Το γυμναστήριο - το ελάχιστο δείγμα.

«Σε μια λίμνη να πάμε, καλύτερα. Μικρούλα λίμνη, γύρω γύρω πλατάνια και καρυδιές, βούρλα ωραία σαν ζωγραφιστά και νούφαρα και πάπιες, παπάκια, και μικρά μικρά ψαράκια». Στέκεται μια ανάσα, να τα χαζέψει ένα γύρο, τοπίο, πράγματα, δέντρα, ζώα, τι άλλο να σκεφτεί, τι άλλο να συμπεριλάβει όπως τα απαριθμεί. Το ξεφουρνίζει κοφτά–στα γρήγορα: «Και μια παρέα νεαροί αξιωματικοί. Γυμνιστές».

21 Νοεμβρίου 2018: μία ωραία μέρα.

Δεν είναι πολλές οι εξαιρετικές ημέρες στη ζωή ενός συγγραφέα.
Έπιασα στα χέρια μου ένα πολύ όμορφο βιβλίο.
Μαζί με την Αναστασία (Λαμπρία) και τον Κώστα (Παπαδόπουλο), τους εκδότες του Ποταμού, που το λιγότερο να πω τους είμαι ευγνώμων.

(Με την Αναστασία στο μπαλκονάκι του Ποταμού∙ κάποια άλλη φορά ευελπιστώ να πείσω και τον Κώστα για μια φωτογραφία οι τρεις μας...)

Το γυμναστήριο - το δελτίο τύπου.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΤΑΜΟΣ I Ξενοκράτους 48, 10676 Αθήνα I τ: 2107231271 f: 2107254629
I info@potamos.com.gr I www.potamos.com.gr

 (Ποταμόπλοια / 19)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

Το γυμναστήριο

 

Δυο ετεροθαλείς αδελφές σε ώριμη ηλικία, η Ρούλα και η Ράνια, ζουν απομονωμένες σ’ένα διαμέρισμα. Το παρόν πηγαινοέρχεται αφηνιασμένα στο παρελθόν, μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά. Επικοινωνούν μεταξύ τους και με τον έξω κόσμο, δημιουργώντας ασυνήθιστες ιστορίες ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Στο βαγόνι ενός τρένου μια παράξενη μετανάστρια με κοφτερό βλέμμα, ο πειρασμός ενός αγοριού από το απέναντι γυμναστήριο, η αποπνικτική σχέση με την μητέρα, ένας σχεδόν ομαδικός βιασμός, η καθήλωση σ’ένα τραυματικό κενό. Επάλληλες αφηγήσεις, δεμένες συνειρμικά, που μεταφέρουν τον τρόμο της έλξης και τον ηλεκτρισμό της απώθησης. Αναδρομές σε φόντο σκοτεινού ερωτισμού που αλληλοσυμπληρώνονται για να αποδώσουν την αλήθεια, δηλαδή τον μύθο της ζωής των δυο γυναικών.
Τελικά αυτό που αποκαλούμε παράλογο, δεν είναι παρά το αντεστραμμένο είδωλο μιας ασύλληπτης καθημερινότητας.

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 13) Απόφοιτος λυκείου-υποψήφιος και επιτέλους φοιτητής!

Ο ενάμισης περίπου χρόνος μετά την αποφοίτηση απ’ το λύκειο μοιάζει στη μνήμη μου σαν μια εκρηκτική σύνθεση ετερόκλητων εικόνων αλλά και ένα βουερό ασθματικό κυνήγι του χρόνου. Φοιτούσα στο φροντιστήριο του Τσούνη, στη Σόλωνος, ακριβώς στο κτήριο όπου στεγάζεται το «Έναστρον βιβλιοκαφέ» σήμερα, εκεί δίδασκε χημεία ο θείος Σπύρος Χατζημάρκος (1938-2011), ο αδελφός της μητέρας μου. Έμενα στη Λήμνου, τωρινή Λέλας Καραγιάννη, στην Κυψέλη, σε γκαρσονιέρα που αγοράσαμε στην ίδια πολυκατοικία με τον θείο. Ήμουν ο πρώτος ένοικος, η υπόλοιπη οικοδομή δεν είχε ολοκληρωθεί. Ντυνόμουν από ένα πανκ -θα το έλεγε κανείς και κουήρ για την εποχή- μαγαζί στην Πλάκα, κάτι πολύ εκκεντρικά ρούχα, αλήτευα μέχρι πρωίας, επέστρεφα σπίτι αφότου είχε ανατείλει, μετά τις επτά συνήθως. Ο μεσήλικας επιστάτης της οικοδομής ένα τέτοιο πρωινό με κοιτάζει κάπως λοξά, με ρωτάει, «Δεν μου λες εσύ, παιδί μου, τι κάνεις εδώ πέρα;», «Είμαι υποψήφιος της ιατρικής», του απαντάω. «Δύσκολη η ιατρική», κουνάει το κεφάλι και προφανώς υπονοεί άλλα.

Ο Νίκος του Νερόμυλου∙ μόλις 42 χρόνων.

Ο Νίκος Υφαντής, ο αισθαντικός ταξιδιώτης, ο λάτρης των ανέμων και των κυμάτων, ο εμπνευσμένος, ο εναλλακτικός επιχειρηματίας, ο Νίκος ο καλός πάει.

Τι κρίμα, πόσο μεγάλη απώλεια για το νησί.