Όταν έχεις κατακτήσει -που λέγανε και παλιά- τη ζωή με το σπαθί σου, δεν γυρεύεις (βαθιά μέσα σου, ενδεχομένως και ασύνειδα) τη νομιμοποίηση από τους πολλούς άλλους ούτε βέβαια υπολήπτεσαι τα κριτήριά τους. Κι αν είσαι πολιτικός, με άλλη τόλμη τούς αντιμετωπίζεις, ιδίως τον μικροαστικό όχλο, με άλλη πυγμή κυβερνάς, ακόμη και με άλλους λογοτέχνες ή καλλιτέχνες συναγελάζεσαι. Όλοι θυμόμαστε το σούσουρο, επίμονο και σταθερά χυδαίο, για τον Χορν, τον Κουν, τον Χατζιδάκι και όχι μόνο, της συντροφιάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και σε εποχές πολύ σκληρές για μερικά πράγματα, όπως και την παροιμιώδη αδιαφορία εκείνου.
Ο Καραμανλής εκείνος, λοιπόν, πέρα απ' την αδιαμφισβήτητη τόλμη του, δεν επέλεγε μόνο ευπώλητους ή εμπορικούς, και νομίζω ανάμεσά τους κανέναν μίμο-καλλιτεχνών ή λογοτεχνών -υπήρχαν και τότε, ευάριθμοι μεν, μάστιγα πάντοτε όμως.
Ασφαλώς, δεν μου διαφεύγει, είναι και άλλοι οι καιροί σήμερα.
