Χρειάστηκε να το σημειώσω σε μήνυμα προς την υπεύθυνη μεγάλης εκδοτικής εταιρείας πριν από μερικά χρόνια. Δεν μου αρέσει το
εγώ, όχι από σεμνότητα, δεν μου αρέσει για λόγους αισθητικής. Όμως εδώ δεν το απέφυγα. Και καθώς αυτό το ιστολόγιο γίνεται όλο και πιο πολύ το αρχείο της δουλειάς μου, αποφάσισα να συμπεριλάβω στις καταχωρίσεις του και το εν λόγω απόσπασμα, γιατί νομίζω στις γραμμές του καταγράφεται καίρια το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνομαι τα κείμενα ή -σωστότερα- την τέχνη μου.
«Εγώ, αγαπητή μου, δεν γράφω βιβλία∙ ασκώ την τέχνη μου. Κάθε
ένα κείμενο είναι μία στάση ή ένας αναβαθμός στην τέχνη μου. Το καθετί εντός
του είναι μέρες μήνες χρόνια ζυγισμένο με ακρίβεια, είναι το ύφος, είναι η
ύπαρξή μου. Τα έργα μου παραχωρούνται σ’ αυτούς μόνο που σέβονται α π ο λ ύ τ ω ς (ἄχρι ἰῶτα ἑνὸς καὶ μιᾶς κεραίας)
την τέχνη μου».
