Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Πέταλα και σέπαλα στο ταφάκι. / Οι αμάραντοι, κι αν μύριζαν, θα μύριζαν κάτι ξερό ή υφάλμυρο.


Πέταλα και σέπαλα στο ταφάκι.

(...) Ύστερα έγειρε, πήρε στο πρόσωπο το μαξιλάρι του, το μύρισε, βρήκε μια άσπρη μακριά σκληρή τρίχα του, μάζεψε κι από το μικρό κάδο στην τουαλέτα ένα -υπέθεσε το τελευταίο- προφυλακτικό, συμβολικά ένα, κατέβηκε στον κήπο, μαζί με την τρίχα τα έκλεισε σ' ένα κουτάκι κοσμηματοπωλείου, τα έθαψε στη ρίζα της τριανταφυλλιάς με τα πιο μυρωδάτα, τα σκούρα κόκκινα τριαντάφυλλα. (...) Την επομένη του αποχαιρετισμού τους, περπατούσε βυθισμένη ανάμεσα στα παρτέρια του κήπου, με το κλαδευτήρι κι ένα πανέρι στα χέρια, έπειτα στους φράχτες στα γειτονικά χέρσα οικόπεδα, να κόψει λουλούδια για τα δυο πρωτομαγιάτικα στεφάνια, το ένα για την πόρτα της ρεσεψιόν, το άλλο για το σπίτι, να τα κρεμάσει αποβραδίς, το ίδιο εκείνο βράδυ, να προλάβει το Μάη πριν από το ξημέρωμά του. Κατέληξε να το φτιάξει με πυκνές φουντίτσες αγγελικές και στην κεντρική εσωτερική περίμετρο μια μονή σειρά από κίτρινες αγριομαργαρίτες. Τα έδενε με λεπτό νήμα γύρω από μια στεφάνη πλεγμένες λυγερές κληματόβεργες. Στο τέλος πέταλα και σέπαλα και φυλλαράκια, ό,τι περίσσεψε, τα... απόθεσε στο χτεσινό ταφάκι, στη ρίζα της τριανταφυλλιάς. Άφηνε από καιρού εις καιρόν στη ρίζα εκεί ένα λουλούδι, ένα κλαδάκι οτιδήποτε, περίπου με μια δραματική χειρονομία, χαμογελούσε έπειτα. (...)
[Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα Διονυσία, 2009-2011, έκδ. 2012.]


Οι αμάραντοι, κι αν μύριζαν, θα μύριζαν κάτι ξερό ή υφάλμυρο.

(...) «Επαγγελματίας οπλίτης, το ίδιο αν πούμε…» και τότε θα σχημάτιζε για πρώτη φορά στη σκέψη του τη λέξη, «ένας μισθοφόρος».
Δεν το χώραγε το μυαλό του: ένα τρυφερό παιδί ντυμένο με το τραχύ ρούχο, τη βαριά στολή, τον οπλισμό, ό,τι τέλος πάντων κουβάλαγε μία λέξη σαν το μισθοφόρος.
Του ήρθαν στη μύτη οι μυρωδιές προβιάς και πατημένου χλωρού χορταριού.
Οι αμάραντοι, κι αν μύριζαν, θα μύριζαν κάτι ξερό ή υφάλμυρο. Έφτιαξε το στεφάνι δένοντας με λεπτό σπάγκο μικρά μπουκέτα απ’ τα λουλούδια γύρω από την πλεγμένη σε δακτύλιο κληματόβεργα, ύστερα το κρέμασε στην εξώπορτά του. Νύχτωνε. Η αγράμπελη στην άκρη της αυλής είχε πετάξει δροσερά βλαστάρια. Οι γλάστρες και το μικρό παρτέρι θέλανε βοτάνισμα, αλλά ας βεβαιωνόταν προηγουμένως πως δε θα έκανε άλλα νερά, ακόμα κάποια τελευταία μπόρα πριν από το καλοκαίρι. (...)
[Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Ο θάνατος του μισθοφόρου, 2012-2015, έκδ. 2016.]


Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Ακόμα ένα βήμα.





Ακόμα ένα βήμα ενάντια στους εθνολαϊκιστές την κρίσιμη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Emmanuel Macron. Πρώτος γύρος προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Ναι στην ΕΕ και στη δημοκρατία.

(Και να τοι συγκοινωνούντες Μελανσόν και Λεπέν.
Η μικρή Ελλάς μπορεί και να επαίρεται: σε κάτι τέτοια ποτέ ουραγόςτουναντίον, πρωτοπόρος.)



Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

Νοερά μαζί τους.


Άτομα και κοινωνίες ευημερούν σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας.
Τα επόμενα χρόνια, κάθε μέρα, ολοένα και θα ξεκαθαρίζουν στην αντίληψή μας οι θεμελιώδεις αξίες: σύνταγμα, διάκριση εξουσιών, ατομικά δικαιώματα, ελευθερία διακίνησης ιδεών και αγαθών.

(Εικόνα από τη χτεσινή διαδήλωση στο Καράκας, στην πολύπαθη Βενεζουέλα.)

ΛΙΝΑ ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ: Ένας τάφος στα σωθικά / κριτική για τον Μισθοφόρο στο περιοδικό Εντευκτήριο.



Αντώνης Νικολής, Ο θάνατος του μισθοφόρου. Αθήνα, Το Ροδακιό 2016, 296 σελ.
Ένας σαρανταπεντάχρονος φιλόλογος ερωτεύεται έναν εικοσάχρονο οπλίτη. Η ανανταπόδοτη ερωτική επιθυμία μετεξελίσσεται σε υπαρξιακό θρίλερ, καθώς ο ερωτευμένος άντρας αγκιστρώνεται από ένα απόν, ανύπαρκτο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σώμα. Το πρόσωπο που αρχικά εγείρει την έλξη χάνει βαθμιαία τη σημασία του, γιατί υποσκελίζεται από τη φαντασιακή του όψη, εκείνην που τυραννά τον ήρωα του μυθιστορήματος. Ο τελευταίος, παραπαίοντας ανάμεσα σε φαντασιώσεις και εκλογικεύσεις, πασχίζει να καθυποτάξει την επιθυμία για τον νεαρό μισθοφόρο, άλλοτε υποβαθμίζοντάς την και άλλοτε ακρωτηριάζοντάς την από οτιδήποτε το ερωτικό. Όμως, οι ιδεαλιστικές μεταμφιέσεις του πόθου, αντί να αποδυναμώσουν τον άλλο άντρα, καθιστούν πανίσχυρη τη μορφή του. Ο ήρωας υποδουλώνεται στον φαντασιώδη εραστή του και τελικά ενδίδει ολοκληρωτικά στον παραλογισμό του έρωτά του, επινοώντας «ένα είδος νοερής συμβίωσης» για να περιθάλψει τον ανέφικτο δεσμό τους.
Ο Αντώνης Νικολής γράφει με άγρια, παράφορη παραστατικότητα για την απηνή συνθήκη του έρωτα. Το μυθιστόρημά του δεν είναι παρά μια ιστορία αγάπης, που διερευνάται μέχρι τις έσχατες, τις πιο ακραίες και πιο επώδυνες απολήξεις της. Με γλώσσα πάσχουσα, γοερή, αποδίδει τον συναισθηματικό ίλιγγο του ήρωα, ενώ παράλληλα ανιχνεύει το εσωτερικό του μαρτύριο, τις μεταλλάξεις της ερωτικής επιθυμίας, την εξοντωτική της ταλάντευση ανάμεσα στην έκσταση και στη συντριβή, ανάμεσα στο ξεγέλασμα και στην όψιμη, υπονομευτική διαύγεια. Στις ευφραντικές ψευδαισθήσεις του ίμερου ελλοχεύουν αλγεινές διαψεύσεις∙ οι πλανερές ενδείξεις θυμικής αμοιβαιότητας καταρρέουν από ανέκκλητες απορρίψεις∙ η έμμονη ανάγκη της παρουσίας του άλλου αντιμετριέται με τη λυσσαλέα ενόρμηση του αφανισμού του∙ η μέθεξη γυμνώνεται σε μοναξιά, το διαπερατό σώμα αποδεικνύεται αδιαπέραστο.

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Ο Άντης Ζέρβας για τον Μισθοφόρο.

Ο παραγωγός του Amagi και επιχειρηματίας και -θα έλεγα- εκλεκτός φιλελεύθερος στοχαστής Άντης Ζέρβας τίμησε τον Μισθοφόρο μ' ένα νομίζω πηγαίο κι ανεπιτήδευτο σημείωμα στον τοίχο του στο fb.
"Περίμενα να περάσουν και δύο μέρες αφότου το τελείωσα, για να κατακαθίσουν όλα αυτά που γέννησε το συγκεκριμένο βιβλίο και να δω αν η γεύση που είχα γυρίζοντας το οπισθόφυλλο, θα είχε και επίγευση. Ε, λοιπόν, έχει και είναι βαθιά.
Είναι τόσο καλογραμμένο, που σε ρουφάει από την πρώτη σελίδα. Τόσο, που έφτασα κάπου στις πενήντα για να συνειδητοποιήσω ότι είναι γραμμένο σε πολυτονικό.
Άμεσο, προκλητικό, τολμηρό, σκληρό και τρυφερό μαζί, ερωτικό, αλλά και δυναμικό, μου έδωσε την εντύπωση ότι παίρνει μια φιλική αγκαλιά με το δεξί την ελληνική κοινωνία, την ώρα που της δείχνει το μεσαίο δάχτυλο με το αριστερό.
Καμιά αυθεντία στην λογοτεχνία δεν είμαι, ειδικά στην ελληνική, αλλά σε όποιον διαθέτει λίγο χρόνο για διάβασμα και δεν θέλει να τον χάσει με δηθενιές και λεκτικές φιοριτούρες, αλλά να τον επενδύσει σε τέχνη με ουσία, ο Αντώνης Νικολής είναι σίγουρα στις προτάσεις ή τα δώρα που θα έκανα."


(Η φωτογραφία από το χρονολόγιο / facebook του Άντη Ζέρβα.) 

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Η ασχήμια.

Η ασχήμια του ανορθολογισμού, ιδίως του γραφικού και αντιδραστικού. Θαυμάστε νεοελληνική καθυστέρηση. Με όλο το συμπαρομαρτούν φολκλόρ της.

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Τυχεροί άνθρωποι.

"Η συμφωνία της Μάλτας είναι μια καλή συμφωνία μόνο αν τη συγκρίνει κανείς με την απόλυτη καταστροφή. (...)
Οι εφημερίδες αναφέρονται ακόμη στον υπουργό Οικονομικών με το μικρό του όνομα: «Ο Ευκλείδης ανησυχεί», «Το ΔΝΤ πιέζει τον Ευκλείδη», «Στα όριά του ο Ευκλείδης» κ.ο.κ.. Και κάπως έτσι, με ένα νοερό φιλικό χτύπημα στην πλάτη, η ζωή στην Ελλάδα συνεχίζεται από το ένα μνημόνιο στο άλλο..." (Πρόλογος και επίλογος από το χτεσινό άρθρο του Αργύρη Παπαστάθη "Τα "δύο στα δύο" του Ευκλείδη" στο protagon.gr.)
Παλιότερα διάβαζα πού και πού κείμενα του Α.Π., να βλέπω πώς εξελίσσεται ο γιος του Λάκη και της Υβόννης (Μαλτέζου). Εδώ και καιρό ξέχασα και τον ίδιον και την οικειότητα, δε χάνω άρθρο του: εμβριθής ανάλυση, καθαρή σκέψη, φλέγμα και υποδόριο χιούμορ, φροντισμένη γλώσσα. Χτες του έστειλα αίτημα φιλίας (fb), να τον συγχαρώ με μήνυμα, σήμερα θα τηλεφωνήσω στους γονείς του. Τυχεροί άνθρωποι.


Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Λουκιανού: Ἔρωτες.



Πρόκειται για διαλογικό κείμενο που θυμίζει πολύ τον Ερωτικό του Πλουτάρχου. Οι περισσότεροι φιλόλογοι το θεωρούν νόθο έργο του Λουκιανού και μάλλον γραμμένο σε χρόνο μεταγενέστερό του. Του λείπουν η σπιρτάδα του σαρκασμού και η λιτότητα του ύφους του Λ., εντούτοις με σιγουριά συγκαταλέγεται τουλάχιστον στο ρεύμα της δεύτερης σοφιστικής.
Ο Λυκίνος, (το φιλοσοφικό και ελληνοπρεπές ψευδώνυμο του Λουκιανού), συζητάει με τον Θεόμνηστο, ο οποίος, γιατί ταλαιπωρήθηκε πολύ στη ζωή του από τον ένα στον άλλο ερωτικό πόθο, αμφιδέξιος και αμφιρρεπής είτε προς τα αγόρια είτε προς τις γυναίκες, τον παρακαλεί να ζυγίσει ακριβοδίκαια ποιος από τους δυο έρωτες (βρισκόμαστε σε ανδροκρατικό περιβάλλον, άρα ως ερωτικό υποκείμενο νοείται μόνο ο άντρας) είναι ανώτερος, και να το κάνει ο Λυκίνος, ένας αξιόπιστος και ουδέτερος κριτής.
Ρωτάει: ποτέρους ἀμείνους ἡγῇ, τοὺς φιλόπαιδας ἢ τοὺς γυναίοις ἀσμενίζοντας / ποιους νομίζεις καλύτερους, εκείνους που ερωτεύονται αγόρια ή που αγαπούν γυναίκες;

Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Ο Μιχάλης Λώλης.

Ο Μιχάλης Λώλης είναι ένας νέος άντρας 30 χρόνων, αξιωματικός του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας, ο πρώτος Έλληνας ανοικτά ομοφυλόφιλος αστυνομικός, ένας που επιζητεί και που παρά το νεαρό της ηλικίας του καταφέρνει να εκφράζεται με εντυπωσιακή οικονομία. Αν η νεοελληνική κοινωνία δεν ήταν σε τέτοια βυθιότητα και παρακμή, θα ήξερε τους λόγους να είναι υπερήφανη για τον ξεχωριστό Μιχάλη Λώλη. 
Μακάρι ν’ αντέξει ὁ καλὸς κἀγαθὸς* Ἠπειρώτης τη δριμεία υπερπροβολή και δημοσιότητα, και μακάρι να μην πάψει να υπερασπίζεται, δηλαδή να εμπιστεύεται, την τόσο προφανή αθωότητά του. Ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός δε διαφοροποιεί περισσότερο από όσο το διαφορετικό χρώμα δέρματος. Δηλαδή (φύσει) καθόλου.
Την ευγνωμοσύνη επίσης όλων εμάς των ΛΟΑΔ, ρατῶν τε καὶ ἀοράτων, που με την όμορφη εικόνα και έκφρασή του δίνει άλλη μια ιδεώδη μορφή στην υπερηφάνεια μας.

Ακόμα ένα Ελληνόπουλο που μ’ έκανε να ζηλέψω τον πατέρα του. Μα να τον ζηλέψω πάρα πολύ.

(*ωραίος και ενάρετος / γενναίος)



(Οι φωτογραφίες από το χρονολόγιο / facebook του Μιχάλη Λώλη.)

Οι «Γευστικές αναμνήσεις», οι κάλλες, οι φρέζιες, η πόλη της Κω.





Κατέβηκα στο νησί προχτές. Με πτήση απογευματινή.

Τροχοδρομούσε το αεροπλάνο μετά την προσγείωση, όταν τέλειωνα τις «Γευστικές αναμνήσεις», το βιβλίο των 140 σελίδων του Δημήτρη Ψυχογιού από τις εκδόσεις Επίκεντρο. Ο καλός χρονογράφος –ο Διόδωρος Κυψελιώτης του Βήματος τα τελευταία χρόνια- οικειοποιείται εδώ τη φόρμουλα του διηγήματος. Υποδόριο λεπτό χιούμορ, συγκρατημένος και κομψός αφηγητής. Από τα Λεχαινά στην Αθήνα και τον κόσμο, και από το δύσκολο ’50 διασχίζοντας το δεύτερο μισό του 20ού ως το πολύπλοκο σήμερα.