Την άνοιξη του 2020, με προαγορασμένα τα εισιτήρια, θα επισκεπτόμουν τη Νάπολη. Σχέδια που ακύρωσε η πανδημία, αλλά και περίπου σαν τάμα είχα υποσχεθεί, το πρώτο εκτός Ελλάδος ταξίδι -αν ο Θεός, η ζωή, η τύχη το επέτρεπαν- να το έκανα προς τη μαγική μητρόπολη. Το
θωρηκτό που απελευθέρωσε την Κω από την οθωμανική δεσποτεία έφερε το όνομά της,
Ναπολιτάνοι και Σικελοί κυρίως οι Ιταλοί που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα των δωδεκανησιακών πόλεων στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, η πόλη που όταν την περιδιαβάζεις με το βλέμμα στο ύψος των ματιών είναι συχνά βρόμικη, χαοτική, περίπου σαν μια μεσογειακή της Εγγύς Ανατολής, μα, αν την περπατάς με το βλέμμα υψωμένο ή παρατηρείς τη ρυμοτομία της, όμορφη και αρχοντική, ίσως όχι εφάμιλλη της Ρώμης, νομίζω όμως αυθεντικότερη.
