Ο Λουκιανός από τα Σαμόσατα.

[Στα χτεσινά ΝΕΑ / Σαββατοκύριακο, δημοσιεύτηκε ανάμεσα σε άλλες και δική μου συνεργασία, στο ένθετο Weekend Πρόσωπα, σε έρευνα με θέμα: ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΛΕΞΗ "ΗΡΩΑΣ" / Ποιος είναι ο προσωπικός σας ήρωας;]

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ 

Συγγραφέας

Ο Λουκιανός

από τα Σαμόσατα

Ο Λουκιανός γεννήθηκε στα Σαμόσατα, πόλη στον πάνω Ευφράτη της Συρίας, έζησε κατά τον δεύτερο μ.Χ. αιώνα, Σύρος στην καταγωγή και στη μητρική του γλώσσα, σε κόσμο ελληνίζοντα, βέβαια, μυήθηκε στην ελληνική παιδεία, και όχι μόνο, απέβη ο επιδραστικότερος αττικιστής του καιρού του, ο τεχνικότερος και ευφυέστερος, κατά την επικρατούσα φιλολογική αποτίμηση, συγγραφέας στην ελληνική γραμματεία των αυτοκρατορικών χρόνων.

Επίσκεψη στο Ακρωτήρι των Βενιζέλων

Liberal - ελεύθερη ενημέρωση, Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018, 00:03 - Τελευταία ενημέρωση: Κυριακή 11/03/2018, 22:52

Του Αντώνη Νικολή*

Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου σχεδόν το έφερε ο δρόμος, το πρότεινε και ο συνταξιδιώτης, ήταν επίσης ο καλός καιρός και η ώρα με τις ιώδεις αποχρώσεις στον δυτικό ορίζοντα, από την τοποθεσία κιόλας, ύψωμα, θα αγναντεύαμε την πόλη των Χανίων, συναίνεσα. Έχω ταξιδέψει πολλές φορές στην Κρήτη, ειδικά στα Χανιά και με μόνο σκοπό το σπίτι των Βενιζέλων στη Χαλέπα, όμως από κάποια αδιευκρίνιστη εντός μου διστακτικότητα τους τάφους τους τους απέφευγα.

Αράξαμε στο χώρο στάθμευσης απέναντι απ’ την είσοδο, περπατήσαμε τον καλαίσθητο και υποβλητικό διάδρομο μετά την πύλη έως το πλατύ άνδηρο με τα σκόρπια λίγα πεύκα και το τοιχίο περιμετρικά, και ως την άκρη του πλατώματος με τα πλακόστρωτα βαθμιδωτά βάθρα όπου οι δύο λιτοί τάφοι, του Σοφοκλή παραμέσα, του Ελευθέριου μπροστά. Αλλά μαζί με τα βήματά μας που ζύγωναν, πύκνωναν στον νου πολλά.

Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ: Ένας φίλος του Κάφκα και άλλες ιστορίες.

Τα τελευταία χρόνια ίσως δεν έχω αγαπήσει άλλον συγγραφέα όσο τον Σίνγκερ. Παραστατικότατες, ολοζώντανες περιγραφές, αφηγηματική δεινότητα, λεπτότατη ειρωνεία, υπαινικτικό χιούμορ. Εξαιρετικός μυθιστοριογράφος, αλλ’ ακόμη καλύτερος διηγηματογράφος. Τα διηγήματά του έχουν αρτιότητα και πυκνότητα που εφάμιλλές τους ως αναγνώστης έχω συναντήσει μόνο στον Έ. Ά. Πόε. Σ’ αυτήν εδώ τη συλλογή, και πάλι το ένα διήγημα καλύτερο απ’ το άλλο, παρόλο που θα ήταν άδικο να μην ξεχωρίσω ανάμεσά τους δύο: το «Κάτι υπάρχει εκεί» και «Το κλειδί», και τα δύο μ’ εκείνη την ιδιαίτερη «ψίχα» του συγγραφέα τους, ένα βαθύ ποιητικό στοχασμό που δεν έχει να διδάξει ή να «πει» κάτι, όμως σε παρασέρνει στην πιο μύχια έξαρση.