Πορτρέτο από τον αδελφό μου Λάμπρο. Ήμουν 23, φοιτητής στη φιλοσοφική πια, εκείνος 16, στην πρώτη λυκείου, κάπου τότε που του αποκαλύφθηκε η ευχέρεια να σκιτσάρει, να ζωγραφίζει. Είχε έρθει επίσκεψη στο σπίτι ο παππούς Αντώνης, καθόταν στο ντιβάνι της κουζίνας, δίπλα στο τραπέζι ο Λαμπρίκος μ' ένα μολύβι κι ένα χαρτί τον απέδωσε τέλεια. Αποκάλυψη κυριολεκτικά: δεν είχε ξανακάνει κάτι ανάλογο. Αρπάζει ο Θανάσης το χαρτί, όλος έξαψη μου το φέρνει, "Κοίτα ταλέντο ο Λάμπρος!". Ένα λαμπρό ταλέντο που το διοχέτευσε στις σπουδές και στη σταδιοδρομία του του αρχιτέκτονα.
Οι τρεις μας, και κατά ηλικία -ο Θανάσης στο μέσον-, μάλλον τη χρονιά του σκίτσου.
Με τον Λάμπρο, στην Πάτμο, αρχές της δεκαετίας του '90.
