Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

Και... καλή δεκαετία.


Υγιείς, μειλίχιοι, νηφάλιοι και τη νέα χρονιά. Επιπλέον μακάρι και ακμαίοι καθ' όλη τη νέα δεκαετία. Να χαιρόμαστε την ποίηση που αναλογεί στη ζωή μας -κατά την περσινή ευχή.

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

Σημείωμα της Kατερίνας Σχινά για Το Σκοτεινό Νησί.

Η Κατερίνα Σχινά στο The Books' Journal, τεύχος 104, σελ. 83, " Βιβλία για τα Χριστούγεννα" σημειώνει για Το Σκοτεινό Νησί:


Το Σκοτεινό Νησί (τοπωνύμιο και όχι ουσιαστικό με επιθετικό προσδιορισμό σύμφωνα με τον συγγραφέα) είναι ό,τι έχει απομείνει από την άνοδο των υδάτων, μετά από μια απροσδιόριστη στο χρόνο περιβαλλοντική καταστροφή. Τρία πρόσωπα θα το κατοικήσουν (ή μήπως τρεις εκφάνσεις του ίδιου προσώπου;), τρεις παράδοξες σχέσεις θα αναπτυχθούν, τρεις διαφορετικοί λόγοι θα συνηχήσουν σ’ αυτό το δυστοπικό, απειλητικό πουθενά, που μοιάζει να γεννά το ίδιο εικόνες αρχέγονες, μύθους παλαιούς καταχωνιασμένους στο συλλογικό ασυνείδητο. Ένα εξαιρετικά τολμηρό βιβλίο, τόσο αφηγηματικά όσο και γλωσσικά∙ μια εσχατολογική αλληγορία όπου ο ορθός λόγος και η μαγική σκέψη συγκρούονται ασταμάτητα, η σεξουαλικότητα κατέχει προνομιακή θέση, αλλά τα ηνία τα κρατά η ενόρμηση του θανάτου.


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019

Σημείωμα του Άθω Δημουλά για Το Σκοτεινό Νησί.

Ο Άθως Δημουλάς στο περιοδικό Κ / Καθημερινή, την Κυριακή 8/12/2019, στο άρθρο του "Βιβλία για τις γιορτές", σελ. 92, σημείωσε για Το Σκοτεινό Νησί:

(...) Το "Σκοτεινό Νησί" (εκδ. Ποταμός), όπως αναφέρεται εξαρχής, "είναι σχεδιασμένο στον ρευστό γεωγραφικό χάρτη του μέλλοντος". Ο Αντώνης Νικολής μάς υποδέχεται σε έναν πλανήτη όπου η στάθμη των θαλασσών έχει ανέβει, συνθέτοντας μια δυστοπία που χαρακτηρίζεται από μια τολμηρή αφήγηση, τη θεατρικότητα των διαλόγων και την εμβάθυνση σε έναν τρισυπόστατο πρωταγωνιστή. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν από δέκα χρόνια και επανακυκλοφορεί σήμερα με ένα κατατοπιστικό επίμετρο από τον συγγραφέα, που, όντας ανήσυχος και επιμελής, βελτίωσε το αρχικό κείμενό του. (...)


Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

Προσευχή για τ' αδέλφια μας.

 
Δεν είναι μόνο οι Αρβανίτες, τόσοι ανάμεσά μας, αν έχουν και πόση αξία ταυτότητες και τα συναφή, είναι ο Κώστας, ο Αντρέας, η Μπιόλα, ο Αρτούρ, ο Έντουαρτ, ο Κιαμίλ, είναι που συχνά είναι οι καλύτεροι ανάμεσά μας. Άμποτε αντέχαμε να δούμε τη μούρη μας στον καθρέφτη, οι Αλβανοί είναι τ' αδέλφια μας. Σήμερα τ' αδέλφια μας κοιτάνε ο ένας τον άλλον κυριολεκτικά συγκλονισμένοι. Είναι πολύ άγρια η εμπειρία του σεισμού. Διστάζω να τηλεφωνήσω. Του ενός είναι η μάνα κι ο πατέρας εκεί, του άλλου οι αδελφοί, όλοι τους κάποια περιουσία φτιάξανε στέλνοντας εμβάσματα, με στερήσεις, με κόπους πολλούς. 

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Το Σκοτεινό Νησί - η αναθεωρημένη έκδοση / το δελτίο τύπου.

Σχήμα 14x20,5 εκ., χαρτόδετο
σελίδες 206
τιμή: 13,00 ευρώ
ΙSBN 978-960-545-137-0


ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

Το Σκοτεινό Νησί

Ποταμόπλοια / 25

Νουβέλα

Το Σκοτεινό Νησί, σκοτεινό όπως φαντάζει συνήθως το μέλλον.
Το τρισυπόστατο του ήρωα, οι εναλλασσόμενες τρεις αφηγήσεις, και οι τρεις σε πρώτο πρόσωπο, σε μέλλον απώτερο και με συντελεσμένη ήδη την κλιματική αλλαγή, μια μελλοντολογική δυστοπία, που όμως συντίθεται από εικόνες σχεδόν αρχαίες, με τη σεξουαλικότητα που παροξύνει και που σπρώχνει την αφήγηση στον σκοτεινότερο εσώτερο θάλαμο, στο ορμητήριο των μύθων, και ακόμη, την ειρωνική αμφισβήτηση της ρητορικής που μιμείται ή που μετέρχεται τη λογοτεχνία
[Αναθεωρημένη – διορθωμένη έκδοση, με κατατοπιστικό επίμετρο από τον συγγραφέα.]

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019

Το Σκοτεινό Νησί - η αναθεωρημένη έκδοση / το ελάχιστο δείγμα.

Τι… ήταν; Πότε; Ένα τρομερό σάιτ: Το Σκοτεινό Νησί. Όλα σχεδόν τα κείμενα στα αρχαία ελληνικά και υπόγραφε ένας μυστήριος τύπος ονόματι Horomedon με λατινικούς χαρακτήρες ή Ὡρομέδων με ελληνικούς. Σκοτεινοί χρησμοί, γνωμικά, επιγράμματα, στροφές ­ - αντιστροφές, ίαμβοι και ανάπαιστοι, πολύπλοκες κατασκευές με λέξεις τρελαινόμουν με όλ’ αυτά. Μα πιο πολύ, που ένας άντρας είχε εγκαταλείψει τα πάντα και ζούσε μόνος του.

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019

Το Σκοτεινό Νησί - η αναθεωρημένη έκδοση μόλις κυκλοφόρησε.


Όσες φορές και να συμβεί δεν εξαντλείται η μαγεία της στιγμής που ψαύεις για πρώτη φορά ένα καινούργιο σου βιβλίο. Και πόσο πλούσιο το αίσθημα της αφής όταν σ' το παραδίνουν χέρια που εκτιμάς και αγαπάς -της Αναστασίας (Λαμπρία) και του Κώστα (Παπαδόπουλου).
Χτες, 18 Νοεμβρίου 2019.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

"Ο ακραίος επικούρειος" / προδημοσίευση, απόσπασμα από Το Σκοτεινό Νησί.

"Ο ακραίος επικούρειος" (προδημοσίευση, απόσπασμα από Το Σκοτεινό Νησί)
- στη σελίδα των Εκδόσεων Ποταμός (fb), 11/11/2019.


Μιλάγαμε ήσυχα.
Ξάπλωσε κοντά μου, ακουμπούσε στον αγκώνα του. «Αδέλφια έχεις, Ηρακλή;»
Κατένευα.
«Οι γονείς σου ζουν;»
«Έναν πατέρα είχα, σου είπα, τον έχασα, χαθήκαμε δηλαδή».
«Οι φυσικοί σου γονείς, ρωτάω».
«Αν ζουν;» Μόρφασα το “δεν ξέρω”.
«Πώς γίνεται; Να μην ξέρεις αν ζούνε».
«Με ρώτησαν οι γενετιστές μου αν ήθελα να μάθω ποιοι είναι, να μου δώσουνε τη λίστα με τους βασικούς έστω, τις διευθύνσεις τους, αν ήθελα να τους βρω, τους απάντησα όχι. Εγώ τον αγαπούσα τον πατέρα μου. Μου αρκούσε ο θετός μου πατέρας, τι με ένοιαζε εμένα από πού τα πήραν τα γονίδιά μου. Ούτε σε ποιους τα έδωσαν τα δικά μου τα γονίδια με νοιάζει. Ποια δικά μου δηλαδή; Ιδιοκτησία στα γονίδια; Ξέρεις πιο ηλίθια σκέψη; Ούτε τα δικά μου τα παιδιά να με βρουν ποτέ τους. Έπειτα, φαντάζεσαι τι αμηχανία, τι ανόητες κουβέντες, τι χαζές ευγένειες, γεια σας, τι κάνετε, μου είπαν από το Ινστιτούτο είστε οι γονείς μου… και κάθε λίγο άντε να ξεροβήχεις, άντε να χαζογελάς…»

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019

Το δηλητήριο της Οχιάς.



Το δηλητήριο της Οχιάς

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΝΙΚΟΛΗ

(ΤΑ ΝΕΑ, ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 2-3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019, FOCUS Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, σελ. 4)

Η Οχιά ή Νοχιά, ένα χωριουδάκι στην ευρύτερη θρυλική Μάνη, με 56 κατοίκους στην απογραφή του 2011, λίγα σπίτια, ανάμεσά τους τον Άγιο Νικόλαο, ναό του 12ου αιώνα, κι όχι πολύ μακριά απ’ τον οικισμό το βάραθρο-σπήλαιο Χαραμπός, και επιπλέον μια-δυο φωτογραφίες του χωριού, είναι όσες πληροφορίες μπορεί να συγκεντρώσει πρόχειρα κανείς για τη γωνιά της χώρας όπου φέρεται να διαδραματίστηκε η φρικτή ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού η οποία διεκτραγωδείται εδώ και λίγες μέρες. 
Δεν έχω καμιά αρμοδιότητα να μιλήσω για την ιστορία καθ’ αυτήν. Ιδιοσυγκρασιακά κυρίως, ως συγγραφέας περισσότερο, ας μου επιτραπεί να σημειώσω μερικά πράγματα για τον τρόπο ακριβώς που διεκτραγωδείται.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Ο Χασανού Τσαμάν.

Ήρθε στην Ελλάδα από το Μπαγκλαντές το 2017, διανύοντας την απόσταση πεζός, περπατούσε επί δύο μήνες. Κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να διακριθεί στο ελληνικό σχολειό, να αριστεύσει. Ένα δυνάμει σπουδαίο Ελληνόπουλο.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

Το Σκοτεινό Νησί - προδημοσίευση / Terror terrae ο φοίβος έφηβος.


Το Σκοτεινό Νησί - προδημοσίευση στο Διάστιχο, 25/10/2009.

Αντώνης Νικολής
Terror terrae ο φοίβος έφηβος

ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ μάλλον ύστερα, ήτανε τώρα πρωί της άλλης μέρας, παίρνω την κιθάρα μου, καθίζω στο πεζούλι. Είχε ζέστη, ιδρώναμε, αλλά όχι πολύ. 34 ­- 36 βαθμοί Κελσίου, μια πολύ κανονική θερμοκρασία για τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη. Το πρόσωπο του μικρού ήταν φουσκωμένο και μαλακό, είχε την ησυχία από τον πολύ και βαθύ ύπνο.
«Όπως σου έλεγα και χτες, χρειάστηκα δύο χρόνια για να φτιάξω αυτή τη σύμμετρη φράση: τρόμος της γης ο φωτεινός έφηβος», και μ’ ένα απλό ακόρντο,

«Terror terrae φοβος φηβος.

»Άκουσέ το και ερασμιακά :

»Terror terrae hο phobος έphεεbος.

»Δεν με προσέχεις…»

Δεν με πρόσεχε. Δεν τον γοήτευα, ή δεν τον συγκινούσα, ή ίσως κανένα από τα δυο. Είχα επενδύσει τόσες ελπίδες σ’ αυτή μου τη σύμμετρη φράση.

Αντώνης Νικολής, Το Σκοτεινό Νησί -προδημοσίευση / Το είδος της ειρωνείας.


Αντώνης Νικολής, Το Σκοτεινό Νησί -προδημοσίευση

Διορθωμένη-αναθεωρημένη έκδοση, εμπλουτισμένη με εκτενές κατατοπιστικό επίμετρο του συγγραφέα. Από τις Εκδόσεις Ποταμός



Το είδος της ειρωνείας

«ΤΩΡΑ εξηγούνται όλα!»
Ό,τι και να του αντέλεγα πια, δεν θα μ’ άκουγε καν. Βρήκε το ακράδαντο επιχείρημα αυτός, δυνάμωνε τη φωνή, ξεσπάθωνε.
«Και… η διαίσθηση και… η τηλεπάθεια και όλα!» ότι εξηγούνται. «Μία τυχαία, μία τυχαία!» τσίριζε. Ρίχνεται στο κορμί της, της βγάζει τις σαγιονάρες, εξετάζει λεπτομερώς τα ακροπόδια της,
«δεν μπορεί, θα υπάρχουν κι άλλες ανωμαλίες…»
«Όχι, να σου δείξω τα χαρτιά της». Κατευθύνομαι προς την πορτοκαλιά βαλίτσα, τη ρωτάω για τα έγγραφά της, «Πού είναι; Πού τα ’χωσες, λέγε μου!» Φωνάζω, απευθύνομαι στη λογική του.
«Αν είχες μηχάνημα ελέγχου εδώ, θα το έβλεπες: τον τελευταίο έλεγχο τον κάναμε μαζί. Την ίδια μέρα, στην ίδια κλινική. Μίλα του κι εσύ. Είναι ελεγμένη. Πίστεψέ με. Χρόνια ζούμε μαζί, αν ήτανε τυχαία, δεν θα το είχα καταλάβει; Απλώς έγινε ένα μικρό λάθος, ένα εντελώς ασήμαντο λαθάκι».
«Φοβάσαι για το νερό και δεν κοιτάς που ζεις δίπλα σε μια εστία μόλυνσης…»

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

Το Σκοτεινό Νησί - αναθεωρημένη έκδοση / το εξώφυλλο.

Δημιουργία και αυτό της πολύ ταλαντούχας Δάφνης Κουγέα. Όσο για τη γενικότερη μέριμνά τους, της Αναστασίας Λαμπρία και του Κώστα Παπαδόπουλου, να πω μόνο: είναι συγκινητικό να σε εκτιμούν οι εκδότες σου. 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Αιμόφυρτες φαντασιώσεις / Η Λίνα Πανταλέων στο περιοδικό Εντευκτήριο για το Γυμναστήριο.


(Κριτική για Το γυμναστήριο στο Εντευκτήριο, τεύχος 117-118, Σεπτέμβριος 2019, σελ. 171-172. Γράφει η Λίνα Πανταλέων.)

Αιμόφυρτες φαντασιώσεις

Αντώνης Νικολής. Το γυμναστήριο. Αθήνα, Ποταμός 2018, 102 σελ.

Εγκάθειρκτες στο σπίτι τους, σταματημένες μόλις λίγα βήματα μακριά από την μπαλκονόπορτα, το σύνορο με τον έξω κόσμο, δύο ετεροθαλείς αδελφές ανταλλάσσουν συντρίμμια ιστοριών μέχρι να πέσει η νύχτα. Τα απογεύματά τους τα αποκαλούν εσπερίδες, καθώς αποτελούν τις μοναδικές ιεροτελεστίες του ανεόρταστου βίου τους. Κάθε απομεσήμερο, η Ρούλα, η μεγαλύτερη, κάθεται στην καρέκλα της, παίρνει τις βελόνες και, πλέκοντας το κουβάρι που βρίσκεται στα πόδια της, αρχίζει να κλώθει την ιστορία της. Κοντά της, καθισμένη σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, κληροδότημα της κοινής τους μητέρας, η Ράνια αδημονεί να αδράξει το νήμα της δικής της αφήγησης.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019

Οι συγγραφείς του Ποταμού: Αντώνης Νικολής.

Ανάρτηση στη σελίδα των Εκδόσεων Ποταμός / Facebook από την εκδότρια και καλή φίλη πια, Αναστασία Λαμπρία -ο συγγραφέας ευγνώμων:


Οι συγγραφείς του Ποταμού: Αντώνης Νικολής
Στη φωτογραφία χαμογελάει αδιόρατα - δεν του αρέσει ο φακός του Αντώνη Νικολή, το 'χει ομολογήσει.
Ο Ποταμός είναι ευτυχής μαζί του, είναι τόση μεγάλη η ικανοποίηση και σχεδόν άγρια η χαρά να βρίσκεις στέρεα ελληνικά, με ακρίβεια, φράσεις που δεν σηκώνουν να αφαιρέσεις ή να προσθέσεις το ελάχιστο. Και μύθο από τα έγκατά μας.
Ξαναδουλεμένο, αναθεωρημένο και με ένα επίμετρο του συγγραφέα που δίνει κλειδιά στον αναγνώστη "Το Σκοτεινό Νησί" του Αντώνη Νικολή είναι στην τελική ευθεία που καταλήγει στο τυπογραφείο.
(για το φόντο της φωτογραφίας ας μην πω τίποτε, εύχομαι κάποτε να καταφέρω να πάω κι εγώ)

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Σκοτεινό Νησί όπως σκοτεινό μέλλον.


Μου ζητήθηκε από την Εφημερίδα των Συντακτών να παρουσιάσω ευσύνοπτα την αναθεωρημένη επανέκδοση της νουβέλας μου Το Σκοτεινό Νησί από τις εκδόσεις Ποταμός. Δημοσιεύθηκε σήμερα, 28/9/2019, στο ένθετο ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, επιμέλεια Μισέλ Φάις, Φθινοπωρινό πεζογραφικό ψηφιδωτό, 28 συγγραφείς συστήνουν το νέο τους βιβλίο, σελ. Art 33. 


Αντώνης Νικολής
Σκοτεινό Νησί όπως σκοτεινό μέλλον

«Το Σκοτεινό Νησί», παλαιότερο θεατρικό μου, το μετέγραψα σε νουβέλα το 2008. Ό,τι καλύτερο είχα να πάρω μαζί μου κλείνοντας τους λογαριασμούς μου με το θέατρο. Δέκα χρόνια αργότερα, εμπειρότερος, μπορούσα να επεξεργαστώ πλαστικότερα το ύφος του. Έτσι προέκυψε η τωρινή διορθωμένη μορφή του.
Στο Σκοτεινό Νησί πολλά πράγματα είναι παράδοξα. Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μέλλον απώτερο και με συντελεσμένη ήδη την κλιματική αλλαγή, πρόκειται εύλογα για μελλοντολογική δυστοπία, συνθεμένη όμως με εικόνες σχεδόν αρχαίες. Το τρισυπόστατο του ήρωα δίνει εναλλασσόμενες τρεις αφηγήσεις, και οι τρεις σε πρώτο πρόσωπο. Όπως και αλλού στο έργο μου, η σεξουαλικότητα παροξύνει, σπρώχνει την αφήγηση στον σκοτεινό εσώτερο θάλαμο, στο ορμητήριο των μύθων. Ωστόσο, υπερισχύει και εδώ η ειρωνεία. Σ’ αυτό το κείμενο ιδιαίτερα, η αμφισβήτηση του ρητορικού λόγου που καμώνεται ή που μετέρχεται τον λογοτεχνικό.
«Το Σκοτεινό Νησί», η νουβέλα, αναθεωρημένη, διορθωμένη και εμπλουτισμένη με εκτενές κατατοπιστικό δικό μου επίμετρο, επανεκδίδεται από τις Εκδόσεις Ποταμός.


Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 24) Στην Πάτμο.


(Με τον αδελφό μου Λάμπρο, στη Χώρα της Πάτμου, αρχές δεκαετίας του '90.)

Πρωτοπήγα το φθινόπωρο του 1987. Μαζί με τα Ιεροσόλυμα ο αγαπημένος τόπος ταξιδιών της νονάς μου της Φροσύνης, ίσως γι’ αυτό θεωρούσα την Πάτμο, τόσο άδικα, προορισμό θρησκευτικού τουρισμού. Πήγα για ένα Σαββατοκύριακο και μάλιστα στο σπίτι της Γεωργίας Οικονόμου στη Χώρα, εκεί όπου συστηματικά κατέλυε και η νονά. Για τούτο το σημείωμα έχω μεγάλη δυσκολία να είναι ευσύνοπτο. Όποια μου εικόνα ή σκέψη παρασέρνει μεγάλη αρμαθιά από κοντινές της. Τα επόμενα δώδεκα χρόνια σχεδόν δεν θα ταξίδευα πουθενά αλλού. Ελάχιστα στην Αθήνα, καν στη Ρόδο. Μα και ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο ελεύθερο να είχα πεταγόμουν εκεί. Ή στην Κω χωμένος στο φροντιστήριο ή στην Πάτμο. Διήμερα αργιών, Χριστούγεννα – Πάσχα, για ένα μήνα τον Αύγουστο. Σε περίπτερα ή μαγαζιά, όσοι δεν με γνώριζαν, η πρώτη τους ερώτηση, «Πού εργάζεστε, κύριε;» έδινα την εντύπωση μόνιμου κατοίκου. Οι φίλοι, η παρέα, ταξίδευαν εκτός Ελλάδος, από δω - από κει, εμένα δεν με δελέαζε τίποτε. Και εντάξει ο χαρακτήρας μου, όμως το θυμάμαι κάθε φορά, είτε με τη μηχανή βγαίνοντας απ’ το πλοίο είτε με το αυτοκίνητο, κοίταζα ψηλά προς τη Χώρα και γέμιζαν τα μάτια μου δάκρυα. Κι αφού ακόμα κυλούσαν οι μέρες εκεί, το ρίγος που με συνέπαιρνε συχνά: μα κάποιος να με τσίμπαγε, δεν ήτανε πραγματικότητα∙ ήταν όνειρο ο τόπος αυτός.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 23) Το φροντιστήριο.


 (Το πρώτο διαφημιστικό στην τοπική εφημερίδα Το Βήμα της Κω, το τηλέφωνο της νονάς μου, 22772 -πενταψήφια ακόμα τότε τα τηλέφωνα. Ο τίτλος και του φροντιστηρίου αργότερα παρέμεινε ο ίδιος: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ.) 


Τα πρώτα μαθήματα, «μαθήματα κατ’ οίκον», τα ξεκίνησα στην τραπεζαρία της νανάς, στο γωνιακό δωμάτιο με τις μπαλκονόπορτες προς την Ιπποκράτους και την Αλεξίου Ζερβάνου, με τα σανίδια του πατώματος που τρίζανε σε κάθε βήμα μου. Ύστερα, ως φροντιστήριο πια, πάντοτε με τον ίδιο περιφραστικό τίτλο Μαθήματα της Ελληνικής Γλώσσας, αρχικά στη Θεοφράστου, έπειτα στην Πίνδου, τέλος στο ιδιόκτητο ειδικά σχεδιασμένο κτήριο στη Σπετσών. Μέχρι και το καλοκαίρι του 2003, κοντά 15 χρόνια εργάστηκα πολύ σκληρά, κρατούσα ένα ολόκληρο φροντιστήριο θεωρητικής κατεύθυνσης μόνος, μα ούτε ξέρω από πού εκλύθηκε όλη αυτή η ενέργεια: από τις επτάμισι το πρωί, προετοιμασία - διορθώσεις, μέχρι τις δυόμισι το μεσημέρι, κι αμέσως παραδόσεις έως τις δεκάμισι το βράδυ σερί, καθημερινά, τα Σάββατα που μου φαίνονταν... σκέτη παρακμή τέλειωνα στις 20.00, τις Κυριακές μόνο διορθώσεις από τις 15.00 ως τις 22.30.    

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 22) Με τη στολή των πολιτών.


Μετακόμισα Κω τον Ιούλιο του 1987. Με τα λιγοστά έπιπλα του φοιτητικού μου δωματίου, στο μικρό εσωτερικό της νονάς, ένα γραφείο και το κρεβάτι μου, παλαιικά κάπως, αγορασμένα από Μοναστηράκι, επίσης μία ανθοστήλη –την έχω ακόμα στο τωρινό καθιστικό μου- και τις καμιά ογδονταριά γλάστρες από τα φοιτητικά μπαλκόνια μου, στοιβαγμένες πια στο αυλίδι του ακάλυπτου της νονάς, κι όσες απ’ αυτές επέζησαν, τις κουβάλησα κι εδώ,  αφότου εγκαταστάθηκα, στο σπίτι μου, τον Αύγουστο του 1994.
Τους μήνες από το καλοκαίρι του 1987 μέχρι τον Ιανουάριο του 1988 που παρουσιάστηκα, σαν να 'χασα τον χρόνο. Διάβαζα πολύ, μόνο λογοτεχνία, η συγκατοίκηση με τη νονά, τη νανά μου, ήταν παραπάνω από αρμονική. Θυμάμαι να λέω του Θανάση, «Εδώ (σε αντίθεση με την Αθήνα) ο χρόνος, οι μέρες δεν κυλάνε σαν... κάτουρο». Βυθιζόμουν σε πολύ δικά μου πράγματα. Θυμάμαι κάτι μαγικές ξεναγήσεις της μακαρίτισσας Χάριτος Κάντζια, αρχαιολόγου στο νησί, στ’ απομεινάρια του θεάτρου στον Αμπάβρη, πίσω απ’ τη Ρωμαϊκή Οικία, την Casa Romana, μεγάλες βόλτες με πολλές στάσεις, ένα βαθύ παλιό πηγάδι ακόμα σε χρήση που σχετιζόταν με το αρχαίο υδραγωγείο της Βουρίνας, λεπτομέρειες: το κεραμικό ειδώλιο εντοιχισμένο σε περίβολο χτήματος, τη χαβούζα με τις ένθετες στα πλευρά της μουσουλμανικές επιτύμβιες στήλες, την αυλόθυρα με την επιγραφή στο υπέρθυρό της σε αραβικό αλφάβητο «Αυτή η θύρα είναι τόσο όμορφη που θα στέκει εδώ για πάντα», κάπως έτσι η μετάφραση, τη θρυμμάτισε ο μεγάλος σεισμός του 2017. Συνδυασμένες αυτές οι βόλτες με τον άλλο μυθικό τόπο, το Γενί Χαμάμ της Ρόδου, και ιδού η πρώτη λεία του «Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα»… Τα πράγματα έχουν ποίηση, όλα τα πράγματα. Την ανακαλύπτουμε, και διαστέλλεται στη συνείδησή μας ο χρόνος. Δεν υπάρχει αυθεντικότερη εμπειρία.