Ημέρα μνήμης και περισυλλογής.

Χρειάστηκαν πολλά εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές στην Ευρώπη (κυρίως αλλά και τον υπόλοιπο πλανήτη) κατά τον 20ό αιώνα για να αντιληφθούμε πόσο θεμελιώδεις για την ευημερία των κοινωνιών όσο και αλληλένδετοι είναι ο πολιτικός φιλελευθερισμός / η φιλελεύθερη δημοκρατία και η ελεύθερη οικονομία.
23 Αυγούστου, ημέρα που ανακαλούμε στη μνήμη τα θύματα των (κατ' αλφαβητική σειρά) εθνικοσοσιαλιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων της ηπείρου (αλλά και του πλανήτη όλου).

Ένα πολύ τιμητικό δώρο.

Ο Χρήστος Παπανίκος, ο πολύ καλός γελοιογράφος, ο ευαίσθητος σκιτσογράφος, μαζί με τις ευχές του χτες στο inbox, μου έστειλε ένα πολύ τιμητικό δώρο: σχεδιασμένο από το πενάκι του, το σκίτσο - πορτρέτο μου. Δε γνωριζόμαστε, παρακολουθώ βέβαια και θαυμάζω τη δουλειά του, αλλά και γι' αυτούς τους λόγους, ακόμη περισσότερο, καταχωρίζω τη χειρονομία του στις πιο ευγενικές που δέχτηκα ποτέ.

[Ο Χρήστος Παπανίκος, από την εικόνα προφίλ του στο facebook.]

(Από το χρονολόγιο του Χ.Π., fb, 20/8/2017: "Βαρκελώνη 17/8/2017".)

Μα την Αδράστεια, 57.

Μα την Αδράστεια, 57. Ολογράφως: πενήντα επτά.
Σας ευχαριστώ όλους. Αντεύχομαι με πολλή θέρμη.

(Για τις χτεσινές ευχές σε fb, timeline και inbox, και sms.)

[Φωτογραφία: Παλέρμο, 10/7/2017, σε panineria και focacceria στην Piazza Marina.]

Το φούλι το ινδικό και το φούλι το αφρικανικό.

Plumeria / πλουμέρια ή ινδικό φούλι (άλλες κοινές ονομασίες: αιγυπτιακό φούλι ή ροδίτικο φούλι ή φραντζιπάνι) -εδώ στη λευκοκίτρινη ποικιλία του. Σε Ρόδο, Κω και Κρήτη -το θυμάμαι σίγουρα σε Ιεράπετρα και Μάταλα- συχνό στα παρτέρια, συνήθως δεντράκι, φυλλοβόλο τους χειμερινούς μήνες, με ταξιανθίες ανθισμένες σχεδόν όλο το καλοκαίρι, με λεπτό, ιδιαίτερο, εντονότερο τα βράδια άρωμα. Απ' αυτά τ' ανθάκια φτιάχνουν στη Χαβάη και τ' άλλα νησιά του Ειρηνικού τις λουλουδένιες γιρλάντες που κρεμάνε στους λαιμούς.

Επουλώνοντας ρωγμές.

Στην Κω, τρεις εβδομάδες μετά το σεισμό. Γράφει ο Αντώνης Νικολής. 

Andro, 12.08.2017

[http://www.andro.gr/apopsi/kos-earthquake/]

[Η μουσουλμανική κρήνη στο τζαμί της Λότζιας προ του πρόσφατου σεισμού, φωτογραφία Θανάσης Νικολής.] 

Ο χρόνος από την αποφράδα Παρασκευή μετράει πια σε βδομάδες. Είπα την πρώτη Παρασκευή αργότερα, πάει κιόλας μια βδομάδα, τη δεύτερη, πάνε δυο, με τη χτεσινή, τρεις. Είχα μαζέψει λάπτοπ και σημειώσεις από τη βεράντα της αυλής, έκλεινα παράθυρα, πόρτες, και –που δεν το συνηθίζω-, μάλλον για τις ώρες του ύπνου που υπολείπονταν ή το πότε θα ξυπνούσα, κοίταξα το ρολόι στον τοίχο της κουζίνας: 01.31, κι ήτανε πάνω στη στιγμή που θα ξεκίναγε το κακό. Οι τρομερές δονήσεις, σαν να μας ξεριζώνανε συθέμελα, ο θόρυβος, η βουή, η συσκότιση. Κράταγα το κινητό, πρόλαβα κι ένα μακρομάνικο για τη νυκτερινή ψύχρα, πετάχτηκα έξω απ’ το σπίτι. Η πόλη στο δυτικό ορίζοντα αντηχούσε από φωνές, συναγερμούς που ενεργοποιήθηκαν, ο νυχτερινός θόλος ακόμα, που δεν ξέρω από ποια μη ρεαλιστική εντύπωση θα τον θυμάμαι σαν κίτρινο, όλα έδειχναν ότι συντελούνταν ο… επαπειλούμενος από χρόνια «μεγάλος». «Αργεί ο μεγάλος, και θα παραείναι καταστροφικός», μουρμούραγε ο πατέρας μου ήδη από τη δεκαετία του ’70, για το μεγάλο σεισμό που καθυστερούσε να συμβεί. Ο προηγούμενος ήτανε του 1933, και τα ίχνη του τα βρίσκουμε έως και στη λαλιά μας. Δεν υπάρχει Κώος να μην έχει πει ή κατανοήσει τη διάκριση: προσεισμική και μετασεισμική (από εκείνο το σεισμό) Κως.

Φως, νερό, σταθερό τηλέφωνο, κομμένα όλα. Με την εφαρμογή του φακού στο κινητό έλεγξα πρόχειρα τις ζημιές: η βιβλιοθήκη από τον ένα τοίχο είχε πέσει πλακώνοντας καρέκλες - γραφείο, τα τζαμάκια θρύψαλα και τα βιβλία σκορπισμένα και σωριασμένα ως τη βιβλιοθήκη του απέναντι τοίχου, φωτιστικά, γυαλικά, η γλάστρα μαζί με την ανθοστήλη, αλλά και δόξα τω Θεώ επρόκειτο μόνο για ζημιές αντικειμένων κι επίπλων, ούτε μια ρωγμή σε σοβάδες. Ήδη οι κινητές τηλεφωνίες λειτουργούσαν, στο εικοσάλεπτο απάνω πρόλαβα να μιλήσω με δυο - τρεις από τους πολύ οικείους, έμενε η αγωνία για τους γονείς, περασμένα ογδόντα με βαριά βαρηκοΐα αμφότεροι, δεν άκουγαν φωνές, τηλέφωνα,  το ρόπτρο, αμπαρωμένοι, χρειάστηκε να σπάσουμε την εξώπορτα, ούτε θα ξεχάσω με πόδια που τρέμανε πώς ανέβαινα στο υπνοδωμάτιό τους -ευτυχώς όλα καλά κι εδώ.

Μερικά δευτερόλεπτα – η απόλυτη διαστολή του χρόνου. Η πόλη, το νησί γέμισε ιστορίες, ο καθένας τη δική του, υγρά μάτια, τρέμουλο στα χείλη, η έγνοια για τους αδύναμους, για τις στριγκλιές των παιδιών στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας, για τους ηλικιωμένους γονείς που βγήκαν στους δρόμους μονάχοι, σαστισμένοι, ανηφορίζοντας μαζί μ’ εκατοντάδες όλων των ηλικιών προς τις εξοχές, το βουνό, τρομαγμένοι από τη θάλασσα που ανέβηκε σε ύψος κοντά ένα μέτρο στην προκυμαία και τον παραλιακό του λιμανιού, τις φήμες για φονικό επερχόμενο τσουνάμι. Οδηγώντας από το σπίτι στο εξοχικό των γονιών μου, η ακόμα δυσκολότερη εικόνα: τουρίστες στα πεζοδρόμια και τους κήπους των ξενοδοχείων τυλιγμένοι με σεντόνια ή πετσέτες. Τα πρώτα δάκρυα, οι σιωπηλοί σπασμοί. Το είδα σε πολλά πρόσωπα κι όταν ξημέρωσε: ντρεπόμασταν τους ξένους μας, σαν γιατί φταίγαμε εμείς. Είμαι σίγουρος, ποτέ άλλοτε δεν ήμαστε τόσο φιλόξενοι. 

Μόνο φοιτήτριες και δημόσιοι υπάλληλοι (2010 / 2017).

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ που πρωτοείδα το Δεκέμβριο του 2010 -είχα κάνει και σχετική ανάρτηση:

Σε πολυκατοικία επί της Λέλας Καραγιάννη στο ύψος της Σικίνου, στην Κυψέλη, είναι κολλημένο ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ με πλαστικοποιημένη πρόσθετη σελίδα, όπου μαζί με οκτώ σχετικές φωτογραφίες αναγράφονται με κεφαλαία τα εξής: ΔΥΑΡΙ 65 τμ, 2ος , ΕΠΙΠΛΩΜΕΝΟ, ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΕΙΔΗ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟ (A/C), ΦΡΕΣΚΟΜΠΟΓΙΑΤΙΣΜΕΝΟ, ΦΩΤΕΙΝΟ, ΜΟΝΟ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ (το τελευταίο, επιπλέον, μαρκαρισμένο με κίτρινο υπογραμμιστή).

Και το σχόλιό μου τότε: Είχα καιρό να διαβάσω ένα κείμενο τόσο εύγλωττο για τα όσα ο συγγραφέας -το πιθανότερο εν αγνοία του- υποδηλοί.  

Τώρα, σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, ξανά το ίδιο ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ, και ας μη γελιόμαστε, τώρα κι αν είναι όντως φερεγγυότεροι νοικάρηδες οι (πριγκίπισσες των πατεράδων τους) φοιτήτριες και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που σημαίνει πως ούτε η ουσιαστική χρεοκοπία έπαψε να επικρέμαται πάνω απ' τα κεφάλια μας ούτε η μίζερη στασιμοχρεοκοπία που ήδη βιώνουμε κάπως ελάφρυνε∙ τουναντίον.