Δεν μπορώ να συγκρίνω, εικάζω ότι, όπως με τον έναν ή τον άλλον φιλαναγνώστη η επικοινωνία δεν είναι ίδια, μία άλλη ομήγυρη θα με έφερνε σε διαφορετική κατάσταση, ωστόσο γιατί (με την ιδιότητα του συγγραφέα) δεν είμαι ασκημένος τόσο στην προφορική έκφραση, και χρειάζεται να νιώσω ότι βρίσκομαι σε περιβάλλον αυθεντικών αισθημάτων, εν πάση περιπτώσει όχι σε συντροφιά κατά συνθήκην φιλότεχνων (όπου συνήθως ενστικτωδώς γίνομαι εριστικός και επιθετικός), αλλά ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν γνήσια σχέση με τη λογοτεχνία, και ήτανε τέτοιου χαρακτήρα τα μέλη αυτής της λέσχης, δίχως να καταλάβω πώς, και ο λόγος μου και η διάθεσή μου απόκτησαν εκείνη την εσωτερικότητα, θέλω να πω έμοιαζε κάπως με ξενάγηση στο εργαστήρι μου, και είναι πολύ ωραίο να βλέπεις να περιδιαβάζουν τους πάγκους και τα εργαλεία σου αναγνώστες, παράλληλα αφουγκραζόμουν και άκουγα αισθαντικούς ανθρώπους, τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό το βράδυ, και ξεχωριστά βέβαια στην Έλενα Μαρούτσου που το οργάνωσε, -ένα μόνο, δε σκέφτηκα να τους ζητήσω να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί.
Παραβρέθηκαν και η εκδότριά μου Αναστασία Λαμπρία και η καλή φίλη Σπυριδούλα Αποστολού, μαζί με την Έλενα, είπα να φωτογραφηθούμε οι τέσσερις, εις ανάμνησιν, στο τραίνο αργότερα επιστρέφοντας στην Κυψέλη, κι όσο αναλογιζόμουν το ωραίο βραδάκι, τις κουβέντες, τον τρόπο των μελών της λέσχης, στενοχωριόμουν που δεν είχαμε φωτογραφηθεί όλοι μαζί.
Μακάρι μια επόμενη φορά.
ΥΓ. Το σημείωμα αυτό το καταχωρίζω και στην ετικέτα του αρχείου Εγχώρια λογοτεχνική πανίδα, μα αν είχε έστω και λίγη απ' την παραπάνω αισθαντικότητα ή αυθεντικότητα το σινάφι το λογοτεχνικό μας, ειλικρινά δε θα το ονόμαζα ποτέ ούτε εγχώρια ούτε... πανίδα.
(Ανάμεσα σε Σπυριδούλα Αποστολού, Έλενα Μαρούτσου, και Αναστασία Λαμπρία.)
(Ενώ υπογράφω αντίτυπα, με φωτογραφίζει με το κινητό της η Σπυριδούλα.)
