Δε θέλω ούτε μια μέρα να μη σκύψω να τις δω τις πεδούκλες στα πόδια μου. Ούτε ζηλεύω όσους τούς επιτρέπεται μ' ελεύθερες δρασκελιές να τρέχουν. Αυτοί, να τρέχουν...
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Cantarei ate que a vox me doa.
Με το που πάτησα το πόδι μου στη Λισαβόνα, πρώτο βράδυ εφέτος, η Maria da Fe: cantarei ate que a vox me doa (θα τραγουδώ όσο αντέχει η φωνή μου), να κλείνει μ' αυτό τη συναυλία της, στη σκηνή μαζί με τους πολλούς προσκεκλημένους της, τα μεγαλύτερα ονόματα του παραδοδοσιακού fado, στο coliseu. "Το έπιασα το υπονοούμενο" ψιθύρισα ευγνώμων στην αγαπημένη πόλη. Ύστερα, οι Deolinda, η έξοχη σύγχρονη εκδοχή του fado, στο φεστιβάλ του Delta Tejo. Και μαζί τους, η Sara Tavares από το Capo Verde και η Vanessa da Mata από τη Βραζιλία. Και τόσα και τόσα άλλα. Όλα μαγικά και αληθινά. Οι Πορτογάλοι επέλεξαν από χρόνια και να βαδίζουν αυθεντικοί και να σπεύδουν βραδέως.
Είναι λάθος οι συγκρίσεις, το ξέρω.
Είναι λάθος οι συγκρίσεις, το ξέρω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)