Το δηλητήριο της Οχιάς.

Το δηλητήριο της Οχιάς

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΝΙΚΟΛΗ

(ΤΑ ΝΕΑ, ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 2-3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2019, FOCUS Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, σελ. 4)

Η Οχιά ή Νοχιά, ένα χωριουδάκι στην ευρύτερη θρυλική Μάνη, με 56 κατοίκους στην απογραφή του 2011, λίγα σπίτια, ανάμεσά τους τον Άγιο Νικόλαο, ναό του 12^ου αιώνα, κι όχι πολύ μακριά απ’ τον οικισμό το βάραθρο-σπήλαιο Χαραμπός, και επιπλέον μια-δυο φωτογραφίες του χωριού, είναι όσες πληροφορίες μπορεί να συγκεντρώσει πρόχειρα κανείς για τη γωνιά της χώρας όπου φέρεται να διαδραματίστηκε η φρικτή ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού η οποία διεκτραγωδείται εδώ και λίγες μέρες. 

Δεν έχω καμιά αρμοδιότητα να μιλήσω για την ιστορία καθ’ αυτήν. Ιδιοσυγκρασιακά κυρίως, ως συγγραφέας περισσότερο, ας μου επιτραπεί να σημειώσω μερικά πράγματα για τον τρόπο ακριβώς που διεκτραγωδείται.

Να αναφέρω κατ’ αρχάς τη δυσκολία να βρω δημοσιεύματα όπου τα στοιχεία που αφορούν «δράστη» και «θύμα» κάπως να μοιάζουν επαρκώς εξακριβωμένα ή και να συμφωνούν μεταξύ τους, για παράδειγμα: Τέσσερα ή έξι τα παιδιά του ιερέα; Η πρεσβυτέρα τον εγκατέλειψε και της πήρε την επιμέλεια των παιδιών τους, είναι ζωντοχήρος, ή η πρεσβυτέρα πέθανε και είναι χήρος; Η αλλοδαπή ερωμένη του (;) έχει και έναν γιο που ισχυρίζεται πως τώρα μόλις πληροφορήθηκε τη συστηματική τρίχρονη (ή αλλού δεκαοκτάμηνη) κακοποίηση της αδελφής του, ή δεν έχει άλλο παιδί εκτός από το κορίτσι; Το κορίτσι το πήγε στο «Χαμόγελο του παιδιού» ο ίδιος ο ιερέας για να καταγγείλει εκείνο κάποιον προηγούμενο βιαστή της; Ένας συγχωριανός του ισχυρίζεται πως ο ιερέας είναι αλκοολικός και ότι στο χωριό, ψυλλιασμένοι, κράταγαν μακριά του τα παιδιά τους, ένας άλλος ότι μόνο το έτσουζε και ότι την παιδοφιλία του δεν την είχαν αντιληφθεί.        

Δεν είμαι νομικός, δεν ξέρω πότε οι καταγγελίες εναντίον κάποιου μπορούν να θεωρηθούν  αδιάσειστες τόσο, ώστε προτού καν δικαστεί να διασύρεται, ωστόσο την ισόβια κακοποίηση αυτών των έρμων τεσσάρων (ή έξι) παιδιών του το καταλαβαίνουμε πως πια δεν θα τη σταματήσει καν η αθώωσή του. Ποιος θα θεωρήσει, σε μια χώρα σε τέτοια θεσμική παρακμή, δίκαιη άλλη απόφαση από την καταδίκη του;

Η βλάβη που προξενεί ένας βιασμός είναι ανήκεστη, πολύ περισσότερο όταν το θύμα είναι παιδί και η βιαιοπραγία εξακολουθητική, και τότε σίγουρα συγκαταλέγεται στα ειδεχθέστερα εγκλήματα. Παράλληλα, η περιοχή της σεξουαλικότητας ανήκει στις σκοτεινότερες και εσώτερες της ύπαρξής μας, θέλει μεγάλη προσοχή όταν μιλάμε για όσα τεκταίνονται εκεί, όχι αβασάνιστες, επιπόλαιες κουβέντες. Και ιδίως όχι αισθηματολογίες ή ηθικολογίες υπαγορευόμενες από τη συλλογική ερεθισμένη επιθετικότητα, αυτήν που προσιδιάζει ή και που φτιάχνει τον όχλο.

Άλλος για να πετροβολήσει τον παπά, άλλος τη «συνωμοσία σιωπής» του χωριού, άλλος για να υπερασπιστεί το κορίτσι ή την αδύναμη μάνα ή τη μετανάστρια, εύκολα πάλι σκύψαμε να πιάσουμε τις πέτρες.  

Ο Αντώνης Νικολής είναι συγγραφέας