Δεν έζησα γύρω μου πιο συναρπαστικό και βαθύ πράγμα από την άνθηση της τουριστικής Ελλάδος. Δηλώνω πάντα με πολλή περηφάνια "παιδί του τουρισμού". Σκέφτομαι πόσα λίγα άλλαξαν την ανθρώπινη περιπέτεια όσο η γνώση πως ο πλούτος δεν είναι το χρυσάφι στα κρατικά θησαυροφυλάκια, πως ο πλούτος αβγαταίνει με την οικονομική δραστηριότητα των ανθρώπων. Κι ο πλούτος -στους τουριστικούς τόπους το ζήσαμε να πω με τρόπο φαντασμαγορικό- αυξάνει τον ζωτικό χώρο, μ' άλλα λόγια μειώνει την επιθετικότητα, την κακία.
Δεν υποφέρω φέτος τις χορταριασμένες εισόδους των κλειστών ξενοδοχείων, τις σχεδόν έρημες παραλίες, τους σιωπηλούς νυχτερινούς δρόμους, τα φωτισμένα όμως άδεια μαγαζιά.
Βλέπω τους σποραδικούς τουρίστες και συγκινούμαι.
Θε μου, τέτοιο κακό καλοκαίρι ποτέ ξανά...
