"Μετά την πανδημία του κορωνοϊού τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο..." Λέγεται κατά κόρον.
Προτιμώ τη διαπίστωση: η πανδημία ήρθε σαν μια υπενθύμιση του τι σημαίνει αληθινή ζωή.
Κι επιπλέον, ότι ο (αρχαίος) τρόμος της πανδημίας, η ίδια η πανδημία, όση συμφορά κι αν αφήσει πίσω της, αφότου περάσει, θα απωθηθεί στη συλλογική λήθη. Είναι ζωτική και ενστικτώδης η ανάγκη να ξεχνούμε τον πόνο.
Ίσαμε τότε -τι καλύτερο- πειθαρχούμε στις οδηγίες των ειδικών.
Ο θάνατος ας περιμένει ακόμη λίγο.
Αργά ή γρήγορα θ' αντηχήσει η άγρια προτροπή -μέσ' απ' τους κήπους των νεκρών, τους θαλάμους των αρρώστων, μέσ' απ' τους έρημους δρόμους- Πίσω στη ζωή με πολλή, όσο γίνεται περισσότερη ορμή!
Υ.Γ. 1. Από τα χρόνια του '90 ήδη, πολύ προτού γίνουν της μόδας, έλεγα πως όταν (κι αν είμαι τυχερός και) φτάσω τα 65, θ' αφήσω γένια, επίσης ότι παράλληλα θα φοράω ρούχα σε φωτεινά, τύπου ινδικά, χρώματα. Το πρώτο, τα γένια, μ' όλα ετούτα γύρω μας, καλού-κακού είπα να το... επισπεύσω κατά πέντε χρόνια και τέσσερις μήνες.
Υ.Γ. 2. Το κούρεμα, λόγω των περιορισμών της καραντίνας, από εμένα τον ίδιο -παρακαλώ- (με κουρευτική μηχανή/trimmer), όπως και τα φωτογραφικά αυτοπορτρέτα (selfies).
