(21/7/2023) Στην Πλάθα Μαγιόρ (Plaza Mayor), Κεντρική Πλατεία της Μαδρίτης.
Η Μαδρίτη είναι πόλη ιδιαίτερα εύτακτη, ευτρεπισμένη, να πω και ήπια μεγαλοπρεπής. Μπορεί και επηρεασμένος από το μυθιστόρημά μου των ρωμαϊκών αυτοκρατορικών χρόνων, είχα συχνά την εντύπωση, όπως και στις τέσσερις μικρότερες πόλεις γύρω απ’ τη Μαδρίτη που επισκεφτήκαμε: Τολέδο, Αλκαλά ντε Ενάρες, Σεγκόβια, Τσιντσόν, ενός διακριτού ρωμαϊκού απόηχου. Αλλά η Μαδρίτη φημίζεται, και δικαίως, για τα μουσεία της –τα πιο ονομαστά: Πράδο, Τίσεν-Μπορνεμίσα, Βασίλισσα Σοφία. Μία μέρα για το καθένα, στο πρώτο άξιζε και παραπάνω από μέρα.
(22/7/2023) Οι Μοίρες, από τους μαύρους πίνακες του Φραγκίσκο Γκόγια, Μουσείο του Πράδο.
(23/7/2023) Έντουαρντ Χόπερ, Δωμάτιο ξενοδοχείου, Μουσείο Τίσεν-Μπορνεμίσα.
(27/7/2023) Πάμπλο Πικάσο, Κεφάλι κλαίουσας με μαντήλι, από τα προσχέδια της Γκουέρνικα, Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία.
(25/7/2023) Τολέδο, επίσκεψη στον «δικό μας» Θεοτοκόπουλο. Είναι και δικός μας. Αν δεν προερχόταν απ’ την ορθόδοξη Ανατολή, οι φιγούρες του θα ήτανε λιγότερο μακρουλές.
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Η ταφή του κόμη Οργκάθ, Άγιος Θωμάς, Τολέδο.
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Ο Άγιος Ιάκωβος, Μουσείο Ελ Γκρέκο, Τολέδο.
Δομήνικος θεοτοκόπουλος, Η πανοραμική θέα του Τολέδου, Μουσείο Ελ Γκρέκο, Τολέδο.
(26/7/2023) Αλκαλά ντε Ενάρες, στο μουσείο-πατρικό του Θερβάντες, του θεμελιωτή του νεότερου μυθιστορήματος και πρώτου μεγάλου μυθιστοριογράφου –ήταν εσωτερική επιταγή: τον συνάντησα στα πρότυπά του (στο Αρχαίο Μυθιστόρημα) τα προηγούμενα χρόνια, υποσχέθηκα θα διαβάσω ώριμος και με την προσήκουσα προσοχή ξανά τον Δον Κιχώτη.
(29/7/2023)
Στο patio/αίθριο εστιατορίου στην Τσιντσόν.
