Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Στο Ψιμύθι, κάτω στο Ρέμα της Χελιδονούς (τυπώνοντας το εξώφυλλο της Διονυσίας).



«Ξέρεις, το τυπογραφείο βρίσκεται στο Ρέμα της Χελιδονούς. Υπάρχει ένα εκκλησάκι εκεί, η Παναγιά η Χελιδονού, και ένα σπήλαιο νομίζω. Κάτω από την Πάρνηθα, εξοχή υπέροχη.»
Μιλάγαμε στο τηλέφωνο. Χρειάστηκα ώρες να το εννοήσω, και τότε την κάλεσα εγώ.
«Τζούλια, μήπως ελάνθανε στα περί της Χελιδονούς που μου έλεγες το πρωί κάτι σαν πρόσκληση για το τυπογραφείο;»
«Άντε, το κατάλαβες, μπράβο, χαίρομαι», απολάμβανε την ειρωνεία της, αλλά συμπλήρωσε κι ένα «Ναι, ελάνθανε» (γιατί τον καλό εκδότη με κάτι «ελάνθανε» τον τυλίγεις).
Και, πράγματι, δυο - τρεις μέρες έπειτα, την Τετάρτη 14 του Μαρτίου, λίγο μετά τις εννιά το πρωί από την Πλατεία Μητροπόλεως και το καφέ Centrale (το επίνειο των εκδόσεων Τὸ Ροδακιό) επιβιβαζόμαστε σε ταξί με κατεύθυνση προς τον Κηφισό, περάσαμε τα ΚΤΕΛ, ύστερα γινόταν κάπως πιο υποφερτό το προαστιακό τοπίο, κατηφορίζοντας κιόλας προς το ρέμα, όντως, σχεδόν εξοχή. Σκόρπιες βιοτεχνίες ή αποθήκες ή μόνο τα κελύφη τους, ο κατηφορικός δρόμος τσιμεντένιος, περιβολάκια, θάμνοι, υγρασία που πύκνωνε μαζί με τη βλάστηση στο βάθος κατά μήκος του ρέματος. Καιγόντουσαν σε μικρή φωτιά δίπλα στο σημείο που αποβιβαστήκαμε σκουπίδια μαζί και κάτι σαν λάστιχο με τη χαρακτηριστική δυσάρεστη μυρουδιά. Όμως, τ’ άλλα, το φως, το αεράκι, η θερμοκρασία, ήταν όλα της άνοιξης.
Θα τυπωνόταν το εξώφυλλο εκείνη την ημέρα. Είχα ήδη δει μια πρόχειρη εκτύπωσή του.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Διονυσία / παρουσίαση στην Athens Voice.


Λεπτομέρειες 389 / από τη Σταυρούλα Παπασπύρου.

Μετρημένες στα δάχτυλα είναι πια οι νέες εκδόσεις του «Ροδακιού». Να όμως που μετά τη Στέλλα Παναγιωτοπούλου και τη λεπτοκεντημένη της «Έξοδο προς την Καππαδοκία», ήρθε η σειρά του Αντώνη Νικολή να κάνει την έκπληξη. Η ιστορία της αλαφροΐσκιωτης και ποικιλοτρόπως κακοποιημένης «Διονυσίας» που εγκαταλείπει την Κω για να εξαϋλωθεί στην... ξελογιάστρα Αθήνα, είναι ένας αναπάντεχος συνδυασμός ηθογραφίας και ερωτικής λογοτεχνίας που σε κρατά ως το τέλος αιχμάλωτο.
Παρ’ ολίγον γιατρός που τελικά στράφηκε στην κλασική φιλολογία, ο Αντώνης Νικολής με τη στιβαρή πρόζα έχει πίσω του θεατρικά έργα σκηνοθετημένα από τους Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Παπαγεωργίου και τη νουβέλα «Το σκοτεινό νησί» (Εμπειρία-Εκδοτική). Αλίμονο σ’ εκείνους που προβλήθηκαν επί «ευημερίας» ως νέα ταλέντα, δεσμεύτηκαν με συμβόλαιο για ό,τι σχεδόν γράψουν στο μέλλον και τώρα απορρίπτονται ως αντιεμπορικοί...

Athens Voice, 26 - 4 – 2012, τεύχος 389.

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Κριτικές / Διονυσία (LIFO, τεύχος 289).


LIFO, ΒΙΒΛΙΟ


ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

4.4.2012

Η γυναίκα της Κω

Ο Αντώνης Νικολής επιχειρεί να σκιαγραφήσει την ελληνική κοινωνία μέσα από την ιστορία της Διονυσίας που εκδιώχθηκε από την "παραδοσιακή" Κω και βρέθηκε στους άγριους και σκληρούς δρόμους της πρωτεύουσας.

ΕΥΤΥΧΩΣ, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ποιον δρόμο πρέπει να πάρει η νεοελληνική πεζογραφία, κατά συνέπεια πάσα προσπάθεια γίνεται δεκτή μέχρι νεωτέρας αποδόσεως. Το μυθιστόρημα του Νικολή, για παράδειγμα -εντυπωσιακό για την αφηγηματική του αντοχή- διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον και με τον φόβο πάντα ότι απειλείται από τον ίδιο τον εαυτό του. Γενικά, η δραματουργία στα καθ’ ημάς παίρνει τα πάνω της, αφού πρώτα περάσει απο τις συμπληγάδες της ηθογραφίας. Το πρόβλημα του «μύθον τινά διηγείσθαι» παραείναι μεγάλο για να περάσει απαρατήρητο. Μάλιστα, από τις πρώτες σελίδες αναρωτιέται κανείς: υπάρχει κάτι στον νεοελληνικό βίο που ν’ αξίζει να μυθιστοριοποιηθεί; Ο Νικολής, καθώς φαίνεται, έχει τους τρόπους για να θέσει ή να ξεφύγει από το πρόβλημα.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Η "Διονυσία" - περίληψη και δείγμα από το δελτίο τύπου.


ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΑ


Φωτογραφία στο εξώφυλλο: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΟΥΤΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Σχήμα 15Χ23,  σελ. 400,  τιμή: 20 €,  ISBN  978–960–8372–49–8
Εκδόσεις Το Ροδακιό, Μάρτιος 2012 – μυθιστόρημα –

Η Διονυσία ή Διονυσώ ή Διασουνιώ, στο νησί της Κω, έχει στον κήπο της τα πιο όμορφα λουλούδια και μυριστικά. Στην κουζίνα της, που αστράφτει από νοικοκυροσύνη, μαγειρεύονται οι πιο λεπτές γεύσεις της Δύσης και της Ανατολής. Κάπου ανάμεσα στα ζουμπούλια και στο μαλεμπί φωλιάζει ο κίνδυνος σα μαύρο χνουδωτό σκαθάρι. Βήμα το βήμα, σ’ ένα κυματιστό ψηφιδωτό από κοντινές λήψεις και αναδρομές, η Διονυσία διανύει το τόξο της γνώσης. Τελετουργική αναγκαιότητα ορίζει κάθε σταθμό αυτού του ταξιδιού προς την ανανέωση της ζωής μέσα από το μυστήριο του θανάτου. Άγγελος και Διόνυσος, θα τα γνωρίσει όλα, θα ανεβεί και θα κατεβεί, θα αγγίξει με τα χαρισματικά της δάκτυλα τις ζωές των άλλων και σαν αντάλλαγμα θα δώσει τη δική της. Οι τοίχοι γίνονται χάρτινοι, η λογική θρυμματίζεται, τα ρούχα δεν κρύβουν πια τίποτα. Από την Κω στην Αθήνα, από το 1997 ως το 2007, κάτι γινόταν δίπλα μας που μας ξέφευγε. Το πέρασμα της Διονυσίας από τη μεγάλη μας πόλη λούζει αυτή την αλήθεια με πολύ δυνατό φως.

«Συνέχιζε με βήμα άρρυθμο στον πεζόδρομο της Κάνιγγος, τον παράλληλο στην Πατησίων. Με κλειστά τα μαγαζιά, την κίνηση υποτονική, τις ακτίνες στην καθαρή από τη βροχή ατμόσφαιρα να κατεβαίνουν από τις πολυκατοικίες σαν από ψηλά φυλλώματα, στάθηκε για μια ανάσα στη μέση του πλακόστρωτου. Ξεφυσούσε ήσυχα και αργά. Ύστερα, λίγα βήματα παρακεί, σ’ έναν παρατημένο ξύλινο πάγκο, έσυρε με την παλάμη τις χοντρές σταγόνες στην επιφάνειά του, να την στεγνώσει λίγο, κάθισε κι ας βρεχόταν. Ίσιωσε κάθετα τη σπονδυλική στήλη, όρθωσε το λαιμό. Νοερά υψωνόταν, το κεφάλι της έφτανε και κατόπτευε τον έρημο δρόμο από το ύψος του πρώτου ορόφου των κτιρίων γύρω της, με τα χέρια της που επιμηκύνονταν κι αυτά, τακτοποιούσε χαμηλά το σακάκι, παρακάτω το παντελόνι της, έπειτα ανάερα το μεγάλο κυκλοτερές πλέγμα, το τεράστιο κρινολίνο με τα μικρά κουτάκια τα δεμένα στα σημεία που διασταυρώνονταν τα ακτινωτά κάθετα με τα κυκλικά οριζόντια ελάσματα, τον πελώριο κώδωνα-φούστα από τη μέση της έως τις πλάκες κάτω και ολόγυρά της. Τα αναρίθμητα μικρά κουτάκια της. Χρυσά με βυσσινιές κορδέλες. Η βροχή τα γυάλιζε. Ψιχάλιζε. Ανέβαζε το μέτωπο, ένιωθε τις σταγόνες στα κλειστά βλέφαρα. Κυλούσαν από τα μάγουλα στο λαιμό, κάτω απ’ τη λαιμόκοψη της μπλούζας στον κόρφο, στην κοιλιά της.»