Ένα σημείωμα της Κατερίνας Σχινά για το Γυμναστήριο.

Ένα σημείωμα της Κατερίνας Σχινά για το Γυμναστήριο, αξιόλογο, προ διμήνου, που κακώς αμέλησα να καταχωρίσω εδώ.

«Αντώνης Νικολής, Το γυμναστήριο,
Ποταμός, σελ. 104
 

Δυο ώριμες, ακαθόριστης ηλικίας ετεροθαλείς αδελφές μετρούν τον άδειο χρόνο τους, τις ψυχοβόρες επιθυμίες τους, τις επίμονες ενοχές τους σ’ ένα μικροαστικό διαμέρισμα, από την μπαλκονόπορτα του οποίου η μια παρακολουθεί τους νεαρούς αθλητές στο απέναντι γυμναστήριο. Οι δυο γυναίκες μιλούν ακατάπαυστα, δίνοντας σχήμα στους φόβους και τους πόθους τους, ανήμπορες να συνδιαλλαγούν πραγματικά με όσα τις στοιχειώνουν, θέλοντας και μαζί τρέμοντας να αρθρώσουν το ανείπωτο, θέλοντας και μαζί τρέμοντας μήπως και το δουν να αναδύεται, τρομερό, μέσα από τις αφηγήσεις τους. Ανεσταλμένη σεξουαλικότητα, στρεβλωμένος ερωτισμός, άνυδρος βίος, ενδεχομένως κάποιο έγκλημα (μα είναι, όντως, πραγματικό;), ένα παρελθόν που εισβάλλει στο παρόν και το παραμορφώνει, τραύματα ανεπούλωτα, σε μια αφήγηση έξοχα δουλεμένη. Κ.Σ.»

[the books’ journal, 93, Δεκέμβριος 2018, Βιβλία για τα Χριστούγεννα, Επιλογή με εκδόσεις που αξίζει να διαβάσετε, σελ. 83]