Σαράντα χρόνια μετά.

                                

Σαράντα χρόνια παρά κάτι μέρες χωρίζουν τις παραπάνω δυο ομάδες των φωτογραφιών. Ασυγχώρετη τόσο μακρά απουσία από την πόλη που της χρωστώ τα πιο πολύτιμα: αγαπημένους, επιλογές, εμπειρίες. Με φωτογραφίζει και παλιά και τώρα ο Δημήτρης Μποσνάκης, ο συγκάτοικος από διετία τότε και συνοδοιπόρος έκτοτε. Στα όμορφα Γιάννινα, την πόλη που επιτάχυνε την πρώιμη -μόλις έβγαινα απ' την εφηβεία- καταβύθιση στον πιο μύχιο, τον αυθεντικό εαυτό μου. Της οφείλω μια μακρότερη επίσκεψη από ετούτη την ούτε διήμερη. 

Οι τρεις φωτογραφίες του 1983 είναι από το τέλος της εξεταστικής του πρώτου έτους στη φιλοσοφική. Ύστερα από πολλών ημερών επίμονα δέκατα διαγνώστηκα στο αρχικό στάδιο της φυματίωσης, αναγκάστηκα να πάρω μεταγραφή για Αθήνα, να λάβω τη θεραπεία με ισονιδιαζίνη, 1250 μιλιγκράμ αντιβίωσης πρωί με άδειο στομάχι καθημερινά για εννέα μήνες. Στην τρίτη φωτογραφία φαίνεται και το εισιτήριο της Ολυμπιακής πριν την οριστική αναχώρηση. 

Πρέπει ν' ανέβηκα κάποιες φορές, να δω τους φίλους, μέσα στο 1984, είχα πει, ωστόσο, δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου στα Γιάννινα, αν δεν περάσουν δέκα χρόνια. Και να που χρειάστηκαν κοντά σαράντα. 

Ευτυχής πάντως που περπάτησα ξανά αυτή την πόλη ώριμος. 

Κάνιγγος 11Α και Τσιριγώτη 23 τα σπίτια που κατοίκησα, μόνος μου στο πρώτο, με τον Δημήτρη στο δεύτερο, και τα δυο στην Αγορά. Προηγουμένως, πρώτη στάση κατηφορίζοντας τη Δωδώνης, το ζαχαροπλαστείο "Διεθνές" -υπάρχει ακόμα η πουτίγκα (το ωραιότερο γλυκό της νιότης μας), ρωτάμε τρελαμένοι: η αίθουσα του καταστήματος, ούτε ελβετικό να ήταν, ίδια κι απαράλλακτη, -πως, μας απαντάει το γκαρσόνι, μία μπουκιά, -τι κάνω τώρα, πληκτρολογώντας το κινητό, ρωτάω τον Δημήτρη, -παίρνεις τη Λιάνα (Τσαρουχά), μου λέει, που της τηλεφωνούσα ήδη, αλλ' αμέσως και τον Δημήτρη (Γκαγκτζή), και τη Χριστίνα (Σωτηροπούλου), όλη την παρέα. Τι καλά, λέμε, να τα καταφέρουμε ένα ταξιδάκι από κοινού του χρόνου.

Το άλλοτε Ντράξστορ, τα Δικαστήρια, η Νομαρχία, το Διεθνές, το Ρολόι, το Δημαρχείο, η Αγορά, η Κάνιγγος, η Τσιριγώτη, η Ανεξαρτησίας, ο Άγιος Νικόλαος, το νοσοκομείο Χατζηκώστα, ο μόλος, το κάστρο, η λίμνη, το νησάκι. Εικόνες που κινητοποιούν συναισθήματα και μνήμες. Γέμισε ο νους ονόματα, σκιές ανθρώπων, στιγμιότυπα -οι αναδρομές. 

Η σχέση μου με τα Γιάννινα είναι η εμπειρία μιας επώδυνης αυτογνωσίας -επώδυνη γιατί συντελούνταν ύστερα από απανωτές δύσκολες κρίσεις. Σαράντα χρόνια μετά νιώθω ευγνωμοσύνη για την πόλη που τότε συχνά συσχέτιζα με τον Αχέροντα, αλλά και που ίσως γι' αυτό ανακλαστικά με ώθησε στην όσο γινόταν πιο προσωπική διαδρομή του βίου.    

Με τον Δημήτρη Μποσνάκη σε παραδοσιακό μπουγατσοπωλείο (με τυρί ή με κρέμα) στην αρχή της Αβέρωφ.

Χειμερινοί Κολυμβητές, Εκδρομή, 1981.