Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Το γυμναστήριο στη βραχεία λίστα του Αναγνώστη.


Την περασμένη Παρασκευή 17 τρέχοντος ανακοινώθηκε ότι Το γυμναστήριο συγκαταλέγεται στη βραχεία λίστα για τα βραβεία του Αναγνώστη.
Στην οικεία του κατηγορία, του διηγήματος-νουβέλας.

Να θυμίσω στην ίδια λίστα και κατηγορία είχε περιληφθεί το 2015 και Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2019

Η Αθήνα του σιναφιού μας.

Σκάρωσα ένα κείμενο προ ημερών ενοχλημένος από διάφορα, στο τέλος έδωσα τόπο στον εκνευρισμό μου, δεν το δημοσίευσα. Η εκ των συνεκδοτών μου, ωστόσο, Αναστασία Λαμπρία, συγχυσμένη από παρεμφερή αιτία, ανάρτησε στο fb ένα μικρό απόσπασμά του -ας είναι καταχωρισμένο και εδώ:
Και όπως λέει ο Αντώνης Νικολής (Antonis Nikolis) - εκείνος για τους δικούς του λόγους: "Και η Αθήνα του σιναφιού μας είναι μικρή, κακομοίρα και από καιρό παραδομένη σε ανεκδιήγητη μωρία. Τόσο εύκολο να εξιχνιάσεις βυσσοδομούντες και ίντριγκες, τα καμώματα του κάθε παραγοντίσκου".

Δευτέρα 13 Μαΐου 2019

Ένα μικρό σχόλιο.

Πριν από δυο - τρεις μέρες σε σελίδα ομάδας φιλελευθέρων, στην οποία ήμουν μέλος, δημοσιεύθηκε η παραπάνω φωτογραφία -από πού να την πιάσει κανείς, τι να πρωτοπεί; που δεν θέλει και πολλή εμπειρία ή αισθαντικότητα, απ' τις πατούσες μόνο του μαυράκου, για ν' αντιληφθεί πως πρόκειται για λεπτομέρεια ερωτικής σκηνής σε ντους, ἵνα μὴ εἴπω και τρυφερής σκηνής. Ενοχλημένος, δίχως να το πολυσκεφτώ, τους έγραψα σχόλιο: "Η έλλειψη της αισθητικής, του χιούμορ επίσης, ο βαθύτερος επαρχιώτης δεξιός ομοφοβικός εαυτός, καταντάει στο τέλος τον νεοελληνικό φιλελευθερισμό αντιερωτικό και απωθητικό. Και υπ' όψιν σάς το λέει αυτό ένας δικός σας..." Σε περίπου πέντε λεπτά είχανε σβήσει το σχόλιο, είχαν αποβάλει (πετάξει σηκωτό μου 'ρθε να γράψω) κι εμένα απ' την ομάδα τους.

Η γενική «των πολλών».

Αυτή η γενική «των πολλών» στα κυβερνητικά συνθήματα (ήρθε η ώρα των πολλών) δεν μοιάζει με πλαστική παντόφλα ξεραμένη στο λιοπύρι;
Να θυμίσω, αντίθετα, την κρητική εκδοχή «τω πολλώ» στο «Αγαπημένη τω πολλώ» απ' τα έξοχα Στρατάκια.


Τετάρτη 8 Μαΐου 2019

Ο κήπος και η απαγορευμένη λέξη.


Για τον κήπο -από το καλοκαίρι του '94, κοντεύει είκοσι πέντε χρόνων-, με τα πάνω του και με τα κάτω του όπως όλες οι αγάπες, να πω, καθώς έφτιαχνα την ανθοδέσμη, σχημάτισα τη σκέψη: ο κήπος είναι ευγνώμων. Τον νοιάζεσαι, σου ανταποδίδει τα άνθη του. Σαν το καθετί, βέβαια.
Η αλήθεια, η λέξη που ανέσυρα δεν ήταν το ευγνώμων αλλά εκείνη με πρώτο συνθετικό το φιλο- (και δεύτερο την τιμή), η μοναδική στον κόσμο και αμετάφραστη για τις συνδηλώσεις της κατά την νεοελληνική οίηση, λέξη όμως που μετά το σχεδόν πάνδημο... αντιμνημόνιο, την απαίτηση να πληρώνουν άλλοι τα δημοσιονομικά μας ελλείμματα, ορκίστηκα ως συγγραφέας αυτής της γλώσσας να μην τη γράψω ποτέ μου.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2019

Οι ηθικολόγοι, οι αισθηματολόγοι, οι ιδεολόγοι.

Είναι μοιραίο να αποδεικνύονται στο τέλος ανακόλουθοι: και αήθεις, και ανηλεείς, και κυνικοί. Άλλωστε, και για όσους δείχνουν να τις ενστερνίζονται, οι ηθικολογίες, οι αισθηματολογίες και οι ιδεολογίες δεν είναι συνήθως παρά προσχήματα. 

Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

Saudade.


A casa da Mariquinhas από την υπέροχη Γκιζέλα Ζοάου.

Φύγαμε άραγε ποτέ από τις λυπημένες γειτονιές της Λισαβόνας, απ' την Αλφάμα, από τη Μοραρία, απ' τις άλλες; Τα χρόνια θα γίνουνε -γίνανε- το δικό μας saudade.

Αλλά και ο Αντόνιου Ζαμπούζου στο Catavento Da Sé -και αυτός, βέβαια.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2019

Οι αμάραντοι.



Οι αμάραντοι για το μαγιάτικο στεφάνι. Από την εισαγωγή του πρώτου κεφαλαίου στο μυθιστόρημα Ο θάνατος του μισθοφόρου:


«ΑΡΑΖΕ ΕΝΑ – ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΛΟΘΥΡΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟΥ, με τη μούρη του αυτοκινήτου στη σκιά της ελιάς σύρριζα στο φράχτη. Ερχόταν καθυστερημένος σήμερα, πρωτύτερα είχε κατεβεί στο Ψαλίδι, στην παραλία κάτω από το ξενοδοχείο Ραμίρα, να κόψει αμάραντους για το μαγιάτικο στεφάνι. Απίθωσε τα γυαλιά ηλίου στο κάθισμα του συνοδηγού δίπλα στην πλαστική λεκάνη με τα μοβ λουλούδια, κι εκεί, γερτός λοξά ακόμα, προτού σβήσει τη μηχανή ή τραβήξει το ντεμπραγιάζ, επέστρεφε σ’ ό,τι προηγήθηκε, κυρίως στο στιγμιαίο σάστισμα από τη διάλειψη την πολύ έντονη και που έμοιαζε με το ξεφύλλισμα σαν από αεράκι της πάνω σελίδας ανοιχτού βιβλίου, με τις από κάτω να ανασηκώνονται κι αυτές η μία μετά την άλλη, καθεμία και το έδαφος ή η εποχή ενός διαφορετικού παρόλο που συγκεχυμένου και μόλις αισθητού κόσμου.