Πάμε... σαν άλλοτε.

Με προσκάλεσε η Αγγελική Ιερομνήμων, τα κατάφερα να ανταποκριθώ την Κυριακή 11 Αυγούστου, τελευταία μέρα της έκθεσης του συλλόγου ερασιτεχνών εικαστικών Κώων στο Χάνι, συμμετείχε και εκείνη με έργα ζωγραφικής, παραδίπλα με γλυπτά η αδελφή της Ευγενία, η οποία και μας φωτογράφισε. Δεν θα χαλούσα το χατίρι της Αγγελικής, συμμαθητές, και δη παρτενέρ και κορυφαίοι του χορού στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του νηπιαγωγείου.
Κοίταζα τις τωρινές φωτογραφίες στο κινητό και κάπως μου φάνηκε σαν να ετοιμαζόμαστε να προβάρουμε κινήσεις - βήματα ενός χορού, κι αυθόρμητα ανακάλεσα τις παιδικές φωτογραφίες. Μνήμη του ρυθμού ασύνειδη των σωμάτων ίσως; Ή μήπως συνειρμός απ' τις φωτογραφίες εκ των υστέρων;

Ἑνὸς δέοντα ἑξήκοντα, ἤτοι ἐννέα καὶ πεντήκοντα.

 

Ἑνὸς δέοντα ἑξήκοντα, ἤτοι ἐννέα καὶ πεντήκοντα 
/ ένα για να γίνουν εξήντα, δηλαδή πενήντα εννέα.
Για να θυμηθώ και φέτος την... οικονομία της αρχαίας ελληνικής... η οποία και εξοικειώνει... έγκαιρα με την επερχόμενη δεκάδα...

Μα την Αδράστεια, την κούφια ώρα και όλα τα συναφή, πάνε και τα γενέθλια των 59.
 
Σας ευχαριστώ όλους. Αντεύχομαι με πολλή θέρμη.
(Για τις χτεσινές ευχές σε fb, timeline και msg, email και sms.)




Εορταστικός ο μπαμπάς με ρούμι, φετινή κατάκτηση, συνειρμικά συνδεδεμένος ίσως με τη Νάπολη, πάντως τον έφτιαχνα ήδη δυο-τρεις μήνες πριν από το (τρίτο) ταξίδι μου στην πόλη...

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 19) Το ζενίθ της νιότης.

Πρέπει το 1979, διαβάζοντας τη Ρωμαϊκή Άνοιξη της κυρίας Στόουν, τη νουβέλα του Τενεσί Ουίλιαμς, να ’πεσα στη φράση «στα 23, στο ζενίθ της νιότης (του ή της)», φράση που μου είχε εντυπωθεί. Από τον έναν Αύγουστο στον άλλον, ανάμεσα 1982 και 1983, θα διήνυα το ζενίθ της νιότης μου –θυμάμαι να κάνω τη σκέψη-, σημαδιακό κιόλας, πια κοντύτερα από ποτέ στον εαυτό μου.

Πούλησα τον Άτλαντα της Ανατομίας κι αγόρασα αντίστοιχα το αρχαιοελληνικό λεξικό Liddell & Scott. Η φιλοσοφική σχολή των Ιωαννίνων ξεχώριζε τότε. Δεν πρόλαβα τον Φάνη Κακριδή, αλλά δίδασκε πλήρης πνευματικού σφρίγους ο Μανόλης Παπαθωμόπουλος, είρων και ευφυής, οι αρχαιολόγοι Λίλα Μαραγκού και Αντώνης Ζώης, ο βυζαντινολόγος Ευάγγελος Χρυσός, ο εξ αγχιστείας Κώος Παναγιώτης Νούτσος κά. Ήμουνα ευτυχισμένος. Η χρονιά προχωρούσε, ψαχούλευα ευαισθησίες και περιοχές του νου μου. Δεν είχα τη στόφα των ερευνητών, δεν προοριζόμουν για επιστήμονας με την αυστηρή έννοια. Είχα έρθει για να ενισχύσω ή να εμπλουτίσω τη σχέση μου με τη γλώσσα, μα ούτε κι αυτό το είχα εντελώς ξεκάθαρο.

Στον Νερόμυλο -μνήμη Νίκου Υφαντή.

Άργησα ν' ανεβώ φέτος. Ο Νίκος ήταν η ψυχή του Νερόμυλου. Ο πιο... Βραζιλιάνος Έλληνας που μπορώ να φανταστώ. Γίνεται τα ανάλαφρα πράγματα να είναι όμορφα, να είναι αληθινά, κάτι σαν τη σάμπα ας πούμε; Το μυστικό που φαίνεται να γνώριζε ο καλός Νίκος. Στον Δίκαιο, στη Ζιά, κάτω απ' τις καρυδιές, με θέα στο Αιγαίο, μ' όλα τα μικρά μικρά στολίδια ή αντικείμενα, τόσο παράταιρα, τόσο ταιριαστά, πολύχρωμα, χαρούμενα, σαν ο διάκοσμος ενός υπαίθριου πάρτι που σε κανέναν δεν κάνει καρδιά να ξεστολίσει.

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 18) Η έκπτωση.

Τύποις απείχα δύο μόρια από τους ισοψηφήσαντες πρώτους των Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Είχα δηλώσει πρώτα τα Γιάννενα, και για τη φοιτητική μου παρέα εκεί, ακόμα και γιατί θα με ενοχλούσε και μόνη η υπόνοια πως όλο αυτό μπορεί να το επιχείρησα και για να φύγω απ’ τα Γιάννενα –όλοι θυμόντουσαν τη δυσφορία μου απ’ την πόλη τρία χρόνια νωρίτερα. Όσο για το πρωτείο, δεν αποδείκνυε παρά την ορμή και τον ζήλο του διαβήματος –την έντασή τους. Αντιθέτως, το ότι δεν είχα τελειώσει κλασικό λύκειο / δευτεροβάθμια εκπαίδευση θεωρητικής κατεύθυνσης, παρά την έφεση ή το ταλέντο ή τη δύναμη του γλωσσικού αισθήματος -όπως κι αν το ονομάσει κανείς-, ισοδυναμούσε με σοβαρές ελλείψεις στην κατάρτισή μου, που μάλιστα θα έσερνα μέχρι και το πτυχίο ή και μετά από αυτό. Βασικές γνώσεις σε γραμματική, σε συντακτικό, στον χειρισμό ενός αρχαίου κειμένου, που αγνοούσα κιόλας τη σημασία τους, και που αναγκάστηκα να συμπληρώσω μόνος μου, όχι και τόσο εύκολα, και τότε που ο ίδιος πια έπρεπε να τις διδάξω, για να συνειδητοποιήσω και πόσο καλύτερα θα έκανα τις σπουδές μου, αν δεν τις στερούμουν. 

Αλλ' ας επιστρέψω στο καλοκαιράκι του 1982, για μερικά επιπλέον στιγμιότυπα.

Napulitanata.

Το έχω ξαναπεί -και προφανώς μιλάω μόνο για τον εαυτό μου-, δεν είμαι πολύ των ταξιδιών, και ταξιδεύοντας δεν έκανα νομίζω άλλο από το διερευνώ περιοχές του κόσμου δυνάμει οικείες σε μένα, κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό μου. Είναι και ο λόγος που όσο περισσότερο νιώθω οικείο έναν τόπο, τόσο θέλω ξανά και ξανά να τον επισκέπτομαι.
Τα έχω πει πολλές φορές αυτά.
Φέτος η Νάπολη κάπως θα μου θύμιζε τις μουσικές νυκτερινές εξορμήσεις στην παλιά ταξιδιωτική εμμονή μου, τη Λισαβόνα. Εκεί το φάντο, το πορτογαλικό φολκλόρ, η βραζιλιάνικη ποικίλη μουσική σκηνή, η καποβερντιανή και της Αγκόλας, των πορτογαλόφωνων (lusófonos) χωρών εν γένει -τόσες πολλές μουσικές τελικά-, εδώ, στη Νάπολη, θα ανακάλυπτα μια απ' τις γωνιές όπου αναβιώνει η μουσική της παράδοση. Πρόκειται για τις παραστάσεις του συγκροτήματος Napulitanata σε μια μικρή αίθουσα απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Τους έτυχα σε δύο βραδιές, στη μία, αφιερωμένη στον σπουδαίο Sergio Bruni, στη δεύτερη, στο ναπολιτάνικο φολκλόρ. Η ομάδα, όπως τους είδα το πρώτο βράδυ, ήτανε στο τραγούδι η Manuela Renno, ο Pasquale Pirolli, ο Alessandro Colmaier, αισθαντικοί, ταλαντούχοι και οι τρεις -ο τελευταίος επιπλέον έπαιζε και το tammorra, το ναπολιτάνικο τύμπανο-, ο Pasquale Girillo πιάνο, και ο Mimmo Matania ακορντεόν.
Ένα μικρό δείγμα:

Η Ειρήνη Βουτσκόγλου στην ιστοσελίδα της για Το Γυμναστήριο.

Η Ειρήνη Βουτσκόγλου, μαθηματικός (με εξειδίκευση στα πληροφοριακά συστήματα) και συγγραφέας, σημειώνει στην ιστοσελίδα της divcast.gr μερικά πολύ θερμά σχόλια για Το Γυμναστήριο.
Την ευχαριστώ πολύ.

Posted on July 17, 2019

Το Γυμναστήριο, του Αντώνη Νικολή

Γνώρισα τον Αντώνη Νικολή στο διαδίκτυο. Συγκεκριμένα στο facebook. 

Θαυμάζοντας τον λόγο του στις δημοσιεύσεις, “παρασύρθηκα” και στο ιστολόγιο του.

Η έκφραση, η σκέψη και η προσωπικότητα πίσω από τα κείμενα ήταν υπερ-αρκετά για να αναζητήσω κάποιο βιβλίο του.

Περίπου τότε, μας σύστησε το Γυμναστήριο κι έτσι έφτασαν στα χέρια μου οι, τόσο θαυμαστά, “ύποπτες” κυρίες του.

Πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο, από αυτά που σε παραπλανούν πως θα τα εισπνεύσεις με μιας κι ίσα που θα καταφέρουν να σου δείξουν δυο τρία μικροπράγματα – όχι όμως το Γυμναστήριο.