Οι συναντήσεις οι καλές.

(Λάσπη, από τον κύκλο: Κυκλοτερό, μουσική Χαρίλαος Τρουβάς, ποίηση Νικόλαος Κάλας, τραγούδι Αλέξανδρος Μαράκης)

Μέρες τώρα διαβάζω το εξαιρετικό site Ασσόδυο, έψαξα τη συντακτική ομάδα, από κει ανακάλυψα τον Χαρίλαο Τρουβά, εκ των συντακτών και ιδρυτικών μελών, αλλά και μουσικό, έψαξα τη δουλειά του στο YouTube, τη θαύμασα, επικοινώνησα διαδικτυακά μαζί του. Από τη Λένα Πλάτωνος της δεκαετίας του '80 είχα ν' ακούσω τόσο εντελή ελληνικά τραγούδια, του λέω. Μετά το lockdown της πανδημίας, να ένας ακόμα λόγος για ν' ανεβώ στην Αθήνα: να συναντηθώ με τον Χαρίλαο Τρουβά.

(Στρογγυλή Συμφωνία, από τον ίδιο κύκλο: Κυκλοτερό / Χαρίλαος Τρουβάς, Νικόλαος Κάλας, Αλέξανδρος Μαράκης.)

Το είδος της ψυχοπάθειας.

Δεν βγήκαμε καλά καλά απ' την πανδημία, το ΥΠΠΟ, αφού τέλος πάντων βρήκε τρόπους να μοιράσει λεφτουδάκια σε ηθοποιούς, τραγουδιστές και λοιπούς εργάτες της τέχνης, ανακοίνωσε και τις βραχείες λίστες των λογοτεχνικών βραβείων για τις εκδόσεις του 2018.
Να θυμίσω εδώ, το 2018 είναι το έτος έκδοσης και για "Το γυμναστήριό" μου.
Μου διηγούνταν τις προάλλες εκλεκτή φίλη για έναν γνωστό της και την υστερία του να λάβει συναφές βραβείο, η φίλη μού μίλαγε με το ύφος ανθρώπου που παρατηρεί σκοτεινά πλην ευτράπελα πράγματα: "Έκανε ό,τι μπορείς να φανταστείς παρασκηνιακά για να του το δώσουν. Ο ίδιος μού περιέγραφε τις ίντριγκες, τα αλισβερίσια, τα τηλέφωνα στα οποία πρωταγωνιστούσε. Ένα απ' αυτά τα τηλεφωνήματα, μάλιστα, με εκλιπάρησε να το κάνω εγώ η ίδια για χάρη του. Περάσανε οι μέρες, συναντιόμαστε τυχαία στον δρόμο και όλος συγκίνηση -πίστεψέ με, έκλαιγε!- μου ανακοινώνει πως το πήρε τελικά το βραβείο και πόσο, μα πόσο συγκινημένος ένιωθε που τον τιμούσε το σινάφι του. Το πιστεύεις; Απίστευτο δεν είναι; Θα πρέπει να πρόκειται για είδος ψυχοπάθειας -τι λες κι εσύ;" κατέληξε η εκλεκτή φίλη, που δεν περίμενε κι απάντηση, γελάσαμε και οι δυο.

Πάει και το δεύτερο κεφάλαιο.

Παρά την κακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα λόγω της πανδημίας, ευτυχής στο γράψιμο όσο ποτέ, συνεχίζω το καινούργιο μου μυθιστόρημα, το ιστορικό. Νομίζω είναι όντως ό,τι πιο συναρπαστικό περιείχε ο κλήρος μου στη λογοτεχνία -ίσαμε τώρα τουλάχιστον. Πάει και το δεύτερο κεφάλαιο -εκτενέστερο απ' όσο το υπολόγιζα.
Έγινε ποτάμι πια και ρέει. Νομίζω απρόσκοπτα.
Συνέπεσε το τέλος του κεφαλαίου με την ανθοφορία, τη μεθυστική μυρωδιά από τις αγγελικούλες. Τι καλή ιδέα να τις φυτέψω κοντά στην αυλόπορτα. Στοιχείο μαγικής τελετουργικής εισόδου το άρωμά τους για φέτος · όποτε περνάω στις διορθώσεις απ' το δεύτερο κεφάλαιο, συνειρμικά θ' ανακαλώ τη μυρωδιά τους.

Γιάννης Τσαρούχης (1910–1989), τίτλος έργου (1961): αγγελικούλα.

Άνοιξη και πανδημία.

Εκατοντάφυλλα και αντισηπτικά, γάντια, μάσκες.

Ένα-δυο μυστικά.

Συμβαίνει στους κήπους, συμβαίνει νομίζω και στην τέχνη, στη λογοτεχνία.

Οι ντόπιες, οι εγκλιματισμένες ποικιλίες ή τα καταφρονεμένα άγρια της χλωρίδας, εξημερωμένα, κοσμούν πολύ καλύτερα τα παρτέρια μας. Αρκεί να τα ξαναδούμε με καινούργιο βλέμμα, να τα λαμπικάρουμε απ' τη συνήθεια και την κούραση, όπως -να πω- οι θεοί του Ομήρου καταχεύουσιν χάριν (περιχύνουν με χάρη) τους θνητούς για να τους κάνουν να δείχνουν νεότεροι ή και ωραιότεροι, πιο θελκτικοί κι εράσμιοι, πιο ερατεινοί τέλος πάντων, ή όπως οι λογοτέχνες, οι καλλιτέχνες εν γένει, μεταποιούμε την οικεία εμπειρία σε μύθους.