Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Το ζείδωρο αεράκι.

Πληρέστερη απεικόνιση για την έννοια κ ρ α τ ι σ μ ό ς στην ευρωπαϊκή ήπειρο (μετά την πτώση των κατεξοχήν κομμουνιστικών καθεστώτων) νομίζω δύσκολα θα βρισκόταν άλλη από τις στοίβες των σκουπιδιών στους αθηναϊκούς δρόμους.
Περαστικός από την πόλη, έκανα τη σκέψη πως κι όταν ακόμη θα 'χει αποκομιστεί ο τεράστιος αυτός όγκος των απορριμμάτων, οι ιδεοληψίες, η αδράνεια, η παρακμή, πεισματικά στυλωμένες, θα παραμένουν εκεί. Εκτός κι αν τα στοιχειώδη οικονομικά που μας αναγκάζει η πραγματικότητα της άτυπης χρεοκοπίας να εμπεδώσουμε (μέσω φόρων, εισφορών κ.ά.), βοηθήσουν να φυσήξει επιτέλους το ζείδωρο αεράκι του ο ι κ ο ν ο μ ι κ ο ύ  φ ι λ ε λ ε υ θ ε ρ ι σ μ ο ύ.

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Η δυνατότητα της ελευθερίας.



Αφιέρωμα Pride: Η δυνατότητα της ελευθερίας



Του Αντώνη Νικολή*
Τα Gay Pride, οι ετήσιες Παρελάσεις Υπερηφάνειας των Ομοφυλόφιλων, ευρύτερα των ΛΟΑΤ, είναι πια ένας παγκόσμιος θεσμός για τις ελεύθερες κοινωνίες, και ο οποίος εκτιμώ θα παραμείνει σε ισχύ έως το πολύ μακρινό μέλλον. Εκτός εάν ανατραπεί ριζικά ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε, ο κόσμος μετά το Διαφωτισμό.
Να πω εξαρχής, και παρά την πρόσφατη πολιτική συγκυρία στις ΗΠΑ, είναι αξιοσημείωτο ότι και το σημαντικό αυτό βήμα ξεκινάει από τη μεγάλη υπερατλαντική δημοκρατία, και βέβαια ονοματίζεται από τη γλώσσα της, είναι περισσότερο Gay Pride παρά Παρέλαση Υπερηφάνειας των Ομοφυλοφίλων, οι οποίοι παρεμπιπτόντως -και που δεν είναι ήττα μόνο της ελληνικής γλώσσας- διεθνώς ολοένα και πιο πολύ επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται ως gay. Λες και δεν το ξέραμε δηλαδή, όταν καθυστερεί ή αρνείται την εξέλιξη μια κοινωνία, πρώτη ξεπερνιέται η ίδια η γλώσσα της.

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Η Σοφία Λόρεν ήτανε συμμαθήτρια της μαμάς μου.

Θέλω να πω, είναι συνομήλικες. Και μάλιστα η Σοφία Λόρεν κατά δύο μήνες μεγαλύτερη. Εκείνη γεννημένη το Σεπτέμβριο του 1934, η μητέρα μου δύο μήνες αργότερα, το Νοέμβριο. Επίσης γεννημένες στην ίδια χώρα, καθώς τα Δωδεκάνησα τότε ήταν Ιταλία.
Δε νομίζω πως σχετίζεται με τη μητέρα μου το ότι η Σοφία Λόρεν μού φαίνεται απ' όσες ποτέ είδα η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, παρόλο που η Σοφία Λόρεν η ίδια το πιθανότερο δεν είναι άσχετη με το ότι απ' όσες πόλεις της Ιταλίας επισκέφτηκα άλλη δε με συγκινεί όσο η Νάπολη.



Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Ο Ηρόδοτος και η κομμώτρια.

Αντώνης Νικολής, Ο Ηρόδοτος και η κομμώτρια*

nikolis20.6.17
favicon
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι συγγραφέας και μάλιστα δόκιμος λογοτέχνης, που δε σημαίνει βέβαια και πολλά για μια εκδοτική πιάτσα σαν την τρέχουσα νεοελληνική. 55 χρόνων, μεσαίου ύψους, μεσαίου βάρους, έχει εκδώσει ήδη τρία βιβλία, μία νουβέλα και δύο μυθιστορήματα. Τα δύο τελευταία στον ίδιο μικρό εκδοτικό οίκο, με τον οποίο όμως εσχάτως ήταν στα μαχαίρια, κάτι που οσμίστηκε φέρελπις υπεύθυνη ανερχόμενου άλλου οίκου. Τον γυρόφερνε στο φέισμπουκ με τις συνήθεις γαλιφιές και αβρότητες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εκείνος πάλι κολακευμένος τη ρώτησε στο ίμποξ αν θα την ενδιέφερε ένα ανέκδοτο εκτενές αφήγημά του. «Μα τι λέτε. Θα το διαβάσω με μεγάλη μου χαρά.»
Απόγευμα η ώρα τέσσερις της το ταχυδρομεί ηλεκτρονικά, κοιμόταν δεν είδε το ενθουσιώδες μέιλ της την ίδια νύχτα στις δύο, την επομένη στις δέκα το πρωί τού τηλεφωνεί. Εκθείαζε με ασυγκράτητο ενθουσιασμό τις αρετές του αφηγήματος, έμοιαζε να έχει απομνημονεύσει κομμάτια ολόκληρα, ο συγγραφέας μας απέκλειε όπως στην κουβέντα την παράσερνε από το ένα στο άλλο σημείο του κειμένου να προλαβαίνει εκείνη να το ξεφυλλίζει ηλεκτρονικά ή τυπωμένο, και όχι μόνο, είχε εντρυφήσει και σε πολλά άλλα γραπτά του. Χαιρόταν βέβαια, ετούτη εδώ το πιθανότερο είχε ξαγρυπνήσει για την πάρτη του.

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Πελαγία Κυριαζή: An image, an Eidólon / Μια εικόνα, ένα Είδωλο.



Στην αίθουσα τέχνης «ε κ φ ρ α σ η – γιαννα γραμματοπουλου», από χτες έως και τις 15 Ιουλίου, η έκθεση της έξοχης ζωγράφου Πελαγίας Κυριαζή, που πια συγκαταλέγεται και στους πολύ καλούς μου φίλους. Δυστυχώς δεν ήμουν Αθήνα στα εγκαίνιά της χτες, θα δω τα έργα της περαστικός από την πόλη προς το τέλος του μήνα. 

Μεταφέρω αυτούσια από την πρόσκληση - ενημερωτικό δελτίο: 

"Σχέδια με λευκή κιμωλία σε μαύρο χαρτί, χρωματικά έργα μικτής τεχνικής με σινική μελάνη, κάρβουνο, ακρυλικά και χρωματιστά ρινίσματα παστέλ και μοναδικές μεταξοτυπίες σε βιομηχανικό γυαλόχαρτο συνθέτουν τη δουλειά που παρουσιάζει η ζωγράφος Πελαγία Κυριαζή.

Η έκθεση, που αναπτύσσεται σε τρεις ενότητες, έχει ως βασικό κορμό το σχέδιο στις διάφορες εκφάνσεις του, σε ένα παιχνίδι με το αρνητικό-θετικό.

Την έκθεση συνοδεύει πολύπτυχο που δημιουργήθηκε με την υποστήριξη του Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου."


Εσωτερικά τοπία μιας νηφάλιας όμως πολύ δυνατής ευαισθησίας, αν μου επιτρέπεται να πω, μιλώντας γενικά για τη ζωγραφική της Π.Κ.


Η ίδια για τα εκτιθέμενα έργα της σημειώνει: "Φέρνω στη σκέψη μου τα σχέδια με τη δυναμική του ημιτελούς, τα skizze, όπως τα αποκαλούσε ο Γύζης, που σε απελευθερώνουν από το να ολοκληρώσεις το φινίρισμα της τεχνικής. Το σκίτσο είναι η αρχική σου εντύπωση. Μπορείς να τo εντείνεις, τόσο ώστε να γίνει κατανοητή η πρώτη σύλληψη, η εσωτερική σου ορμή, η οικειότητα με το είναι σου." 

[εκφραση -γιαννα γραμματικοπουλου / Βαλαωρίτου 9α, Αθήνα / Τρ, Τετ, Παρ 11.00-20.00, Τετ 11.00-18.00, Σαβ 11.00-15.00, Κυρ Δευ κλειστά.]


Για την Πελαγία Κυριαζή και παλιότερες αναρτήσεις (1, 2, 3).


Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

Ο Δανιήλ, η Διονυσία, ο Μισθοφόρος τούς κρίνουν.

Αναφέρομαι σ' όσους καμώνονται τους κριτικούς ή τους... παράγοντες περί τη λογοτεχνία.

Νομίζουν, λοιπόν, οι αδαείς ετούτοι ότι αυτοί θα κρίνουν τον Δανιήλ, τη Διονυσία, τον Μισθοφόρο.
Τουναντίον. Και μάλιστα τους ανταποδίδεται το ίσον. Το όποιο ίσον.
Ζητήστε τους να τα εκτιμήσουν, κι απολαύστε τους να αποτιμούν (φιλολογικά) τους εαυτούς τους.

Να θυμάστε, είχα πάντοτε συναίσθηση των παραπάνω, και ούτω πως αξιολογούσα (από άποψη φιλολογική) ανθρώπους, περιοδικά ή άλλα μέσα, τα διάφορα μίζερα παρεάκια, το σινάφι τέλος πάντων.

Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017

Έρχονται χρόνια αληθινής ζωής. Η Μαρίνα Σάττι.

Το κορίτσι έχει ταλέντο, πολύ ταλέντο. Φαίνεται περνάμε, αργά βασανιστικά, όμως σε καιρούς που ευνοούν τα ταλέντα. Ότι επιτέλους ξεφουσκώνουν η πλαστή ευμάρεια, η επιτήδευση. Ο ήχος, οι εικόνες στο χαριτωμένο κλιπάκι, τη Μάντισσα: απόηχος παράδοσης, παιχνιδιάρα "πειραγμένη" ποπ, βαλκανικό Μπόλιγουντ, αυθεντική, ακομπλεξάριστη Αθήνα, και τι ωραία κοριτσόπουλα, και μάλιστα δικά μας.
Δεν αποκλείεται να 'ρχονται χρόνια αληθινής ζωής.

Τη Μαρίνα Σάττι την είχαμε πρωτακούσει στις υπέροχες "Κούπες" της.