Για τον κήπο -από το καλοκαίρι του '94, κοντεύει είκοσι πέντε χρόνων-, με τα πάνω του και με τα κάτω του όπως όλες οι αγάπες, να πω, καθώς έφτιαχνα την ανθοδέσμη, σχημάτισα τη σκέψη: ο κήπος είναι ευγνώμων. Τον νοιάζεσαι, σου ανταποδίδει τα άνθη του. Σαν το καθετί, βέβαια.
Η αλήθεια, η λέξη που ανέσυρα δεν ήταν το ευγνώμων αλλά εκείνη με πρώτο συνθετικό το φιλο- (και δεύτερο την τιμή), η μοναδική στον κόσμο και αμετάφραστη για τις συνδηλώσεις της κατά την νεοελληνική οίηση, λέξη όμως που μετά το σχεδόν πάνδημο... αντιμνημόνιο, την απαίτηση να πληρώνουν άλλοι τα δημοσιονομικά μας ελλείμματα, ορκίστηκα ως συγγραφέας αυτής της γλώσσας να μην τη γράψω ποτέ μου.
