Δεν μιλώ σαν ειδικός.
Ως αναγνώστρια όμως το βιβλίο αυτό με καθήλωσε, με δυσκόλεψε, με φουρτούνιασε.
Πρώτα πρώτα ο Αντώνης είναι ένας ευσυνείδητος και χαρισματικός δουλευτής του λόγου. Αλλά κυρίως τίμιος και παστρικός, τον θαύμασα!
Ένα έργο που η μυθοπλασία έρχεται από πολύ μακριά. Από το σπέρμα της αρχαίας τραγωδίας, από την ενοχή των υποκειμένων...
Ένα μυθιστόρημα με καρδιά, με χυμούς και αγνότητα με εκφραστική τελειότητα που αποδραματοποιεί το ομοφυλοφιλικό περιβάλλον και ξεφεύγει από τους αυτοπεριορισμούς του.
Με συγκίνησε ιδιαιτέρως αυτή η αναζήτηση του "άπιαστου", της "επιθυμίας" που τόσο ομοιάζει με αυτό της τέχνης.
Και αν το ζωγράφιζα θα έβαζα όλα αυτά τα μπλε και πράσινα, την υγρότητα, την πικράδα του εξωφύλλου.
Σ´ευχαριστούμε Αντώνης Νικολής!
