Το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει…

Έψαχνα τις χρήσεις του στερεύω κι έπεσα στο στίχο του Σεφέρη το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της ημέρας (Επιφάνια, 1937), είχα πολλά χρόνια να διαβάσω Σεφέρη, παρακάτω οι τελευταίες δύο ενότητες / στροφές από το εν λόγω ποίημα.

(…)

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο

   γυρεύεις

 να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν

   εκείνους

που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τούς πελαγίσιους τάφους,

όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν

κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

που  στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,

ο δρόμος δεν έχει αλλαγή∙ κράτησα τη ζωή μου.

                                                                                      Το χιόνι

και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.


[Γιώργος Σεφέρης, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ενδεκάτη έκδοση, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, 1977, σελ. 140 -142.]