Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024

Περεγρίνος - το βιβλίο, ένας χρόνος

Περεγρίνος - το βιβλίο, ένας χρόνος

Πορτρέτο φαγιούμ (λεπτομέρεια), που κοσμεί το εξώφυλλο του «Περεγρίνου», πιο πρόσφατου μυθιστορήματος του Αντώνη Νικολή.
Αρχείο
Πορτρέτο φαγιούμ (λεπτομέρεια), που κοσμεί το εξώφυλλο του «Περεγρίνου», πιο πρόσφατου μυθιστορήματος του Αντώνη Νικολή.

Διατηρώ από το μακρινό 1996 καταγραμμένες μέχρι κεραίας τις επαφές μου με την… πολιτιστική πανίδα των Αθηνών –σκέφτομαι συχνά αν επιμεληθώ αυτές τις σημειώσεις θ’ αποτελούσαν ίσως τη σημαντικότερη μαρτυρία μου: αφού απομακρύνθηκα στην εσχατιά μιας επικράτειας-παρωδίας (αλλά και οιονεί νεκρής γλώσσας), ένας λόγος για να αποφύγω τα μηχανήματα που κόβουν κεφάλια, ένας δεύτερος για να οικονομήσω καλύτερα το όποιο έργο μου, ύστερα επιστρέφοντας κατά τακτά διαστήματα τι εισέπραττα εκεί, στο ούτως ειπείν εθνικό κέντρο… Ξεχωριστό κεφάλαιο αυτής της… αναχώρησης, από πολλές απόψεις, ο Περεγρίνος. Επετειακά, κάθε 22 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας του βιβλίου, λέω να συντάσσω την ετήσια κίνησή του (σε τίτλους οι πληροφορίες, προς το παρόν), ένα είδος Ημερολογίου του Περεγρίνου. Ημερολόγιο που είμαι σίγουρος θα καταγράφεται κι αφότου εκλείψω. Γιατί ο Περεγρίνος υφίσταται, υπάρχει. Και να ληφθεί υπόψη, έργα της κατηγορίας του Περεγρίνου ο φθόνος τα δροσίζει, η πονηρά σιωπή τα τρέφει.

Θα προσπαθήσω να παραθέσω τα συμβάντα πριν και κατά τον χρόνο που πέρασε μετά την κυκλοφορία δίχως σχόλια.

Ο Περεγρίνος αποτελεί το έκτο πεζό μου, προηγήθηκαν: Το Σκοτεινό Νησί (Εμπειρία Εκδοτική, 2008, Ποταμός, 2019), Διονυσία (Το Ροδακιό, 2012), Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα (Το Ροδακιό, 2014), Ο θάνατος του μισθοφόρου (Το Ροδακιό, 2016), Το γυμναστήριο (Ποταμός, 2018). Ο Περεγρίνος άρχισε να γράφεται την άνοιξη του 2015 και με μικρό διάλειμμα μέχρι και λίγο πριν την έκδοσή του, καθώς υπεύθυνος και για την επιμέλεια, όπως και σ’ όλα τα προηγούμενα βιβλία μου –έγιναν συνολικά δεκάξι ενδελεχείς διορθώσεις–, η φροντίδα του κειμένου διήρκεσε έως και το καλοκαίρι του 2023. Να υπενθυμίσω: με το γράψιμο, αποκλειστική εργασία μου.

Ο Περεγρίνος κυκλοφόρησε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2023.

Από την άνοιξη του 2022, με την πρώτη καλή εκδοχή του κειμένου, άρχισα τις κρούσεις προς τους εκδοτικούς οίκους. Πριν από τον Αρμό και τον Γιώργο Χατζηιακώβου, απευθύνθηκα συνολικά σε δεκαέξι οίκους. Πέντε από αυτούς αρνήθηκαν και να το παραλάβουν, επτά το έλαβαν μεν απάντησαν όμως αρνητικά και κατ’ ουσίαν λίγο έως πολύ προσβλητικά, δύο το παρέλαβαν μεν απαξίωσαν ωστόσο να απαντήσουν καν, και τέλος δύο το δέχτηκαν αλλά ζήτησαν χρηματοδότηση για να το εκδώσουν.

Να σημειώσω εδώ το έντονο ενδιαφέρον της αείμνηστης Μυρσίνης Ζορμπά. Με δικό της αίτημα το είδε, εκτίμησε την αξία του, προσφέρθηκε μόνη της να τo δρομολογήσει εκδοτικά, γνωρίζω πόσο θερμά εισηγούνταν τη λογοτεχνική αξία του μυθιστορήματος, να θυμίσω, πέρα από το κύρος της πολιτικού και διανοουμένης, η γυναίκα είχε προϋπάρξει έγκριτη εκδότρια. Πληροφορήθηκα μόνο για δύο από τους εκδοτικούς οίκους όπου απευθύνθηκε (τους συναρίθμησα στους παραπάνω δεκαέξι), είμαι βέβαιος σε περισσότερους, πόσους και ποιους δεν ξέρω, από λεπτότητα αμοιβαία νομίζω αποφύγαμε τη σχετική κουβέντα, η υπέροχη Μυρσίνη Ζορμπά αυτά και άλλα πολύ συγκινητικά για το έργο μου τα έκανε εκπρόθεσμη ούσα στη διορία ζωής που της έδιναν οι γιατροί, συγκινημένος πολύ δεν γινόταν να την πιέσω, εννοώ να εκμαιεύσω από πόσους και ποιους οίκους ακόμη είχε πάρει αρνητικές απαντήσεις. Η ίδια αρκέστηκε ανάμεσα σε άλλα σχόλια στο «δεν διαβάζουν πια, είναι άσχετοι», και σημείωσε –εδώ ο επίλογος– στην τελευταία προς το πρόσωπό μου απάντηση-ανάρτησή της στο facebook, τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου του 2022: «(…) Χαίρε, σπάνιε Αντώνη, υλοτόμε των αληθινών λέξεων και ορυχείο μιας άλλης μυθιστορίας που έχει ανάγκη από μέλλον για να εκτιμηθεί όπως της αρμόζει» –η υπογράμμιση δική μου, φράση που απέρρεε νομίζω από την παραπάνω απογοήτευσή της.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2024

Εστέτ, πλην ηθικολόγοι.

Ηλεία: Λευκό μπαρόκ σαλονάκι για αρχόντους προσφέρει εστέτ μπιτσόμπαρο της  Κουρούτας

Μ’ όση επίφαση καλλιέργειας αισθητικής ή και ευρύτερης, μ’ όσα ερανίσματα δώθε-κείθε σπουδαία, μ’ όσες φιοριτούρες, κάθε απόπειρά τους κάπως βαθύτερα κάτι να εκφράσουν καταλήγει σχεδόν μοιραία σε μια ακόμη ηθικολογία. Τι κρίμα, τι άδικο που δεν έζησαν αυτοί –κι απ’ όση θολή εξουσία περιβλήθηκαν, δεν κέρδισαν παρά τις συνήθεις κολακείες– μια στιγμή γνήσια δική τους στη λογοτεχνία ή την τέχνη… Μόνο λογοπαίγνια και ρητορικές περικοκλάδες.

Τελικά, ο πρώτης γενιάς μικροαστός, στο μεδούλι του, δύσκολα είναι κάτι άλλο από ένας ανασφαλής.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2024

Τώρα (ίσως) και αμπελουργός!

Ήμουν αποφασισμένος πια να μετατρέψω τα κλήματα σε… ντολμαδόφυτα, που άλλωστε υπήρξε και ο κύριος προορισμός τους, μ’ άλλα λόγια μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να σταματήσω κλαδέματα, κορφολογήματα, ψεκασμούς, αλλά φέτος απροσδόκητα τα κατάφερα και ως... αμπελουργός –αν δεν ήταν η συγκυρία, το αποτέλεσμα τυχαίο, κάτι που πρώτα ο Θεός θα φανεί στις επόμενες σοδειές…