Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

Δυοῖν δέοντα ἑξήκοντα, ἤτοι ὀκτὼ καὶ πεντήκοντα.



Δυοῖν δέοντα ἑξήκοντα, ἤτοι ὀκτὼ καὶ πεντήκοντα / δύο για να γίνουν εξήντα, δηλαδή πενήντα οκτώ.
Η... οικονομία της αρχαίας ελληνικής... εξοικειώνει... έγκαιρα και με την επερχόμενη δεκάδα...
Μα την Αδράστεια, την κούφια ώρα και όλα τα συναφή, πάνε και τα 58.
Σας ευχαριστώ όλους. Αντεύχομαι με πολλή θέρμη.

(Για τις χτεσινές ευχές σε fb, timeline και msg, email και sms.)

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

Η Ελεoνόρα της Αραγoνίας, ο Ευαγγελισμός, ο Θρίαμβος του Θανάτου και μερικά άλλα.



Η προτομή (1468) της Ελεονόρας της Αραγονίας, κοντέσας της Καλταμπελότα, κοινότητας στην επαρχία του Ακράγαντα, από τον Francesco Laurana (1430-1502), o Ευαγγελισμός του Antonello da Messina (1430-1479), Ο Θρίαμβος του Θανάτου (15ος), μερικά από τα εκθέματα στο Palazzo Abatellis. Ακόμα, Ο άγιος Rocco θεραπεύεται από έναν άγγελο (17ος, από ζωγράφο Φλαμανδό, ίσως τον Geronimo Geraldi), από την εποχική έκθεση στο Palazzo Reale, στο Παλέρμο επίσης.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

Οι λυγαριές, τα φούλια, οι φραγκοσυκιές.



Πριν από πολλά χρόνια, για μια επέμβαση στον πατέρα μου, στο νεόδμητο τότε νοσοκομείο της Ρόδου, με είχαν εντυπωσιάσει στα παρτέρια αριστερά και δεξιά στον δρόμο μπροστά απ’ την πύλη τα ανθισμένα σπάρτα. Μερικά άγρια όταν καλλιεργηθούν –ή ίσως τότε τα προσέχω;- γίνονται ωραιότερα και πιο ήμερα κι από τα ήμερα. Οι πικροδάφνες ένα άλλο καλό παράδειγμα. Από εκείνα τα παρτέρια του νοσοκομείου της Ρόδου και η ιδέα μου να φυτέψω σπάρτα στον κήπο, αλλά και αργότερα, κατά την περίοδο της προηγούμενης μεγάλης ξηρασίας (γύρω στο 1999 -αφότου και Το Σκοτεινό Νησί) ο συνειρμός να φέρω κάποια λυγαριά επίσης. Για τη λυγαριά το θυμήθηκα φέτος, κι απ’ την αναβροχιά, αλλά και γιατί στα νότια του νομού Ρεθύμνου έβλεπα σε ξερολιθιές ή στις άκριες δρόμων στα βουνά, λυγαριές πράσινες θαλερές αλλά και ανθισμένες σαν… διπλές –ή μήπως υπερέβαλλα; Πάντως με το που επέστρεψα Κω και τις έψαξα, οι εδώ λυγαριές μού φαίνονταν σαν… μονές. Και να που την καλύτερη έκπληξη μου την επιφύλασσε το Παλέρμο, στην Πλατεία Ανεξαρτησίας (Piazza Indipendenza): λυγαριές απομονωμένες και διακριτές σε δημόσια πρασιά. Τώρα, εκτός που πρέπει να βρω πώς πιάνει μια λυγαριά (με σπόρους ή με μοσχεύματα μαθαίνω γκουγκλάροντας), να δω και πώς θα καταφέρω να προμηθευτώ την… κρητική ή τέλος πάντων τη… διπλή ποικιλία. 

Σάββατο 11 Αυγούστου 2018

Στη Ρόδο ή στο Παλέρμο;

(Παλέρμο, Καθεδρικός.)

(Με τη «Ρόδο» του τίτλου συνεκδοχικά να εννοηθεί η αστική ιταλική παράδοση και στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα.) Τους προηγούμενους μήνες για οικογενειακούς και άλλους λόγους βρέθηκα τρεις φορές Ρόδο, αναφέρθηκα ήδη στην εκλεκτική συγγένεια Δωδεκανήσου - Σικελίας. Στις όψεις των κτηρίων ή τη ρυμοτομία, όσο και στο αστικό πράσινο.
Πολλά πράγματα, βέβαια, σχετίζονται λιγότερο με την Ιστορία, περισσότερο με τη γεωγραφική συνάφεια: κόσμοι στις όχθες της Μεσογείου στον ίδιο πάνω - κάτω παράλληλο. Οι Δωδεκανήσιοι, οι Κρητικοί, υποθέτω και οι Κύπριοι, είμαστε της Μεσογείου μάλλον παρά Βαλκάνιοι. 
Εδώ κάτω έχει ήλιο βαρύ, βαθιές σκιές, έχει θάλασσα, λογής σκαριά και σκάφη, έχει και πολύ αεράκι.

(Στη Ρόδο ή στο Παλέρμο;)

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

Στη Σικελία και φέτος.


(Σετζέστα, 23/7/2018.)

Για το ΒΔ πόδι του νησιού, (Παλέρμο και τα πέριξ: Τράπανι / Δρέπανον, Έριτσε / Έρυξ, Σετζέστα / Έγεστα, Σελινούντε / Σελινούντα, Τσεφαλού / Κεφαλοίδιον), αλλά και μια επανάληψη στα περσινά καλύτερα, την Κατάνια / Κατάνη (και το Ατσιρεάλε κοντά της, για τις ωραιότερες γρανίτες mandorla και pistacchio του κόσμου) και τις Συρακούσες -για δυο βδομάδες και φέτος στη Σικελία. Νομίζω δεν είναι εμμονές τα ταξίδια ξανά και ξανά στον ίδιο τόπο, αλλά κάπως σαν η απομάκρυνση για να δω ευκρινέστερα το οικείο ή κάτι οικείο, έχω συχνά την εντύπωση ότι προσωπικά δεν ταξίδεψα ποτέ μου και για πουθενά. Αν είχα γνωρίσει τη Σικελία πριν από την Πορτογαλία, λέω, ας πούμε, εδώ θα είχα ξοδέψει εκείνη τη δωδεκαετία των ταξιδιών μου. Οι ιταλικές δωδεκανησιακές πόλεις φτιάχτηκαν με κύρια πρότυπα τις σικελικές –να κάπου που βυθιζόμουν σχεδόν συνεχώς, από τη μια στην άλλη μυστική πύλη, από την Κω στη Ρόδο, από τη Ρόδο στο Παλέρμο –την πατρίδα, άλλωστε, πια ενός από τους δικούς μου: του Τζοβάνι Παλερμιτάνο!



Κυριακή 5 Αυγούστου 2018

Λύπη, ντροπή και απέχθεια.

Το μεσημέρι της 30 Ιουλίου από το Παλέρμο σημείωνα στο fb δυο γραμμές για την τραγωδία στο Μάτι: "Αυτές τις μέρες βρίσκομαι εκτός Ελλάδος -δυστυχώς. Δεν συνηθίζω τα σημειώματα εδώ, όμως είμαι μόνο με κινητό. Λύπη, ντροπή και αηδία. Τόση πολλή λύπη. Πολλή ντροπή. Αηδία κι απέχθεια."