Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 8) Όταν ήμαστε τρεις.

[1]

Δεν έχω παρά ελάχιστες μνήμες, εικόνες ή στιγμιότυπα, παλιότερες από τους μήνες ή τις μέρες που περιμέναμε τη γέννηση του δεύτερου παιδιού στην οικογένεια. Δεν αποκλείεται, βέβαια, οι μνήμες οι προγενέστερες απ’ τον Μάιο του 1964 που γεννιέται ο Θανάσης, να είναι ανακατεμένες με κατοπινές. Όπως συμβαίνει και στις φωτογραφίες -όταν δεν σημειώθηκε στην πίσω τους πλευρά η ημερομηνία λήψης-, αναγκαστικά παραμένουν αχρονολόγητες ή χρονολογούνται κατά προσέγγιση. Πάντως, θυμάμαι με τόση έξαψη τη γέννηση του Θανάση και αργότερα το 1967 του Λάμπρου, που υποθέτω δεν πρέπει να ήμουν και πολύ ευτυχισμένο μοναχοπαίδι.

Από Κρήτη θενά 'ρθει το καλό!

Ήταν ανθισμένες οι πικροδάφνες, κόκκινες οι ρεματιές στα βουνά, οι θάμνοι τα θυμάρια στις πλαγιές μαβιοί, μαβιά και τ' άνθη στις λυγαριές∙ οι ωραιότερες λυγαριές του κόσμου φυτρώνουνε στην Κρήτη. 

Χαίρομαι και συγκινούμαι πια μόνο στην Κρήτη και στον ανατολικότερο σκόρπιο νομό της, τα Δωδεκάνησα.

Όπου αλλού στην Ελλάδα νιώθω περαστικός μονάχα.

Δεν εξηγούνται αυτά τα πράγματα. Ή δεν εξηγούνται σε δυο - τρεις γραμμές, στο ποδάρι.

Η μεγάλη χύτρα.

Είχα αναφερθεί εδώ στο μπλογκ στο ταξίδι - συγγραφική μου αποστολή στη Ρόδο. Μου ζητήθηκε, αν μπορούσα να γράψω, επ' αμοιβή βεβαίως, ένα διήγημα που να διαδραματίζεται στη Ρόδο και κάπως, έστω και ονομαστικά, να αναφέρεται σ' αυτό το ροδίτικο Electra Palace της γνωστής αλυσίδας των ξενοδοχείων. Το διήγημα θα δημοσιευόταν αυτούσιο, στη γλώσσα του, αλλά και μεταφρασμένο στα αγγλικά στο ELECTRA Magazine. Ενθουσιάστηκα. Με δεδομένο ότι οι εκλεκτοί συνεργάτες ήδη απ' το περσινό GREECE IS KOS, αποδέχονταν τον απαράβατο όρο μου: καμία, οσοδήποτε μικρή, επέμβαση ή επιμέλεια σε κείμενό μου, ήταν μία θαυμάσια ευκαιρία να αποδείξω με την ίδια τη δουλειά μου τα δύο που ισχυρίζομαι μετ' επιτάσεως: α) υπερήφανο παιδί του τουρισμού, β) θιασώτης της ελεύθερης οικονομίας, της μόνης που διαπολιτισμικά προσφέρει ευημερία και ελευθερία σε κοινωνίες και άτομα.
Τύποις, ωστόσο, να προειδοποιήσω, το διήγημα περιέχει... τοποθέτηση προϊόντος...

[Η εικονογράφηση απ' όπου και το σχέδιο στην ανάρτηση εδώ, από τον Βασίλη Γεωργίου, και η μετάφραση (The Great Melting Pot) από τη Mica Provata-Carlone.]

Αντώνης Νικολής

Η μεγάλη χύτρα

«ΓΙΩΡΓΟ, ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ οι μικροί;» κοιτάζει τον γιο της απορροφημένο στο κινητό του, δίπλα στις μπιγκόνιες, κι όσο κατευθύνεται προς την αυλόπορτα με στεντόρεια φωνή: «Σταμάτη, Αντώνη!» Παρά τις γέννες και τα περασμένα σαράντα, παρά τις παντόφλες και την ξεβαμμένη ρόμπα, η Πελαγία παραμένει γυναίκα ελκυστική, με βαμμένα όμως ταιριαστά στην επιδερμίδα της μαύρα μαλλιά, μ’ ανοιχτές πλάτες, με λεπτή μέση. Σπρώχνει το θυρόφυλλο, προβάλλει στο ανηφορικό καλντερίμι. Ο μικρότερος παρακολουθεί τον αδελφό του, κι εκείνος την έφηβη αδελφή τους που συζητάει λίγο παραπέρα μ’ έναν ξένο.

«Άννα, ακόμα εδώ είσαι! Άργησες, φύγε αμέσως!»

Ο ξένος στρέφεται προς την Πελαγία με έκδηλη προσήνεια.

«Πελαγία!»

Μεσολαβούν λίγα δευτερόλεπτα.

«Ο… Τζοβάνι; Τζοβάνι!»

«Τι κάνεις, Πελαγία…»

Τρέχουν και οι δυο, το αμήχανο δεξί τους χέρι για τον χαιρετισμό συμπαρασύρεται σε θερμό αγκάλιασμα.

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 7α) Η παλιότερη οικογενειακή φωτογραφία.

Εν είδει υστερόγραφου στην προηγούμενη συναφή ανάρτηση [7) Με τον παππού Αντώνη].
Τους τελευταίους μήνες ορμώμενος είτε από τη συγκίνηση που μου προξενεί η Κρήτη -άλλωστε Κρήτη βρίσκομαι και τώρα, απ' όπου και το σημείωμα αυτό-, είτε ανατρέχοντας σε παππούδες και προπαππούδες, ανέφερα τουλάχιστον δυο φορές τον… Σφακιανό παππεπίπαππο (τον πάππο-επί-πάππο / τον παππού του παππού), Σπύρο Αντωνίου Γρυπάρη, τον Μαστροσπύρο -από τους άρρενες απογόνους του, άλλοι συνέχισαν ως Σπύρου, άλλοι ως Αντωνίου. Έφτασε στην Κω από τα Σφακιά, το πιθανότερο γύρω στα μέσα του 19^ου αιώνα κι ύστερα από κάποια βεντέτα. Μεγαλοεργολάβος για τα δεδομένα της εποχής, έχτιζε σπίτια – γεφύρια, απόκτησε μεγάλη περιουσία.

Τζον Γουίλιαμς: Ο Στόουνερ.

John Edward Williams (29 Αυγούστου 1922 – 3 Μαρτίου 1994). Ο έξοχος, ο καίριος, ο με όλη τη σημασία της λέξης σπουδαίος συγγραφέας - λογοτέχνης. Δε θέλω να συνέλθω από τον σεβασμό, τη γοητεία, τη συγκίνηση που μου προξένησε το έργο του, και στον βαθμό που διαισθανόμουν την παρουσία του, ο ίδιος ο συγγραφέας. Είχα διαβάσει αποσπάσματα από τον Στόουνερ, να διευκολυνθώ κάπως όσο παρακολουθούσα συναρπασμένος το άλλο αριστούργημά του, τον Αύγουστο. Δεν ξέρω αν μπορώ (ακόμα και αν θέλω αυτή τη φορά) να κάνω λιανά τη μεταρσίωση, τη χαρά απ’ τις ώρες που πέρασα στο εργαστήρι αυτού του λογοτέχνη.