Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 7) Με τον παππού Αντώνη.

Ο παππούς Αντώνης (Νικολής του Χαραλάμπους - η απόλυτη συνωνυμία), (1902-1987), πατρικός παππούς εννοείται, ανήκε στη γενιά των Νεοελλήνων την περιβόητη του 30, απ’ όσες τουλάχιστον πρόλαβα ίσως τη γενιά με τις ισχυρότερες προσωπικότητες. To επίθετο Νικολής, εξέλιξη ή απλοποίηση του Μαστρονικολής, όπως και τα συγγενικά του με πρώτο συνθετικό το μαστρο-, δηλώνει προέλευση από οικογένεια τεχνιτών. Και πράγματι, γιος κι εγγονός σιδερά (με μακρινή καταγωγή από Κρήτη), -ήμαστε οι σιδεράδες του χωριού της Κεφάλου-, ο ίδιος θα προαχθεί, θα βγει από το μαστορόσοο, ανάμεσα στους ελάχιστους μορφωμένους συνομηλίκους του του νησιού, τέλειωσε το γυμνάσιο της Καλύμνου, όταν ακόμη δεν υπήρχε γυμνάσιο στην Κω.

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 6) Με τη μαμά.

Εφόσον φωτογράφος είναι ο μπαμπάς, το μοτίβο μαμά και γιος θα ήτανε συχνό. Αν θέλει η τύχη, αν έχω ζωή, χωράει πολλή αφήγηση εδώ. Ήδη στον Μισθοφόρο ο ήρωας μού έκλεψε τον παιδικό εφιάλτη όταν περπατάμε βράδυ στο πέταλο του λιμανιού, με κρατάει απ’ το χέρι, τη χάνω, κλαίω απελπισμένος, κοιτάζω τους ενήλικους από χαμηλά, πού πήγε η μαμά μου*.

Ζουν και οι δυο, δόξα τω Θεώ, κι όσο ζούμε οι άνθρωποι, ίσαμε και την τελευταία κοινή μας στιγμή, οι σχέσεις μας συνεχίζουν δυναμικές.

Τζ. Ντ. Σάλιντζερ: Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης.

Είχα διαβάσει τον Φύλακα στη σίκαλη παλιά, δε θυμάμαι πότε, δε θυμόμουν καν το κείμενο. Αγόρασα την καινούρια μεταφραστική δουλειά της Τζένης Μαστοράκη, και γιατί συζητήθηκε -τον Φύλακα τον είχα χαμένο κιόλας-, επιπλέον γιατί πριν από επτά χρόνια με είχε συναρπάσει η συλλογή διηγημάτων «Εννέα ιστορίες» του ίδιου, του J. D. Salinger (1/1/1919-27/1/2010), από τότε έψαχνα την ευκαιρία να επιστρέψω πιο εμπεριστατωμένα στον Φύλακα. Και ο λόγος ότι τα διηγήματα ήτανε εξαιρετικής ποιότητας νεωτερική λογοτεχνία και απορούσα γιατί δεν είχα καταχωρίσει στο μυαλό μου ανάλογα και τον Φύλακα. Και πράγματι, γιατί πρόκειται όχι μόνο για γοητευτική αφήγηση καθ’ αυτήν, αλλά και λειτουργική τόσο, που σχεδόν δε γίνεται αντιληπτός ο νεωτερικός χαρακτήρας της: ένας έφηβος παρατηρεί, κινείται, αφορίζει, απορεί, ψηφίδα ψηφίδα συνθέτει την πρώτη μεγάλη τοιχογραφία της ζωής του, ένα ταξίδι που πιθανόν θα οριοθετήσει την κοσμοαντίληψή του, στη διαδρομή από το σχολείο του -φοιτούσε σ’ αυτό εσώκλειστος-, απ’ όπου αποβάλλεται, το ιδιωτικό Πένσι στο Έιγκερσταουν της Πενσυλβάνια, ως το πατρικό του, στη Νέα Υόρκη.

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 5) Ανάμεσα σε δύο φωτογραφίες κυρίως.

(5)

Ξέρω πολλούς πατεράδες, τρελούς με τα μικρά τους, να τα φωτογραφίζουν επίμονα. Αρχές του 60 ήταν αρκετά ακριβό απόκτημα μία φωτογραφική μηχανή, κόστιζαν ακόμα και τα φιλμ ή και οι εμφανίσεις των φιλμ, θέλω να πω το κίνητρο για τον πατέρα μου πρέπει να ήταν βαθύ, δεδομένου κιόλας ότι δε συνέχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία, με εντυπωσιάζει επίσης πόσο εκφραστικές οι απεικονίσεις του παιδιού που ήμουν, νομίζω εκφραστικότερες φωτογραφίες μεταγενέστερες δεν έχω. Να είναι, άραγε, που έμαθα με τα χρόνια να καταχωνιάζω τα πολύ δικά μου πράγματα, από τα πολλά άγχη της έκφρασης που έχασα την αμεσότητα εκείνη, ή να ήταν ο καλύτερος φωτογράφος της ζωής μου; Τις πρωτοείδα έφηβος, αρκετές από αυτές, όλες αυτής της ανάρτησης, τις είχα μεγεθύνει και τις είχα καδράκια στα φοιτητικά μου δωμάτια.