγκλαρα και για την εικόνα του θωρηκτού -ο στιγμιαίος οίστρος δεν με κέντριζε για τις παραπάνω μόνο πληροφορίες: ώστε το νησάκι μου το αποδέσμευσε από την καθυστερημένη οθωμανική ανατολή ένα θωρηκτό με το όνομα της αγαπημένης πόλης; Το ήξεραν άραγε αυτό τα κύτταρά μου; Τον περασμένο Απρίλη των αυστηρών μέτρων λόγω της πανδημίας (lockdown) θα ήμουν εκεί, είχα ήδη αγορασμένα τα αεροπορικά, όμως καθώς πτήσεις και μετακινήσεις απαγορεύτηκαν, το δεκαήμερο στη Νάπολη αναβλήθηκε επ' αόριστον, έδωσα ωστόσο στον εαυτό μου την υπόσχεση το πρώτο εκτός Ελλάδος ταξίδι να είναι εξάπαντος προς την αρχοντική μεγαλούπολη, για όσα ζήσαμε, για ό,τι ακυρώθηκε, για να δέσουν ξανά έστω μόνο συμβολικά οι συνειρμοί, τώρα πια και για κείνο το θωρηκτό, το Napoli. Μαζεύτηκαν πολλά: η συμμαθήτρια της μαμάς μου, ο Βιττόριο ντε Σίκα, η οιονεί πρωτεύουσα του νότου άρα και της Σικελίας, οι πόλεις μας που τις φτιάξαν Σικελοί, αλλά κι οι ναπολιτάνικες μουσικές, ο Sergio Bruni ο ευγενής, και άλλα τόσα πολλά, η αυθεντικότερη και κοντινότερη για πολλούς λόγους σε μας δυτική πόλη.  
 
[I' Te Vurria Vasà Sergio Bruni (live)]