Τρίτη 30 Απριλίου 2019

Ένα σημείωμα για τη Διονυσία.

Πριν από δύο χρόνια (01.04.2017) στη στήλη ΟΛΑ POPA του site POPAGANDA η δημοσιογράφος-συγγραφέας Γεωργία Δρακάκη είχε σημειώσει λίγα λόγια για τη Διονυσία, που έπρεπε να έχουν τη θέση τους και εδώ, στο αρχείο / blog μου.
Να θυμίσω για το μυθιστόρημα Διονυσία, όπως και για τις νουβέλες Το Σκοτεινό Νησί και Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα, εκκρεμούν αναθεωρημένες διορθωμένες επανεκδόσεις.


 «Το βιβλίο της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου, από τα καλύτερα, γενικώς, που έχουν χαρεί τα μάτια μου και τα μυαλά μου λέγεται Διονυσία, το έγραψε ο Αντώνης Νικολής πριν πέντε χρόνια και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Το Ροδακιό. Πρωταγωνιστεί μια γυναίκα άγια και άγρια μαζί, που από την φροντισμένη κουζίνα του βίαιου νοικοκυριού της, καταλήγει στην αφρόντιστη, σκονισμένη πόλη των ανθρώπων που αγαπούν άτσαλα και καταστροφικά. Μια πορεία μέχρι το θάνατο, λουσμένη, όμως, με το παράξενο φως της ζωής. Όποιος διαβάσει αυτό το μυθιστόρημα, θαρρώ βγαίνει καλύτερος σε κάτι, δεν ξέρω σε τι.»


Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

Οι στοχαστικοί περίπατοι του Νίκου Βατόπουλου.

Οι στοχαστικοί περίπατοι του Νίκου Βατόπουλου

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

(ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, 26-28 Απριλίου 2019, βιβλιοδρόμιο 5)


Τα κείμενα του Νίκου Βατόπουλου ως αθηναιογράφου με γοήτευαν όποτε τα τύχαινα στον Τύπο, όμως συγκεντρωμένα στον καλαίσθητο τόμο «Περπατώντας στην Αθήνα», έτσι απανθισμένα και από το ένα στο άλλο, μου αποκάλυψαν τα ενιαία στοιχεία στο ύφος της γραφής του, κυρίως το αισθηματικό φορτίο ή την αισθητική στάση απέναντι στην Αθήνα, θα έλεγα συνεκδοχικά και στον νεοελληνικό βίο, που με λιτό μειλίχιο τρόπο εισηγείται.
Πολυταξιδεμένος, δεν εξωραΐζει την Αθήνα, όπως το συνήθιζαν στη δεκαετία του ’80 και έκτοτε κυρίως οι δημοσιογράφοι της εποχής του life style, δεν ισχυρίζεται ότι η πόλη συγκαταλέγεται στις όμορφες, εύτακτες, με καλή ρυμοτομία, με ενιαίου αρχιτεκτονικού ρυθμού ευρέα σύνολα κ.λπ. της Ευρώπης, ούτε συμπλεγματικά – ιδεοληπτικά ανακαλύπτει μια περίπου μη δυτική ευρωπαϊκή, μια μητρόπολη του Νότου ή της Εγγύς Ανατολής. Ούτε διαμαρτύρεται, ούτε καταγγέλλει, ούτε απορρίπτει συλλήβδην.

Τρίτη 23 Απριλίου 2019

«Με όλο τον σεβασμό προς την πλειοψηφία».


Μαζί με το σκίτσο του Αρκά, νομίζω αξεπέραστο, κι ένα ελάχιστο απόσπασμα από το κυριακάτικο άρθρο Απρεπείς προτάσεις του Στέφανου Κασιμάτη (Καθημερινή, 23/4/2019):

 «Ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από βλάκες –το λέω με όλο τον σεβασμό προς την πλειοψηφία».

Σάββατο 20 Απριλίου 2019

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 16) Φεβρουάριος ’82: η μεγάλη απόφαση.



Τύποις ήμουν τριτοετής φοιτητής της ιατρικής, όμως στις εξετάσεις του εξαμήνου τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο του 1982 από τα πολλά μαθήματα που χρωστούσα, τα καθαυτό ιατρικά, το πιθανότερο θα έχανα χρονιά. Ειδικά τα μαθήματα της ανατομίας. Πρέπει να ήμαστε στη μυολογία, εγώ χρωστούσα και την οστεολογία. Μη φανταστεί κανείς ότι δυσφορούσα με πτώματα και τα συναφή, άλλωστε ποια εργαστήρια: στη νεοσύστατη τότε ιατρική Ιωαννίνων υπήρχε ένα μόνο πτώμα, οι φοιτητές το παρονόμαζαν η «θεία Ελένη» ή κάπως έτσι. Ένα περίεργο πράγμα, δεν μπορούσα να απομνημονεύσω τίποτε από τα σχετικά μαθήματα. Ξεκίναγα με τα οστά της κλείδας και της ωμοπλάτης φέρ’ ειπείν -αν τα θυμάμαι και σωστά-, βία έφτανα ως το βραχιόνιο, αυτό δεν το ’μαθα ποτέ, κατέληγα στην τουαλέτα με νευρικούς εμετούς. Μέχρι που είχανε σπάσει αγγεία στον λαιμό μου απ’ τις πολλές συσπάσεις.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2019

Χρίστος Παπαγεωργίου* / Αντώνης Νικολής: «Το γυμναστήριο».


(Ο κος Παπαγεωργίου για το Γυμναστήριο, με την αισθαντικότητα, την αμεσότητα, την εμβρίθεια που διακρίνουν τον λόγο του.)


Συνεχίζοντας την έντονη θεατρικοποίηση των πεζών του, ο Αντώνης Νικολής αυτή τη φορά βάζει στο κάδρο δυο ώριμες, ηλικιωμένες γυναίκες, ετεροθαλείς και σίγουρα ψυχολογικά διαταραγμένες. Πράγματι, η Ρούλα και η Ράνια. Δυο φιγούρες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, βιώνουν αληθινά και φανταστικά επεισόδια, ζουν άλλοτε στα παιδικά τους χρόνια και άλλοτε σε ένα μέλλον μάλλον απίθανο να επέλθει, μπλέκουν την ιστορία της μητέρας τους με τη δική τους παρέα μέσα στον χρόνο, τέλος παίρνουν μέρος σε γεγονότα στα οποία δεν έχουν την παραμικρή συμμετοχή. Ο συγγραφέας γράφει με εκπληκτική ευφυΐα στέλνοντας τις ηρωίδες του πίσω στον καιρό της εφηβείας, όπου η σεξουαλικά αχόρταγη μητέρα τους συνευρίσκεται με πολλούς άνδρες –όπως λέει, άσχημους και όμορφους, πλούσιους και φτωχούς, κ.λπ.– δημιουργώντας ανεξίτηλα τραύματα στα δύο κορίτσια.