Αρχίζω να διαβάζω θεατρική κριτική, πέφτω πάνω στην ελληνικούρα: "τα δριμεία και ακατάληπτα ερωτήματα" -σταματώ! Δεν είναι το λάθος μόνο του, είναι που επιπλέει σε κείμενο σχεδόν φαντασμαγορικής δοκησισοφίας. Πέφτω πολύ συχνά τελευταία σε ελληνικούρες, ακόμη και σε κείμενα δοκίμων ούτως ειπείν συγγραφέων. Όπως ένα περσινό, μα τι διαμαντάκι κι αυτό: "του ατομικού ποιόντος" (η... γενική του: το ατομικό ποιόν!) σε κείμενο κριτικού επίσης επί τη ευκαιρία βράβευσης συγγραφέα (απίστευτο;), το άκουσαν οι συνάδελφοί του της επιτροπής, οι λοιποί της εκδήλωσης, κυκλοφορεί έκτοτε αναρτημένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό των εν λόγω λογοτεχνικών βραβείων, ένας επαρκής ελληνομαθής έναν χρόνο τώρα δεν βρέθηκε να σφυρίξει κάτι στο αυτί του επίσης πολύξερου κριτικού... Βαρέθηκα να διορθώνω (στο ίνμποξ, ειλικρινά με περισσή ευγένεια) καθηγητάδες πανεπιστημίων -μου κόβουν την καλημέρα, ύστερα! Τι τρέχει, παιδιά; Επιπλέον να πω, μοιάζει εντελώς δίχως πάτο αυτή η κατρακύλα...
(ΥΓ: ο δριμύς, η δριμεία, το δριμύ // οι δριμείς, οι δριμείες, τα δριμέα,
το ποιόν, του ποιού)
