Ευχαριστήριο.

Καλλιόπη (Πόπη) Νικολή, 1934-2025 

Σας ευχαριστώ / ευχαριστούμε για τις παρηγορητικές ευχές, μηνύματα, παρουσία στο ξόδι της μητέρας μας.

Η μέρα που στεκόμαστε απέναντι στο φέρετρο πολύ οικείων είναι αλλόκοτα σιωπηρή, δίχως ώρες, μ' όποιον καιρό συννεφιασμένη. 

Καλλιόπη (Πόπη) Νικολή, το γένος Χατζημάρκου.

(18 Νοεμβρίου 1934 - 3 Οκτωβρίου 2025)

Η Καλλιόπη (Πόπη) Νικολή, το γένος Χατζημάρκου, απεβίωσε σήμερα, Παρασκευή 3 Οκτωβρίου.

Υπήρξε καλή κόρη, αδελφή, σύζυγος, υποδειγματική μητέρα και στους τρεις μας. Μπορούσε να ισοζυγιάζει τη λεπτή αισθηματική συγκίνηση με τη στέρεη αίσθηση της πραγματικότητας. 

Το έργο μου είναι (περισσότερο κι απ' όσο μπορώ να εξιχνιάσω) αποτέλεσμα των βαθιών διεργασιών που συνιστούσαν τη σχέση μου μαζί της. Μακάρι να την ανακαλεί η μνήμη στην πιο ακριβή της στάση: καθησυχαστική και πραϋντική.

 

 

[Οι μαυρόασπρες (1962-1963) απ' τον μπαμπά, η έγχρωμη (2015) από τον μικρότερό μας, Λάμπρο.] 

Περεγρίνος-το βιβλίο: δεύτερος χρόνος.

 

Ο Περεγρίνος κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια∙ στις 22 Σεπτεμβρίου του 2023.

Πέρσι κατά την πρώτη επέτειο της έκδοσής του είχα σημειώσει: Ο “Περεγρίνος” αποτελεί το έκτο πεζό μου, (…) άρχισε να γράφεται την άνοιξη του 2015 και με μικρό διάλειμμα μέχρι και λίγο πριν την έκδοσή του, καθώς υπεύθυνος και για την επιμέλεια, όπως και σ’ όλα τα προηγούμενα βιβλία μου –έγιναν συνολικά δεκάξι ενδελεχείς διορθώσεις–, η φροντίδα του κειμένου διήρκεσε έως και το καλοκαίρι του 2023. Να υπενθυμίσω: με το γράψιμο, αποκλειστική εργασία μου. Και υποσχόμουν: Επετειακά, κάθε 22 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας του βιβλίου, λέω να συντάσσω την ετήσια κίνησή του (σε τίτλους οι πληροφορίες, προς το παρόν), ένα είδος “Ημερολογίου του Περεγρίνου”. Ημερολόγιο που είμαι σίγουρος θα καταγράφεται κι αφότου εκλείψω. Γιατί ο “Περεγρίνος” υφίσταται, υπάρχει. Και να ληφθεί υπόψη, έργα της κατηγορίας του “Περεγρίνου” ο φθόνος τα δροσίζει, η πονηρά σιωπή τα τρέφει.

Στη διάρκεια του δεύτερου χρόνου από την έκδοση του Περεγρίνου, λοιπόν, κατέγραψα:

Πια, με συζητούνε και τα ψάρια.

 

Διακοσιοστό τεσσαρακοστό! (Και αριθμητικώς: 240ό.) Τουτέστιν διακοσιοστή τεσσαρακοστή ημέρα του χρόνου για κολύμπι –με πρώτο εννοείται το πρωτοχρονιάτικο–, κι είμαστε αποκαλόκαιρο ακόμη. 

Δημήτρης Μποσνάκης: Ο θάνατος ως ορίζοντας / το πλήρες δημοσίευμα.

 

(The books' journal, τεύχος 166, σελ. 64-67) 

Ο θάνατος ως ορίζοντας

Αφηγηματολογικές, ερμηνευτικές και λογοτεχνικές προσεγγίσεις

Αντώνης Νικολής, Περεγρίνος. Μυθιστόρημα, Αρμός, Αθήνα 2023, 512 σελ

Ο Περεγρίνος του Αντώνη Νικολή δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αλλά ένα έργο που διεκδικεί τη θέση του στη Weltliteratur. Αντλεί στοιχεία από το αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα, τη ρωμαϊκή ιστοριογραφία και τη φιλοσοφική παράδοση, ενώ ενσωματώνει αφηγηματικές τεχνικές του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού. Η ειρωνική του απόσταση και η θεματική του πολυπλοκότητα τού χαρίζουν διαχρονικότητα και οικουμενικό εύρος. Συνδυάζοντας την αρχαιότητα με τη σύγχρονη αφήγηση, τη φιλοσοφική αναζήτηση και τη μεταμυθοπλασία, εντάσσεται με πρωτοτυπία και λογοτεχνική βαρύτητα στον διεθνή λογοτεχνικό διάλογο. 

Από τον Δημήτριο Μποσνάκη  

Όπως ακριβώς πλένουμε το κορμί μας θα έπρεπε να πλένουμε το πεπρωμένο, ν᾽ αλλάζουμε ζωή όπως αλλάζουμε ρούχα – όχι για να διατηρήσουμε τη ζωή μας, όπως όταν τρώμε και κοιμόμαστε, αλλά λόγω εκείνου του σεβασμού των άλλων προς εμάς που ορθώς ἀποκαλοῦμε καθαριότητα.

Φερνάντο Πεσσόα, Βιβλίο της Ανησυχίας Απόσπασμα 42

(μετ. Μαρία Παπαδήμα)

To πεζογραφικό έργο του Αντώνη Νικολή συνιστά μια υποδειγματική λογοτεχνική περίπτωση. Πίσω από το κύρος της φόρμας και την προφανή επιδίωξη για καλλιτεχνική τελειότητα, η αγάπη του για το ύφος και τη διαρκή αναζήτηση της σωστής λέξης εκφράζει αν μη τι άλλο ένα εμμονικό πάθος που θα μπορούσε άλλοις λόγοις να εκληφθεί και ως απελπισμένη πάλη ενάντια στο παράλογο της ύπαρξης, θεώρηση που φαίνεται να διακατέχει τον συγγραφέα σε κάθε του έργο. Η ασκητική αφοσίωσή του στη συγγραφή εκπέμπει όχι μόνο έντονη αυστηρότητα και απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο, αλλά και έναν ιδιαίτερο συνδυασμό λυρικής παρατήρησης, στυγνού ρεαλισμού, μεταφυσικού ρίγους και ειρωνείας, που παραπέμπει σε γόνιμους πόρους της λογοτεχνικής γραφής. Το μέχρι τώρα έργο του Νικολή διακρίνεται τόσο για τις συνεχείς δομικές  επινοήσεις του αφηγηματικού λόγου (από την τριλογία του έρωτα και της οδύνης: Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα, Διονυσία και Ο θάνατος του μισθοφόρου, στις δυστοπικές ελεγείες Το Σκοτεινό Νησί και Το γυμναστήριο) και τις απαιτήσεις που θέτει στη γλώσσα για οικονομία, πλαστικότητα και ρυθμό, όσο και από τη σχεδόν δονκιχωτική αναζήτηση μιας ενθουσιαστικής υπέρβασης της πραγματικότητας στην οποία υποτάσσει χωρίς συμβιβασμούς τις αφηγήσεις του. Αποτελεί ιδιαίτερη πρόκληση για τον αναγνώστη ή τον μελετητή του έργου του να συσχετίσει τις λεπτομέρειες με ευρύτερες δομές και να διερευνήσει τις δύσκολες και ενίοτε παράδοξες συνδέσεις μεταξύ γλώσσας και ιδεών. Εξάλλου, η λογοτεχνική κριτική, κατά τη γνώμη μου, οφείλει να εστιάζει στις κειμενικές στρατηγικές, στον ακριβή προσδιορισμό των γλωσσικών και αφηγηματικών κωδίκων, προκειμένου να προσεγγίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον υπόρρητο λόγο, τη στρωματογραφία της σύνθεσης.

Η επετειακή και επίσημη έναρξη της τρίτης ηλικίας.

Γιόρτασα και το… πλήρες εξηκοστό πέμπτο. Με τον εθιμικό πια μπαμπά με ρούμι-τούρτα. Αν κρίνω από την υποχρεωτική ανανέωση της άδειας οδήγησης, την έναρξη και επισήμως της τρίτης ηλικίας μου. Μα την Αδράστεια, την κούφια ώρα και τα συναφή: όλα καλοδεχούμενα.

Ευχαριστώ πολύ κι αντεύχομαι με θέρμη στις χτεσινές ευχές σας (σε fb, timeline και msg, email και sms).

[Βίντεο και φωτογραφία από την ανιψιά μου Άννη Νικολή.]

 

Κοινότητες / Είμαι απλούστατα ένας αστός που ζει αποσυρμένος στην εξοχή…

Με τον όρο κοινότητες (κοινότητα αισθημάτων / - σκέψεων / - στρατηγικών κ.τ.ό) και με πρώτη ανάρτηση την αποστροφή του μεγάλου καινοτόμου στη σύγχρονη λογοτεχνία Γουσταύου Φλωμπέρ (Gustave Flaubert), εγκαινιάζω τη νέα ετικέτα στο εδώ ιστολόγιο (blog). 

«Είμαι απλούστατα ένας αστός που ζει αποσυρμένος στην εξοχή, ασχολούμενος με τη λογοτεχνία και χωρίς να ζητά τίποτα από τους άλλους: ούτε εκτίμηση, ούτε τιμή, ούτε καν υπόληψη. Ας τα βγάλουν πέρα, λοιπόν, χωρίς τα φώτα μου. Το μόνο που ζητώ σε αντάλλαγμα είναι να μη με πνίγουν σαν τα κεράκια με τις λιγοστές, καπνιστές φλογίτσες τους. Γι' αυτό και μένω μακριά τους».

[Γράμμα στον Μαξίμ ντι Καμπ (Maxime Du Camp), αρχές του Ιουλίου του 1852∙ Αλληλογραφία Φλωμπέρ, τόμος Β’, σελ. 452-453]

Ο θάνατος ως ορίζοντας (αφηγηματολογικές, ερμηνευτικές και λογοτεχνικές προσεγγίσεις)

Ο θάνατος ως ορίζοντας

Αφηγηματολογικές, ερμηνευτικές και λογοτεχνικές προσεγγίσεις
Aπό τον Δημήτρη Μποσνάκη 

[Και αίφνης μία κίνηση υπέρ του Περεγρίνου πραγματικά υψηλού κύρους. Μια εκτενής, σπάνιας εμβρίθειας μελέτη, δημοσιευμένη εν μέρει στο έντυπο και που πρόκειται να αναρτηθεί πλήρως στη web / ηλεκτρονική έκδοση του the books’ journal.

Τη μελέτη υπογράφει ο καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας Δημήτρης Μποσνάκης, και η δημοσίευση / ανάρτηση γίνεται στο tbj του Ηλία Κανέλλη.]

(Αποσπάσματα) 

Ο Περεγρίνος του Αντώνη Νικολή δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα της νεοελληνικής
λογοτεχνίας, αλλά ένα έργο που διεκδικεί τη θέση του στη Weltliteratur. Αντλεί στοιχεία
από το αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα, τη ρωμαϊκή ιστοριογραφία και τη φιλοσοφική
παράδοση, ενώ ενσωματώνει αφηγηματικές τεχνικές του μοντερνισμού και του
μεταμοντερνισμού. Η ειρωνική του απόσταση και η θεματική του πολυπλοκότητα τού
χαρίζουν διαχρονικότητα και οικουμενικό εύρος. Συνδυάζοντας την αρχαιότητα με τη
σύγχρονη αφήγηση, τη φιλοσοφική αναζήτηση και τη μεταμυθοπλασία, εντάσσεται με
πρωτοτυπία και λογοτεχνική βαρύτητα στον διεθνή λογοτεχνικό διάλογο.  

Αποφράδα μέρα.

Δέκα χρόνια από το επονείδιστο δημοψήφισμα του 2015. Να μην ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε την πολιτική συγκυρία, ούτε τους πρωταιτίους του.  

Την αλήθεια μόνο στους μύθους!

 

Ό,τι συνέβη στον πλανήτη το 1989, στην ημεδαπή ολοκληρώθηκε με το επονείδιστο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015. Ήτανε το τέλος ή η αρχή του τέλους της εμφορούμενης από ιδεολογίες ρητορικής, αλλά και του αντίστοιχου πολιτικού βολονταρισμού. Εφεξής τις ιδεολογίες θα τις διακινούν ολιγόνοες ή καιροσκόποι διανοητές και πολιτικάντηδες, οι τελευταίοι μόνο προσχηματικά και ως ενεργούμενα των ολιγαρχών-χρηματοδοτών τους.

Στη ρητορική ο λόγος είναι έγκυρος για όσο διέπεται από πραγματισμό και ορθολογισμό. Στη φιλοσοφία και στις επιστήμες, ανάλογα, από τον ορθό λόγο.

Η αλήθεια βρίσκεται στους μύθους. Και οι μύθοι, με τη σειρά τους, στην ατόφια λογοτεχνία και τέχνη.