Βόλτες σε άδειες πόλεις.

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ Κ [Στο Κ της κυριακάτικης Καθημερινής, 27.1.2019]

Βόλτες σε άδειες πόλεις

Αντώνης Νικολής

 

Όσοι μεγαλώσαμε σε τουριστικούς τόπους, στα νησιά ιδιαίτερα, ζούσαμε, μεταξύ των άλλων αλλαγών στον ετήσιο κύκλο, τη διαίρεση της χρονιάς σε δύο κύριες περιόδους, την τουριστική, από τα μέσα του Απριλίου περίπου έως και τον Οκτώβριο, και το υπόλοιπο πεντάμηνο-εξάμηνο με τον χειμώνα στο κέντρο του. Στη μια, την επονομαζόμενη και σεζόν, οι μέρες είναι φωτεινές, σφύζουν από κόσμο και συνακόλουθη οικονομική δραστηριότητα, άρα ανοιχτά μαγαζιά, ποτέ αργία, ούτε καν της Παναγίας. Αντίθετα, στον άλλο μισό χρόνο, η κίνηση στους δρόμους περιορίζεται, σχεδόν υποτονική τις καθημερινές και κόβεται μαχαίρι τις Κυριακές. Για μας τα παιδιά είχε Κυριακές όταν τέλειωνε το καλοκαίρι, όταν πια δεν είχε ούτε κόσμο, θάλασσες, φώτα. Και παρόλο που τις Κυριακές δεν είχαμε σχολείο, όποτε είχε... Κυριακές, είχε και Δευτέρες, πά’ να πει τις χειρότερες μέρες του σχολείου.

Μία... μίνι φωτογραφική αυτοβιογραφία - 14) Γιάννενα.

Ήμουν πια φοιτητής. Τι χαρά. Δύσκολο να βρεθεί πιο αγεωγράφητος από μένα. Αμυδρά θυμάμαι στον ενθουσιασμό μου πώς είχα φαντασιωθεί την πόλη, «Απ’ τη μια η λίμνη, απ’ την άλλη η θάλασσα!» που με τα τουριστικά μέτρα της μέχρι τότε εμπειρίας μου εννοούσα κάτι ανάμεσα σε Λουκέρνη και Σορέντο.  Με προσγείωσε πρώτος ο πατέρας μου, «Η θάλασσα είναι κάπου δυο ώρες απ’ τα Ιωάννινα», ύστερα τα ίδια τα Γιάννενα.

Βλέπω τωρινές εικόνες της πόλης, μιας ζωντανής νεαρούπολης – φοιτητούπολης, τόσο αλλαγμένης, τουλάχιστον σ’ ό,τι προσφέρει σ’ έναν φοιτητή της, σε σχέση με τα χρόνια εκεί στο τέλος του ’70. Τότε μου είχε φανεί, παρά την έκταση και τον πληθυσμό της, περίπου ένα χωριό της Κω. Υπήρχαν βέβαια και οι γειτονιές με ορισμένη προσωπικότητα, η Αγορά (όπου και τα δύο σπίτια που νοίκιαζα, η γκαρσονιέρα στην Κάνιγγος για δυο χρόνια, το δυαράκι στην Τσιριγώτη τα επόμενα δύο, στο δεύτερο συγκάτοικοι με τον πολύ στενό φίλο από το 1981 Δημήτρη Μποσνάκη), το Κάστρο, ο μόλος κάτω στη λίμνη, κι από κει σε πέντε – δέκα λεπτά με το καραβάκι στο νησάκι.

Οι άντρες και τα… παντελόνια τους.

[ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, σήμερα, 26-27 Ιανουαρίου 2019 / Weekend Πρόσωπα, σελ. 2, Φάκελος: ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΛΙΣΕ (ΔΕΝ) ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, επιμέλεια Μαίρη Αδαμοπούλου, Ζωή Λιάκα, Διονυσία Μαρίνου, Έφη Φαλίδα]

Αντώνης ΝΙΚΟΛΗΣ, 

συγγραφέας, 

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ...

ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ ΤΟΥΣ

Οι άντρες που τιμούν τα παντελόνια τους, μ’ άλλα λόγια ο αντρισμός υπονοούμενος ως αρετή. Πρόκειται για μετωνυμία: το περιέχον «τα παντελόνια» αντί του περιεχόμενου «ο αντρισμός». Γιατί δεν αμφισβητεί κανείς τον αντρισμό των αρχαίων που φόραγαν χιτώνες ίσαμε ψηλά στους μηρούς ούτε των συμπολεμιστών του Κολοκοτρώνη με τις πλισέ φουστανέλες –υπάρχει άλλωστε και η χαριτωμένη διαφήμιση με τους Σκωτσέζους που σηκώνουν απειλητικά κι αποκαλυπτικά τα κιλτ τους. Το πράγμα δεν σηκώνει πολλή σοβαρότητα.

Νοερά μαζί τους.

Μια κοινωνία αγωνίζεται να λυτρωθεί απ' το σοσιαλιστικό-λαϊκιστικό καθεστώς που κυριολεκτικά την έχει εξαθλιώσει. Νοερά μαζί με τους Βενεζουελανούς υπέρμαχους της ελευθερίας και του συνταγματικού πολιτεύματος.

Η συνεύντευξη με τον Κώστα Μοστράτο στον Αθήνα 9.84.

Ήταν το περασμένο Σάββατο 19 τρέχοντος, στην εκπομπή "Αθήνα το φελέκι σου", γύρω στις 12.00 το μεσημέρι.
(Από το 59:20 λεπτό έως το 1:25:40.)
Να ευχαριστήσω ακόμα μια φορά τον πολύ καλό Κώστα Μοστράτο.

Απόσπασμα απ' το "Σκεπτικό για την Απονομή Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων 2016".

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

                                                                        Αθήνα, 7 Ιανουαρίου 2019

Επιτροπή Κρατικων Λογοτεχνικων Βραβειων

Κρατικα Λογοτεχνικα Βραβεια 2017 για το εκδοτικο ετοσ 2016

Σκεπτικο για την Απονομη Κρατικων Λογοτεχνικων Βραβειων 2016

(Το σχετικό με το μυθιστόρημα απόσπασμα:)

Το Βραβείο Μυθιστορήματος απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στον Μιχάλη Μοδινό για το βιβλίο του Εκουατόρια (εκδόσεις Καστανιώτη), η δράση του οποίου λαμβάνει χώρα στην Αφρική. Η ανακάλυψη των πηγών του Νείλου κατά τον 19^ο αιώνα, μετά την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, είναι ένα ζήτημα που προκαλεί τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, μέλη διαφόρων γεωγραφικών εταιρειών.

Αύριο, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι, στον Αθήνα 9.84, στους 98,3.

 Αύριο στην εκπομπή ''Αθήνα το Φελέκι σου'', γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι, μιλάμε με τον Κωνσταντίνο Μοστράτο για το Γυμναστήριο.
Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Κ.Μ. (στο fb): "-Γύρω στις 12:00, ο συγγραφέας Αντώνης Νικολής, πρόσφατα υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, θα μας μιλήσει στο στούντιο για το τελευταίο του βιβλίο, το άκρως ατμοσφαιρικό και γοητευτικό ''Γυμναστήριο'' (Ποταμός)."

Στη Λέσχη Ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου Ευριπίδης στην Κηφισιά.

Η καλή συνάδελφος Έλενα Μαρούτσου, μέλος της επιτροπής των κρατικών βραβείων για τη λογοτεχνική παραγωγή του 2016, διάβασε τον Μισθοφόρο, αγάπησε το μυθιστόρημα, επιδίωξε ύστερα να γνωριστούμε, το ενέταξε επίσης στα προς μελέτη βιβλία της (κλειστής) Λέσχης Ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου Ευριπίδης στην Κηφισιά, την οποία διευθύνει. Η σχετική συνάντηση έγινε την περασμένη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου, 18.00 με 20.00. Ήτανε η πρώτη μου φορά σε λέσχη ανάγνωσης, και ήτανε -το λιγότερο να πω- μια συναρπαστική εμπειρία.

Νίκος Βατόπουλος: Η απρόβλεπτη πινακοθήκη ελασσόνων χαρακτήρων.

(Ο Νίκος Βατόπουλος με τον ευαίσθητο και εμβριθή λόγο του.)

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΒΙΒΛΙΟ 15.01.2019

Η απρόβλεπτη πινακοθήκη ελασσόνων χαρακτήρων

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ
Το γυμναστήριο
εκδ. Ποταμός, σελ. 102
Παρακολουθούμε τη Ράνια να «τσουλάει το αμαξίδιο ίσαμε την ανοικτή μπαλκονόπορτα. Ψάχνει πυρετικά απέναντι, στ’ αποδυτήρια του γυμναστηρίου, τον νεαρό άντρα που συνήθισε ν’ αποκαλεί Βασίλη». Η Ράνια ζει μαζί με τη Ρούλα, την ετεροθαλή αδελφή της σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, απομονωμένες, δύο γυναίκες κάποιας ηλικίας. Ζουν πίσω από μία γάζα μνήμης ή έστω ανάμεσα σε παραμορφωτικά κάτοπτρα. Είναι μια νουβέλα που κατά μία έννοια διευρύνει την ευρεία πινακοθήκη χαρακτήρων που εξελικτικά και με διάθεση ψυχικού ανατόμου προχωρεί ο Αντώνης Νικολής.

Με την Άννη Νικολή.

Προχτές το μεσημέρι, στο Μπλακ Ντακ της Χρήστου Λαδά, και ενώ η Άννη, η κόρη του μικρού μου αδελφού Λάμπρου, με βιντεοσκοπεί με το κινητό της, καθώς της υπογράφω Το γυμναστήριο. Είναι άλλωστε γυμνάστρια, επί πτυχίω, ήδη διακεκριμένη -την καμαρώνουμε στην εκπομπή QuickFit του Netwix. Όταν η μαμά της, η Petra Maria Kramarsic, διάλεξε να τη βαφτίσουμε Annie, ως νονός επέβαλα τουλάχιστον το -η, που είναι και το επίσημο στην ταυτότητά της: Άννη Νικολή -δε θα άντεχα κοντινό δικό μου παιδί να κατέληγε σε -υ. Μερίμνησα λιγάκι και για τα ελληνικά της -στις εκπομπές, που γυρίζονται δέκα - δέκα επεισόδια μιλάει δίχως σενάριο...

Τα καλά παιδιά προκόβουν μόνα τους -ο Μισθοφόρος ίσαμε τη βραχεία λίστα των κρατικών βραβείων.

Και μέχρις εκεί, ίσαμε τη βραχεία λίστα, έφτασε εντελώς μονάχο του. Και γι' αυτό όπως και για τα προηγούμενα έργα μου δεν ήξερα ούτε βραβεία, ούτε επιτροπές, ούτε τον έναν ή τον άλλον, αντίθετα ήξερα ότι ακόμα και οι εκδότες τους τα υπέβλεπαν -ναι, απίστευτο, ακόμα κι αυτοί! Σ' αυτή τη χώρα, σ' αυτή τη συγκυρία της ελληνικής γλώσσας ζω: αν θεωρούσα σχεδόν ίσαμε τα σαράντα μου κατάρα το λογοτεχνικό ταλέντο, αν το ανέστελλα μ' όλες μου τις δυνάμεις, δεν είν' άσχετο μ' αυτή την πολύ βαθιά επίγνωση. Εντούτοις, και γιατί παρ' όλ' αυτά ενίοτε η ίδια η ζωή υπερασπίζεται το δίκιο της, και τα χρόνια πέρασαν, και τα έργα γίνανε - γίνονται. Και είναι γερά και δυνατά τα έργα μου. Είτε ζωντανός να το ακούσω είτε πεθαμένος και δεν το ακούσω, ό,τι και να κάνουν οι άθλιοι και οι ατάλαντοι (τα παρεάκια, οι παραγοντίσκοι και οι λοιποί), όσο και να βυσσοδομήσουνε, τα έργα μου θα προκόψουν. Μόνα τους. Όπως όλα τα καλά παιδιά. Των πολύ ευτυχισμένων πατεράδων.