Μούτσουο Τακαχάσι (1937-), Ιάπωνας ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.
Δεκαπεντάχρονος
Άσπιλος και αθώος. Αθώος και άσπιλος.
Στη μεταπολεμική φτώχεια πριν από πενήντα χρόνια ήμουν αλήθεια τόσο
αθώος
δεκαπέντε χρονών με τη μαθητική στολή και τον κολλαριστό ίσιο γιακά
μου;
Ναι, ήμουν. Τόσο γεμάτος αθωότητα. Και άσπιλο κακό.
Μισούσα τους ανθρώπους με τόση σφοδρότητα. Ονειρευόμουν ότι τους
σκότωνα.
Αλλά δε σκότωσα. Γιατί όπως έβγαινα για φόνο
τα δέντρα και τα νερά μπροστά μου κινούνταν συνεχώς και άλλαζαν
μέχρι που γρήγορα το μίσος μου διαλυόταν στο τοπίο.
Σήμερα όλη η σκηνογραφία της πόλης είναι τεχνητά σταθερή κι αμετακίνητη
δίχως τίποτα που να σβήνει τη δίψα των δεκαπεντάχρονων για αίμα.
Δίχως τη σκιά του, ο δεκαπεντάχρονος, πάνε πενήντα χρόνια πια,
χαμογελάει και λέει, Μακάρι τα νερά και τα δέντρα να μην ήτανε τόσο
γενναιόδωρα.
Διαφορετικά θα ήμουν άσπιλος. Και δολοφόνος. Ένας δολοφόνος. Και
άσπιλος.
[Μούτσουο Τακαχάσι, Δεκαπεντάχρονος / στην πολύ καλή μετάφραση του
Γιώργου Μουσούρη.]
