Τα τελευταία δυο – τρία χρόνια όποτε περνούσα μπροστά απ’ τη βιβλιοθήκη σκεφτόμουν πως ήταν πια καιρός να την τακτοποιήσω, να καταχωρίσω εξαρχής, να ταξινομήσω με προσοχή τα βιβλία που είχανε σωρευτεί στα ράφια της. Πρόκειται για βιβλιοθήκη σε χρήση από τον Φεβρουάριο του 1996, πολύφυλλη με τζάμια, και που πιάνει τους δυο αντικριστούς τοίχους του δωματίου. Κι ευτυχώς που από τη μια στην άλλη αναβολή δεν έκανα τη δουλειά, θα πήγαινε στράφι πολύς κόπος. Στον σεισμό του περασμένου καλοκαιριού (21/7/2017), τα φύλλα του ενός τοίχου σωριάστηκαν ίσαμε τον απέναντι, τζάμια, ξύλα, βιβλία, όλα ένας σωρός, συνθλίβοντας κι ό, τι μεσολαβούσε ανάμεσα στους δυο αντικριστούς τοίχους (ένα γραφείο, τη συρταροθήκη του, καρέκλες, ένα παραβάν). Ήταν η μεγαλύτερη από τις ζημιές που υπέστη το σπίτι –όμως, αναλογικά, συγκρινόμενη με το τι έπαθαν περιουσίες άλλων συντοπιτών, ζημιά αμελητέα.
Τα έπιπλα ξαναφτιάχτηκαν, τα βιβλία καθαρίστηκαν, καταχωρίστηκαν
με τη δέουσα φροντίδα.
Βρήκα εκδόσεις χαμένες, σημειώσεις (ως και την επί πτυχείω
εργασία μου στην Υφογλωσσολογία πάνω στον Επιτάφιο
του Γιώργου Ιωάννου), αλλά και πολλά παλιά άλμπουμ ή και σακουλάκια με
φωτογραφίες.
Το μπλογκ «Αντώνης Νικολής» δεν είναι το τυπικό μπλογκ - ιστολόγιο ούτε
ήταν ποτέ. Από μιας αρχής το σχεδίασα ως ανοικτό, προσιτό αρχείο για τον
ενδιαφερόμενο αναγνώστη μου –κι ένα αναγκαίο πια ξεσκαρτάρισμα μετά από εννέα
χρόνια αναρτήσεις, το προγραμμάτισα επίσης για τον ερχόμενο Οκτώβριο. Στο
αρχείο ενός λογοτέχνη, νομίζω, χωράνε και φωτογραφίες του, στο βαθμό ιδίως που
ορισμένες απ’ αυτές, ενίοτε με πολλή πυκνότητα, κουβαλάνε πληροφορίες (ένα
είδος συγκείμενα) για το έργο του. Θα φτιάξω μικρές ενότητες με ελάχιστα
σχόλια, θα συστήσουν –εικάζω- μια ιδιότυπη μίνι (μα πολύ μίνι) αυτοβιογραφία.
Θα σταματήσω στις φωτογραφίες του 2002/3, όταν αρχίζει η δημόσια συγγραφική μου
παρουσία, και έκτοτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δημοσιοποιούνται πορτρέτα μου.
