Το είχα σημειώσει στο φέισμπουκ πριν από δύο χρόνια και κάτι (17/3/2021), δεν θα άλλαζα ούτε λέξη:
Στην Ελλάδα συντηρητικοί ή προοδευτικοί
είμαστε πολύ λίγοι, και το πολιτικό νταλαβέρι (για το γκουβέρνο, ήτοι τον
δημόσιο κορβανά) δεν αφορά σχεδόν ποτέ εμάς. Με το ένα ή το άλλο πρόσχημα μια
καθυστερημένη κοινωνία διχάζεται εποφθαλμιώντας το επίδικο (δημόσιο χρήμα),
κοινωνία αντιδραστική στις περισσότερες εκφάνσεις της. Τις τελευταίες δεκαετίες
παρατάσσονται από τη μια οι αντιδραστικοί φοβικοί επαρχιώτες δεξιοί, από την
άλλη οι αντιδραστικοί ριζοσπάστες, επίσης επαρχιώτες, αριστεροί. Σε κάτι ξέφωτα
φωτισμένες ηγετικές ομάδες (συνήθως δίχως ουσιαστική συνάφεια με τα πολιτικά
περιβάλλοντά τους) κάπως εκσυγχρονίζουν τους θεσμούς, εφαρμόζουν ορισμένες
μεταρρυθμίσεις. Στον προηγούμενο αιώνα όσοι στοιχημένοι κυρίως με τους
Ελευθέριο Βενιζέλο, Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κώστα Σημίτη. Στον τωρινό, με τον
Κυριάκο Μητσοτάκη. Συντηρητικοί ή προοδευτικοί, πάντως όχι αντιδραστικοί, δεν
έχουμε άλλη επιλογή. Στηρίζουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δείτε ποιοι και πώς λυσσομανάνε
εναντίον του.
[Από την άλλη, πιο πολύ για να ισορροπώ, αναλογίζομαι κάθε λίγο πως εύλογα ταλαιπωρούμαστε, ζούμε δηλαδή τη δύσκολη μοίρα που αναλογεί στο υβρίδιο κράτους για το οποίο καλό να θυμόμαστε τη ρήση του Παναγιώτη Κονδύλη*: "Η σύγχρονη Ελλάδα είναι ένα αποχωρητήριο χτισμένο από Φιλέλληνες πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου ναού". (*Π. Κονδύλη, Στοχασμοί και αποφθέγματα, μετάφραση Λάμπρος Λαρέλης, Πρώτη δημοσίευση: ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τχ. 1717, Νοέμβριος 1999, σσ. 492-497.)]
