Πάει και το τρίτο κεφάλαιο του (ιστορικού) μυθιστορήματος που γράφω από τον περσινό Νοέμβριο. Τέτοια εποχή του χρόνου, αν είμαι καλά, το πιθανότερο θα τελειώνω και το τελευταίο, το έβδομο κεφάλαιο -αναφέρομαι βέβαια στο πρώτο γράψιμο. Πλησιάζω στο μέσον του κειμένου -υποθέτω το μέσον- ήδη ξεπέρασε σε έκταση κατά πολύ τους υπολογισμούς μου, σε αριθμό λέξεων προσεγγίζει περίπου το «Ο θάνατος του μισθοφόρου»∙ συνεχίζω σε δημιουργική ευφορία, κόντρα στη δυστοπική σχεδόν συγκυρία που ασφαλώς δεν βοηθάει.
Είναι δύσκολη μοίρα η λογοτεχνία, μα δεν έχω παράπονο. Δεν είν' εύκολη ή διαρκής η χαρά της, όμως σαν έρχεται είναι πυκνή, μοιάζει με απόσταγμα εκλεκτής ηδονής.
(Φωτογραφία: 19-9-2020, Φαιστός, στο καφενείο του αρχαιολογικού χώρου.)
