Το καλοκαιράκι του Αη-Δημητριού πέρα στα Πελάγη της Βαλτικής.

Στη βεράντα φυσάει, την αφήνω πια ασκούπιστη, σε λίγο θα το στρώνει με τα κόκκινα φύλλα της αγράμπελης, θέλει μάλλινο, μακρύ παντελόνι και κάλτσες το γράψιμο έξω, ανέβασα το λάπτοπ στο γραφείο, δεν τέλειωσαν ακόμα οι καλοί καιροί, έμεινε το καλοκαιράκι του Αη-Δημητριού, -θαρρώ οι Άγγλοι το λένε Indian summer. Το φως του Οκτωβρίου και του Νοεμβρίου πέφτει από χαμηλότερα και μαλακώνει από την υγρασία.

Στα ενδιάμεσα, (εποχές, αισθήματα, κενά και σαστίσματα), εκλύονται αλλόκοτα όνειρα, ρυθμοί, εικόνες.

Πρόστρεξα στον Τούμας Τράστρεμερ (και 1, 2).

Ο αέρας που φυσούσε τόσο προσεχτικά όλη τη μέρα

-στις πιο μακρινές βραχονησίδες κάθε χορταράκι είναι μετρημένο-

έχει γαληνέψει στο εσωτερικό του νησιού. Η φλόγα του σπίρτου

     στέκει ορθή.

Η θαλασσογραφία και ο πίνακας με δασικό θέμα σκοτεινιάζουν

     ταυτόχρονα.

Τα φυλλώματα των πενταόροφων δέντρων μαυρίζουν κι αυτά.

«Κάθε καλοκαίρι είναι το τελευταίο.» Κούφια λόγια

για τα μεταμεσονύχτια πλάσματα του όψιμου καλοκαιριού,

τότε που τα τριζόνια ράβουν μανιασμένα στη μηχανή

και η Βαλτική είναι κοντά

και η μοναχική βρύση ορθώνεται ανάμεσα στις αγριοτριανταφυλλιές

σαν άγαλμα καβαλάρη. Το νερό έχει γεύση σιδήρου.

[TOMAS TRANSTRÖMER, από τα Πελάγη της Βαλτικής V, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μετ. Βασίλης Παπαγεωργίου, εκδόσεις PRINTA, Αθήνα 2004, σελ. 122.]

(Η φωτογραφία από τον αδερφό μου Θανάση.)