(γλωσσάρι: χοντρός λαός: όχλος)
(Γ 199-208) Πολλοί τον Ήλιον πεθυμούν, τη λάμψιν του ζητούσι,
κι άλλοι πολλοί όντε τον-ε δουν, το φως τως καταλούσι'· 200
άλλος τη βράση ορέγεται, άλλος κρυόν αέρα,
κι άλλος το σκότος πεθυμά, και βλάφτει τον η μέρα.
Πολλοί απ' τσι μεγαλότητες τούτου του Kόσμου φεύγουν,
την ταπεινότη ορέγουνται και τη φτωχειά γυρεύγουν·
άλλοι το πλούτος πεθυμούν και τη φτωχειά μισούσι, 205
κι άλλοι ξετρέχουν το κακό, σπουδάζου' να το βρούσι.
Kι ο Kόσμος από την αρχήν εδέτσι εθεμελιώθη,
και πορπατεί καθένας μας εκεί, που η Tύχη αμπώθει.
(γλωσσάρι: όντε: όταν, τως: τους, καταλυώ/καταλώ: φθείρω/ομαι/ αφανίζω/ομαι, τη βράση: ζέστη, τσι: τις, μεγαλότητα: μεγαλείο, φεύγω: αποφεύγω/ απομακρύνομαι, ξετρέχω: επιδιώκω/ θηρεύω, σπουδάζω: σπεύδω/ βιάζομαι, βρούσι: βρουν, εδέτσι: έτσι, πορπατώ: περπατώ, αμπώθω: απωθώ/ σπρώχνω)
(Γ 1604) (Η Αρετούσα) που'ναι δεκατριώ χρονώ, δεκατεσσάρω' εμπήκε,
(Γιάννης Τσαρούχης, Ερωτόκριτος, 1955).
