Συναντηθήκαμε στον Δανιήλ, πρεσβείαις της Τζούλιας Τσιακίρη -το καλό να λέγεται-, έκτοτε, όπως έχω ξαναγράψει εδώ, "δεν ξέρω ποιο απ' τα δυο, την αγαπώ ή την εκτιμώ περισσότερο". "Η Πελαγία Κυριαζή ανασύρει μνήμες ονείρων, σκιές και είδωλα του ασυνειδήτου. Το έργο της είναι μόνο τέχνη", είχα σημειώσει επίσης τότε με αφορμή την ξενάγηση από την ίδια στα εκτιθέμενα έργα της στο Μουσείο Φρυσίρα. Σ' εκείνη την έκθεση μου είχε γνωρίσει τον Παναγιώτη Κοντόλαιμο, εκλεκτό οθωμανολόγο και φιλότεχνο. Ο καιρός και τα χρόνια κύλησαν, πριν από ένα μήνα περίπου, Κυριακή 27 Μαρτίου, σε βόλτα οι τρεις μας στο ΚΠΙΣΝ, ο Παναγιώτης, με υιική σχεδόν τρυφερότητα, μας φωτογραφίζει.
Για την Πελαγία Κυριαζή, κι άλλες προηγούμενες αναρτήσεις (1, 2, 3, 4, 5).
Ξέρω, δεν ήρθε η άνοιξη φέτος, κι η Λαμπρή θα 'ναι μικρό σκίρτημα μόνο, συγκρατημένη συγκίνηση, όση να πάρουμε για λίγο τα μάτια από τα ερέβη που ξερνάει το μαύρο στόμα του τυράννου.
