Η ζηλευτή τελευτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1918-2017).

Ωφέλησε τη χώρα όσο λίγοι.
Έζησε τη δικαίωση του έργου και της πολιτείας του.
Ευτύχησε να δει το γιο του αδιαφιλονίκητο ηγέτη των ευρωπαϊστών και φιλελεύθερων Ελλήνων.

Λουκάς Παπαδήμος.

Θα ήταν οιονεί προγραμμένος (από τους λούμπεν αγύρτες) και μόνο για την όψη ή την έκφρασή του. Πόσο μάλλον για τη συγκρότηση ή την πολιτεία του.

Η συνέντευξη στις «Αντιφάσεις».

Ολόκληρη η συνέντευξη της περασμένης Κυριακής 21 Μαΐου, όπως την ανάρτησε ο Άντης Ζέρβας
στη σελίδα (fb) των Αντιφάσεων. Να τον ευχαριστήσω ακόμα μια φορά. Ευγενής και ανεπιτήδευτος, μου επέτρεψε να εκφραστώ με πολλή εσωτερικότητα.

Μάρκος Αυρήλιος: Τὰ Εἰς ἑαυτόν.

Μοιάζει σχεδόν οξύμωρο: ο ισχυρότερος του κόσμου, ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος (γέννηση 121 μ.Χ., ανάληψη εξουσίας 141 μ.Χ., θάνατος 180 μ.Χ.), είναι ταυτόχρονα ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος, ένας που κατακτά τη Στωική απάθεια. Τὰ Εἰς ἑαυτόν είναι μύχιες σημειώσεις του, κείμενα που δεν είχε πρόθεση να δημοσιεύσει, και γι’ αυτό ακόμα πιο ενδιαφέρουσα καταγραφή της σπάνιας όμως και πιθανής τελικά αυτοσυνειδησίας αλλά και αυτοπειθαρχίας του πνευματικού ανθρώπου. Παρεμπιπτόντως, παρόλο που ο Μ.Α. αλληλογραφεί λατινικά, τους φιλοσοφικούς του στοχασμούς τούς καταγράφει στην ελληνική γλώσσα, άλλοις λόγοις και τον 2^ο μ.Χ. αιώνα, τόσους μετά τον Όμηρο και τον Περικλή, η Ιστορία δεν έχει απομακρυνθεί ακόμα εντελώς από τα μέρη μας.

Βρισκόμαστε στον αιώνα της δεύτερης σοφιστικής, σ’ εκείνο το ωραίο ξέφωτο των Αντωνίνων, ο Μάρκος Αυρήλιος διαδέχεται τους Τραϊανό, Αδριανό, Αντωνίνο Ευσεβή, (μολονότι θα έχει και τη δυστυχία να ακολουθηθεί από τον χειρότερο της δυναστείας, τον παράφρονα  γιο του Κόμμοδο).  

Δεν έμοιαζαν ως ιδιοσυγκρασίες ή στοχαστές, όμως πολλοί την περασμένη οκταετία παρακολουθώντας τον διανοούμενο πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα ανακαλούσαμε συνειρμικά τον φιλόσοφο Μάρκο Αυρήλιο, τον «θλιμμένο αυτοκράτορα».

Τρία αποσπάσματα από Τὰ Εἰς ἑαυτόν:

22. (σελ. 42-43)

Ποταμός τις ἐκ τῶν γενομένων καὶ ῥεῦμα βίαιον ὁ αἰών∙ ἅμα τε γὰρ ὤφθη ἕκαστον καὶ παρενήνεκται καὶ ἄλλο παραφέρεται, τὸ δὲ ἐνεχθήσεται. 

Κάτι σαν ποτάμι από γεγονότα και νεροσυρμή είναι ο χρόνος∙ κάθε πράγμα, μόλις πάει να φανεί, έχει κιόλας φύγει, κι αμέσως παίρνει τη θέση του κάτι άλλο, που κι αυτό πάλι θα παρασυρθεί.

23. (σελ. 42-43)

Πᾶν τὸ συμβαῖνον οὕτως σύνηθες καὶ γνώριμον, ὡς τὸ ῥόδον ἐν τῷ ἔαρι καὶ ὀπώρα ἐν τῷ θέρει∙ τοιοῦτον γὰρ καὶ νόσος καὶ θάνατος καὶ βλασφημία καὶ ἐπιβουλὴ καὶ ὅσα τοὺς μωροὺς εὐφραίνει ἢ λυπεῖ.

Καθετί που συμβαίνει είναι τόσο συνηθισμένο και γνώριμο, όπως το τριαντάφυλλο την άνοιξη και τα φρούτα το καλοκαίρι∙ το ίδιο και η αρρώστια, ο θάνατος, η συκοφαντία, η προδοσία και όλα όσα δίνουν χαρά στους ανόητους ή τους λυπούν.

55. (σελ. 66-67)

Ἐμὲ ἓν μόνον περισπᾷ, μή τι αὐτὸς ποιήσω, ὃ ἡ κατασκευὴ τοῦ ἀνθρώπου οὐ θέλει ἢ ὡς οὐ θέλει ἢ ὃ νῦν οὐ θέλει.

Εμένα ένα μόνο με απασχολεί: να μην κάνω κάτι που η ανθρώπινη ιδιοσυστασία δεν το θέλει, ή που δεν το θέλει με αυτό τον τρόπο ή που δεν το θέλει τώρα.

[ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ἐπιλογὴ ἀπὸ τὰ «Εἰς ἑαυτόν», μετάφραση Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, εκδόσεις Στιγμή / Στοχασμοί-14, Αθήνα 1996, σελ. 119]

Απόψε οκτώ με δέκα στον Amagi, στις "Αντιφάσεις" του Άντη Ζέρβα.

Ο Άντης Ζέρβας (και εδώ) σημείωσε το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στη σελίδα (fb) της ραδιοφωνικής εκπομπής του "Αντιφάσεις": "Πριν λίγες μέρες τελείωσα συνεπαρμένος το δεύτερο βιβλίο του, την "Διονυσία". Έχοντας διαβάσει και τον "Θάνατο του Μισθοφόρου" και το "Ο Δανιήλ Πηγαίνει Στην Θάλασσα", νομίζω ότι ο Αντώνης Νικολής (Antonis Nikolis) είναι ένας συγγραφέας για τον οποίο και με τον οποίο θα έπρεπε να μιλάμε περισσότερο. Ξεκινώντας από αυτή την Κυριακή, στις 8, στις Αντιφάσεις."

Απόψε 20.00 με 22.00, λοιπόν, στις "Αντιφάσεις" / (Amagi Radio).

Εικόνες από έναν κήπο.

Πριν από δυο τρεις βδομάδες ήτανε οι ίριδες, που εμείς εδώ κάτω τις λέμε καρακάξες.

Ύστερα τα εκατοντάφυλλα, το σπάρτο -δεντράκι φέτος-, τα μπομπόνια, και στο βάθος οι κάλλες.

Τέλος, οι αμαρυλλίδες.

Στο τετράγωνο παρτέρι καινούρια παρουσία, μια ψευτοπιπεριά.

Και κάτι για το βάσκανο όμμα. 

(Συγκινεί επίσης τυχόν ορθόδοξους χριστιανούς ή και αριστερούς φίλους.) 

Σήμερον ἐμοῦ καὶ αὔριον ἑτέρου καὶ οὐδέποτε τινός.

Μία ευτυχισμένη στιγμή.

Ήτανε τη Δευτέρα 16 Ιουνίου του 2012, στο Μαγκαζέ της Αιόλου, κάπου ανάμεσα 21.00 με 23.00. Κάτι πίνουμε, συζητάμε με τον Νίκο Βατόπουλο, τον δημοσιογράφο, αθηναιογράφο και πολύ ευαίσθητο καταγραφέα του αστικού πολιτισμού της χώρας, φωτογράφο επίσης. Κι η φωτογραφία εδώ -μία ευτυχισμένη στιγμή- από το κινητό του. Είχε διαβάσει τη Διονυσία όταν δε γνωριζόμαστε ακόμα, είχε προηγηθεί ένα συγκινητικό μέιλ του -εκείνο το βράδυ συναντιόμαστε για πρώτη φορά.
Με τον Ν.Β. δε μοιραζόμαστε και λίγα. Γεννηθήκαμε το ίδιο καλοκαίρι με ούτε είκοσι μέρες διαφορά, και το πιθανότερο στην ίδια κλινική, κάπου στην Αχαρνών.

 

Η Ευρώπη που γιορτάζει.

7 Μαΐου 2017. Η Ευρώπη του ορθού λόγου και της δημοκρατίας γιορτάζει ακόμα μία ήττα του εθνολαϊκισμού.

Η Σπυριδούλα Αποστολού για τον Μισθοφόρο.

Στη φιλαναγνώστρια κα Αποστολού έχω αναφερθεί σε τρεις προηγούμενες αναρτήσεις μου (1, 2, 3). 

Η κριτική ή η ευαισθησία της για το έργο μου με τιμά ιδιαίτερα, γιατί πέρα από τη συγκίνηση αιτιολογείται με κριτήρια. Ως φιλαναγνώστρια ήτανε... σεσημασμένη από πολλά χρόνια, υπηρετούσε ακόμη στα ΕΛΤΑ, όταν ο Νίκος - Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993) ή ο Παύλος Μάτεσης (1933-2013) της πήγαιναν στο γκισέ της τα καινούρια τους βιβλία περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την κριτική της.

Με αφορμή την έκδοση του Μισθοφόρου σημείωνε στο χρονολόγιο / τοίχο της (fb) ανάμεσα σε άλλα στις 6 Οκτωβρίου 2016: