Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2020

Η Ιερουσαλήμ είναι το σπίτι μου -το τραγούδι της πανδημίας.

Από την ήπειρο την πιο μαγική, από τη Νότια Αφρική και στη γλώσσα των Ζουλού, (δημιουργία του παραγωγού Master KG, τραγουδάει η Nomcebo Zikode), τραγούδι ή τραγουδάκι δεν ξέρω να πω, έπεσα πάνω του τυχαία στο διαδίκτυο, κόλλησα βεβαίως, η ελαφράδα; ο χορός; ο ρυθμός; το χορεύουν λέει οι πάντες, μοιάζει με προσευχή, άρα ακόμα και μοναχές σε προαύλια μοναστηριών, μοναχοί σε πλατείες, πιτσιρίκια ξυπόλυτα σε αυλές με κότες, μεσήλικοι ανάμεσα σε δουλειές, ηλικιωμένοι στους δρόμους. Το τραγούδι, λέει, κυκλοφορεί εδώ κι ένα χρόνο, πια σαρώνει τον πλανήτη, έγινε το τραγούδι της πανδημίας -να την και η συγκίνηση, να την κι η ποίηση. Δεν είναι ντροπή. Δυναμώστε τον ήχο, σηκωθείτε, τα βήματα είναι απλά, μπορεί και να δακρύσετε. Σαν το νερό, το νεράκι, ο ρυθμός ρέει κάτω απ' τα πόδια, ρέει μέσα μας.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2020

Στρατηγός Μαρκ Μίλι: Ορκιζόμαστε στο σύνταγμα, όχι σε άτομο, σε χώρα, σε φυλή, σε θρησκεία.

Ο στρατηγός Μαρκ Μίλι (Mark Milley) είναι ο συνειδητός πολίτης του συνταγματικού πολιτεύματος, της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων δηλώνει ανάμεσα σε άλλα: «Δεν ορκιζόμαστε σε βασιλιά ή βασίλισσα, σε τύραννο ή δικτάτορα, δεν ορκιζόμαστε σε άτομο. Όχι, δεν ορκιζόμαστε σε χώρα, σε φυλή ή σε θρησκεία ορκιζόμαστε στο σύνταγμα».

Δεν υπήρξε μεγαλύτερη θεσμική πολιτική κατάκτηση στην ανθρώπινη ιστορία από την πυκνή δήλωση του στρατηγού. Δεν υπηρετούμε άτομο ή συλλογικότητα υπηρετούμε έναν καταστατικό χάρτη, μια συμφωνημένη διατύπωση γενικών αρχών που θεσπίζει η κοινωνία μας, ένα συμβόλαιο. Που είναι, νομίζω, και η ύψιστη απόληξη ή συμπύκνωση των ιδεών του διαφωτισμού.

Αναλογιζόμουν αυτά τα συγκινητικά όταν αίφνης ακόμα δυο σκέψεις πεταχτήκανε μπροστά μου. Η πρώτη, ότι δεν φαντάζομαι κανέναν στρατηγό από καμιά ευρωπαϊκή χώρα, καν απ' τη Μεγάλη Βρετανία και πολύ λιγότερο από τη Γαλλία, που θα μπορούσε να διατυπώσει το ίδιο πράγμα. Η δεύτερη, αυτή απ' την εκπαιδευτική μου θητεία και μακάρι να σφάλλω, πως δεν είναι ούτε τρεις στους δέκα όσοι μπορούν να αντιληφθούν πραγματικά, όσο λιανά κι αν τους τον κάνεις, ετούτον τον γεμάτο αντινομίες ορισμό του συνταγματικού πολιτεύματος. 

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020

Η αξιοπρέπεια μετράει.

 

Όταν η συγκίνηση, καίρια και βαθιά, σπάει το κέλυφος της επικαιρότητας (ή τη στιβάδα του πραγματικού): ο πολιτικός αναλυτής του CNN Βαν Τζόουνς (Van Jones) ξεσπάει σε κλάματα, αλλά δεν αισθηματολογεί.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020

Μία απλή ίωση ήτανε και πέρασε...


Για τη μεγάλη φιλελεύθερη δημοκρατία των ΗΠΑ το σύγχρονο τέρας του "αντισυστημικού" λαϊκισμού ήτανε μια απλή ίωση εντέλει, πάει πέρασε. Σύντομα θα είναι παρελθόν και το ομόλογό του (brexit κτό) στο ένδοξο κοινοβουλευτικό βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Οι δύο αυτές χώρες είναι στους θεμελιώδεις θεσμούς τους φιλελεύθερες, τέτοιες αρρώστιες τις περνάνε στο πόδι. 

Τρέμω στην ιδέα τι θα συμβεί όταν το αντίστοιχο τέρας χτυπήσει στην κεντρική Ευρώπη ή για την κατεύθυνση που θα πάρει το ήδη υπάρχον στην ανατολική...

Όσο για μας, στο σπίτι του πολλάκις κρεμασμένου, ας μη μιλάμε για το σχοινί -το ηπιότερο να πω...

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2020

Πάει και το τρίτο...


Πάει και το τρίτο κεφάλαιο του (ιστορικού) μυθιστορήματος που γράφω από τον περσινό Νοέμβριο. Τέτοια εποχή του χρόνου, αν είμαι καλά, το πιθανότερο θα τελειώνω και το τελευταίο, το έβδομο κεφάλαιο -αναφέρομαι βέβαια στο πρώτο γράψιμο. Πλησιάζω στο μέσον του κειμένου -υποθέτω το μέσον- ήδη ξεπέρασε σε έκταση κατά πολύ τους υπολογισμούς μου, σε αριθμό λέξεων προσεγγίζει περίπου το «Ο θάνατος του μισθοφόρου»∙ συνεχίζω σε δημιουργική ευφορία, κόντρα στη δυστοπική σχεδόν συγκυρία που ασφαλώς δεν βοηθάει. 

Είναι δύσκολη μοίρα η λογοτεχνία, μα δεν έχω παράπονο. Δεν είν' εύκολη ή διαρκής η χαρά της, όμως σαν έρχεται είναι πυκνή, μοιάζει με απόσταγμα εκλεκτής ηδονής.

(Φωτογραφία: 19-9-2020, Φαιστός, στο καφενείο του αρχαιολογικού χώρου.)