ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ Φιλελευθερισμός.

Ευσύνοπτος οδηγός φιλελευθερισμού

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ*

• 

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ
Φιλελευθερισμός
εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 112

(Καθημερινή, 28/3/2017)

Ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου και Θεωρίας των Θεσμών Αριστείδης Χατζής, ανταποκρινόμενος σε πρόταση του εκδότη Γιάννη Παπαδόπουλου, έγραψε ένα –και ίσως το χρησιμότερο στη συγκυρία που ζούμε– εγχειρίδιο πολιτικής θεωρίας, με τον ελάχιστο τίτλο «Φιλελευθερισμός». Ανέπτυξε επίσης το θέμα του με οικονομία, αλλά και με το χαρακτηριστικό λιτό και νηφάλιο ύφος του, δίχως ίχνος δογματικής θέρμης ή ζήλου, όπως άλλωστε ταιριάζει σε εισηγητή που, εκτός από επιστημονικά αρμόδιος, δηλώνει εξαρχής και υποστηρικτής των ιδεών του φιλελευθερισμού, οι οποίες άλλωστε προϋποθέτουν τις θεμελιώδεις του Διαφωτισμού, την προσήλωση στον ορθό λόγο, την ανοχή αλλά και την κριτική αμφισβήτηση κάθε αυθεντίας ή δόγματος.

GREECE IS KOS / A Three - Letter Delight / Μονοσύλλαβη ηδονή.

[Κείμενό μου στο ειδικό τεύχος του GREECE IS, το αφιερωμένο στην Κω, GREECE IS KOS / NISYROS (www.greece-is.com).]

 

Πολλές ηδονές σε μία μόνο συλλαβή: το λογοπαίγνιο που συνηθίζω μιλώντας για το νησί μου, την Κω. Το μονοσύλλαβο νησί του Αιγαίου, το προορισμένο από την ιστορία του να μοιράζει τις χαρές της φιλοξενίας.

Θα μου επιτραπεί ελπίζω ένας προσωπικός τόνος. Είμαι συγγραφέας, μυθιστοριογράφος κυρίως, και πολλές φορές αναγκάζομαι να εξηγήσω μία εκ πρώτης όψεως αντίφαση ή και οξύμωρο: πώς, όντας αυτός, επέλεξα να ζω μόνιμα σ’ έναν τόπο από τους πιο αξιοποιημένους τουριστικά. Ερώτημα που δε διαφέρει και πολύ από το: για ποιους λόγους ένας σύγχρονος απαιτητικός τουρίστας ή και ταξιδιώτης θα επέλεγε την Κω ως προορισμό για τις διακοπές του.

Η δύναμη της αφήγησης και η Ιστορία.

Οι Έλληνες εκείνοι ζωντάνευαν την πάλη των σωμάτων ακόμα και στην πέτρα, οι Νεοέλληνες εμείς δυσκολευόμαστε καν με ηθοποιούς στο σινεμά.

[Δυτικό αέτωμα Ναού Διός στην Ολυμπία, Μάχη Κενταύρων με Λαπίθες, περί το 460 π.Χ.]

Ένας γελαστός Δίας.

Ο πατέρας των θεών ερωτεύθηκε κι άρπαξε από τα βοσκοτόπια της Τροίας τον όμορφο Γανυμήδη. Νωρίτερα, κατά το μοτίβο εραστή και ερωμένου, του χάρισε κόκορα, - το κοκοράκι που κρατάει στο αριστερό του χέρι το βοσκόπουλο.

[Δίας και Γανυμήδης, πήλινο σύμπλεγμα, 470 π.Χ., Μουσείο Ολυμπίας.]

Ολυμπία: η πρώτη αυτοψία.

Το Σαββατοκύριακο χτες και προχτές ήμουνα στην Ολυμπία. Απαραίτητη πρώτη αυτοψία για το επόμενο, το ιστορικό μυθιστόρημά μου. Ανθισμένες οι άγριες απιδιές (ή γκορτζιές), οι αχράδες των αρχαίων, και πού και πού οι πρώτες μοβ ταξιανθίες στις κουτσουπιές. Η ιερή Άλτις, με τον Κρόνιο και τους υπόλοιπους μαλακούς λοφίσκους ολόγυρα, η περίστυλη παλαίστρα, ο Θεηκολεών, το Λεωνιδαίο, ο ναός του Δία, το Πρυτανείο, το Ηραίο, το Νυμφαίο, και άλλα, ίσαμε το στάδιο, και τι φοβερό στάδιο, η ιδεώδης εξέδρα για το γυμνό σώμα. Εδώ που για πολλούς αιώνες ίδρωνε και πύρωνε στιλπνός από το λάδι ο ανθός των Ελλήνων.

Μια ιστορική μέρα.

Οι χτεσινές εκλογές στην Ολλανδία το πιθανότερο θα καταγραφούν σαν η πρώτη ήττα των εθνολαϊκιστών σε Ευρώπη και Αμερική στη δεύτερη δεκαετία του 21ου. 

Και στα δικά μας, στη δική μας νίκη, οι Έλληνες Μένουμε Ευρώπη.

Δυο λόγια για το Μισθοφόρο από τον καλό δημοσιογράφο Παντελή Βαλασόπουλο.

Στο τρένο για το Άμστερνταμ φωτογραφίζει το εξώφυλλο του βιβλίου και σημειώνει στο χρονολόγιό του (facebook):  

«Στο δρομο για το Αμστερνταμ να εχεις ενα καλο βιβλιο μαζι σου. Και εγω εχω. Συναρπαστικο απο τη πρωτη του σελιδα. Το νησι που γνωριζω. Το ξεχωριστο γραψιμο του Νικολη. Οι ιστοριες του παντα ανατρεπτικες. Να το διαβασετε.»

Ο Π.Β. είχε διακρίνει και τον Δανιήλ.

Οι ανδριάντες στην Παλιά Βουλή

Liberal, Δευτέρα 06 Μαρτίου 2017, 00:03

Του Αντώνη Νικολή*

Πρέπει να ήτανε το Σεπτέμβριο του 2003, βράδυ, κατευθυνόμουν προς το καφέ πίσω από την Παλιά Βουλή σε ραντεβού με φιλικό ζευγάρι, όταν, στο μέσον της πλευράς του ιστορικού κτηρίου προς την οδό Σταδίου, και να διακόπτει τις στοιχημένες σε τρεις σειρές ωραίες νεραντζούλες του παρτεριού, πρόσεξα για πρώτη φορά τον εντυπωσιακό ανδριάντα του Χαρίλαου Τρικούπη. Μπα, απόρησα, να που δεν είμαστε και ολωσδιόλου επιλήσμονες (αποδίδω σε επίσημο ύφος τη λέξη σκατά της σκέψης μου) ως κοινωνία, να που κάποτε τιμούμε και τους σημαντικούς. Ο σπουδαίος κυβερνήτης όρθιος σε τριπλό βάθρο, μ’ έναν καθιστό γυμνό άγγελο χαμηλότερα, στραμμένο και με σηκωμένο το χέρι πάνω από την ανάγλυφη ρήση του πολιτικού: Η ΕΛΛΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΗι ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΗι (με μεγαλογράμματη γραφή και με ορθογραφία καθαρεύουσας).

Ο «Δόκτωρ Φάουστους», δύο ταινίες και μία σειρά.

Πρέπει να παράγινε μουντή η ατμόσφαιρα τελευταία, δεν εξηγείται πως έπεσα με τα μούτρα στο δυσκολότερο από τα μυθιστορήματα που εκκρεμούσαν στο κομοδίνο μου. Το «Δόκτωρ Φάουστους» του Τόμας Μαν, (με τον υπότιτλο: η ζωή του Γερμανού μουσουργού Άντριαν Λέβερκυν εξιστορημένη από ένα φίλο). Η χώρα παραδέρνει εγκαταλελειμμένη σε ιδεοληπτικούς και αδαείς, και μουδιασμένη από τα αδιέξοδα και τις τοξίνες του λαϊκισμού.

Ο Τόμας Μαν μεγεθύνει την εμπειρία, αφηγείται σαν να παρατηρεί το καθετί με μεγεθυντικό φακό.

Παράλληλα είδα δύο έξοχες ταινίες, το «Manchester by the sea», που θυμίζει λογοτεχνική αφήγηση με εσωτερική εστίαση, το συγκινητικό «Moonlight», και εδώ και τρία βράδια βλέπω το «Rectify», εξαιρετική σειρά, νομίζω η καλύτερη απ’ όσες είδα ποτέ, ατόφια υψηλή τέχνη, σχεδόν εφάμιλλη στην απόδοση διεσταλμένου αφηγηματικού χρόνου από στυλίστα λογοτέχνη. Λέω σχεδόν, γιατί, όπως και να το κάνουμε, και ας μου επιτραπεί η αδόκιμη σύγκριση, κώδικας συνθετότερος και πλουσιότερος από τη γλώσσα δεν υπάρχει, και άρα απόλαυση βαθύτερη από την ανάγνωση της λογοτεχνίας καμία.