Οιωνός και μάλιστα αίσιος.

Από το δωμάτιο νοσηλείας του πατέρα μου στον τέταρτο όροφο του Ευγενίδειου Θεραπευτηρίου επί της Παπαδιαμαντοπούλου, από το πλατύ παράθυρο – οθόνη που κοίταζε στο πλάι το Αιγινήτειο, αλλά και το Μέγαρο Μουσικής και πέρα ως το Λυκαβηττό, αφηρημένος όπως ήμουνα, οι ώρες κυλούσαν, ο μπαμπάς ανέρρωνε, κάνω μια, ανεβάζω το βλέμμα, τι να δω. Κάτι σκούρα πράσινα πουλιά με το σουλούπι του παπαγάλου, σ’ ένα σχηματισμό περίπου είκοσι, να φτερουγίζουν στο βάθος –δεν μπορούσα να διακρίνω με σιγουριά. «Είναι δυνατόν, παπαγάλοι ελεύθεροι στην Αθήνα;» Ο πατέρας μου μειδίασε. Δεν είχε ώρα ξύπνιος από τη νάρκωση για την αφαίρεση της χολής (χολοκυστεκτομή, η ωραία σύνθετη λέξη των γιατρών), ούτε ήξερε για την υποψία κακοήθειας που εκκρεμούσε να διερευνηθεί -βιοψία που έκρινε παραπάνω από αναγκαία ο πολύ καλός χειρουργός του και φίλος Γιώργος Πέρος.

Καὶ ἡ ἔτι φαιδροτέρα…

Μέχρι στιγμής οι μόνες εφημερίδες που συμπεριέλαβαν το Μισθοφόρο στις λίστες / προτάσεις τους για τα βιβλία της χρονιάς ήτανε η Εφημερίδα των Συντακτών (11-12-2016) και η χτεσινή Αυγή. Μ' άλλα λόγια ζω το τι μπορεί να προσδοκά ένας συγγραφέας, διαπρύσιος φιλελεύθερος, στη χώρα της φαιδρᾶς πορτοκαλέας (καὶ τῆς ἔτι φαιδροτέρας δεξιᾶς της), από τους… ομοϊδεάτες του, πλην ομοφοβικούς και Βαλκάνιους και θλιβερούς επαρχιώτες του κόσμου τούτου.    

Βιβλία που ξεχώρισαν τη χρονιά που φεύγει / Αυγή, 25-12-2016.

Στη χτεσινή Αυγή, ο Δημήτρης Χριστόπουλος (και πάλι) συναριθμεί το Μισθοφόρο στα «Βιβλία που ξεχώρισαν τη χρονιά που φεύγει». Σημειώνει:   

«Ο Αντώνης Νικολής ολοκληρώνει την τριλογία του (“Διονυσία, Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα”) με το καινούργιο μυθιστόρημά του “Ο θάνατος του μισθοφόρου” (εκδ. Το Ροδακιό), ένα βιβλίο απαιτητικής πεζογραφίας όχι μόνο λόγω της τεχνικής της γραφής του αλλά και για τον προβληματισμό που εγείρει. Ένα βιβλίο-ύμνος στο σώμα, με το σώμα της γραφής· για το σώμα που ανήκει μόνο σε μας, που (απ)ελευθερώνεται, που ερωτεύεται με ή χωρίς σεξουαλική επιθυμία, που συνουσιάζεται, που πεθαίνει.»

«Ο μισθοφόρος» του Αντώνη Νικολή είναι ανάμεσά μας

Ο πολυγραφότατος κι όμως άκρως λεπτολόγος συγγραφέας μας έδωσε το καινούργιο αξιοδιάβαστο μυθιστόρημα «Ο θάνατος του μισθοφόρου», από τις εκδόσεις «Το Ροδακιό»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ

Athens Voice, 21.12.2016 - 14:00

ΤΕΥΧΟΣ 596

O Αντώνης Νικολής μού έδωσε τη συνέντευξη που ακολουθεί στο «συνήθη τόπο του εγκλήματος», το καφενείο «Πανελλήνιο».

Η Ρούλα Γεωργακοπούλου στο fb για το Μισθοφόρο.

Η δημοσιογράφος και θεατρική συγγραφέας σημείωσε στο χρονολόγιο / fb για το Ο θάνατος του Μισθοφόρου, σήμερα: "Σε μια εποχή που η λογοτεχνία, ακόμη και το θέατρο, "αποδομούν" τη γλώσσα ενώ στην πραγματικότητα την αποστρέφονται, που καμώνονται τον αισθησιασμό ενώ στην πραγματικότητα τους είναι άγνωστος, το μυθιστόρημα "Ο θάνατος του μισθοφόρου" του Αντώνη Νικολή με έφερε στα ίσα μου. Οι τολμηροί να το τολμήσετε."
Είχε γράψει και για τη Διονυσία: 1, 2.

Ο θάνατος του μισθοφόρου – τρεις αναφορές.

The Greek Report, 1-12-2016, Slow read: στο κίνημα των αναγνωστών, πάλι από την Κατερίνα Σχινά:

«Ένας μοναχικός μεσήλικας, καθηγητής στο γυμνάσιο, συναντάει τυχαία ένα νεαρό επαγγελματία οπλίτη. Η σχέση τους εξελίσσεται σε εμμονή∙ η συνάντησή τους σε ένα μοιραίο ατύχημα. Με αυτήν την ιστορία ως βάση, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει μια κατάδυση στα ερέβη της ενοχής και της οδύνης. Με γλώσσα ασπαίρουσα από την ένταση, αλλά χωρίς κανένα μελοδραματισμό ή αισθηματολογία, αποτυπώνει την αλήθεια του ευάλωτου εαυτού, που παραπαίοντας χάνει τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το υπερβατικό, για να αυτοεκμηδενιστεί στο τέλος.»

Εστία, Σάββατο – Κυριακή 3 – 4 Δεκεμβρίου 2016, κριτική από τη Χαρίκλεια Γ. Δημακοπούλου:

Λουκιανού: Πλοῖον ἢ εὐχαί.

Έργο διαλογικού χαρακτήρα -διάλογο φιλοσοφικού περιεχομένου είχε την πρόθεση να γράψει ο Λουκιανός-, όμως η τελική του αξία έγκειται και πάλι στην κομψότητα του ύφους και στο βαθμό που χρονογραφεί με τη δική του σκωπτική ειρωνεία ανθρώπους και αντιλήψεις του καιρού του. Μία παρέα τεσσάρων ανδρών, ο Λυκίνος (το φιλοσοφικό ψευδώνυμο και η εξελληνισμένη εκδοχή του ονόματος του Λουκιανού), ο Αδείμαντος ο με τὴν κουρὰν ἐν χρῷ / με το ξυρισμένο κεφάλι, ο Σάμιππος και ο Τιμόλαος.

Λουκιανού: Ἀληθῶν διηγημάτων Α καὶ Β.

Μοιάζει με παρωδία τερατολογικών αφηγήσεων, απίθανων φαντασιοκοπημάτων που ενίοτε στα χρόνια του Λουκιανού παρουσιάζονταν ως ιστορικά κείμενα, ιδίως τα αναφερόμενα στα άκρα του τότε γνωστού κόσμου, όπως στην Ινδία των ελληνιστικών - αυτοκρατορικών χρόνων. Θα μπορούσε ίσως η διήγηση αυτή να συμπεριληφθεί, όπως εισηγούνται κάποιοι, στο αρχαίο μυθιστόρημα: είναι παρόντα τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά του, η δεύτερη σοφιστική, βέβαια, από τον Όμηρο ως τον Σωκράτη, αμφότερους να εμφανίζονται αυτοπροσώπως μάλιστα, και όχι οι μόνοι από τους αρχαίους, επίσης η περιδίνηση του ατόμου σ’ έναν κόσμο οριστικά αβέβαιο και επισφαλή κ.ά. Νομίζω, όμως, ότι και πάλι βρισκόμαστε μπροστά στη δυσκολία του αν μπορεί να καταχωριστεί στη λογοτεχνία και ποιο από τα έργα του Λουκιανού. Παρωδεί, διακωμωδεί, σαρκάζει, όμως τη λογοτεχνία τόσο στα διαλογικά κείμενα όσο και στα αφηγηματικά -τη εξαιρέσει, και εφόσον του αποδοθεί, του «Λούκιος ἢ ὄνος»-, μοιάζει να τη χρησιμοποιεί προσχηματικά, να μην τη φιλοδοξεί καν πραγματικά. Είναι ο φλεγματικός και με χιούμορ διανοούμενος του καιρού του, ο καλλιεργημένος και πνευματώδης σοφιστής, που περιδιαβάζει και που με το δικό του σκωπτικό ύφος γελάει με το στόμφο, τη φλυαρία, την ανοησία των συγχρόνων του.